An Analytical Study of the Principle of Coexistence of Multicultural Society in Thailand: A Case Study of Buddhist and Muslim Community at Thakarong’s Community, Banpom Sub-district, Ayutthaya district, Ayutthaya province

Main Article Content

พระมหายุทธนา นรเชฏฺโฐ
พระครูธรรมธรวรเดชา อคฺคเตโช
จุฑารัตน์ ทองอินจันทร์
มานิตา ชูช่วย

Abstract

This research was an analytical study of Coexistence in multicultural societies between the communities of Buddhists and Muslims at Thagarong’s community, Banpom sub-district, Ayutthaya province with three objectives: 1) to study the principles of Coexistence of the communities of Buddhists and Muslims at Thagarong’s community, Banpom sub-district, Ayutthaya province, 2) to analyze their ways, and 3) to present the proper ways for Thai society at the present time.
From the research, it was found that firstly, the principles of Coexistence of the communities of Buddhists and Muslims are: 1) loving-kindness between them, 2) generality, 3) reverence and the honor other persons, 4) cooperation, and 5) frequent meetings. The second, the principles of Coexistence could integrate between the principles of the principles of Coexistence of Buddhism and Islam. They were found that the principles of Buddhism emphasized on loving-kindness, principles of services, harmony, and tolerances, meanwhile the principles of Islam emphasized on faiths and practice of five beliefs. The third, the proper ways for the principles of Coexistence of them at the present time and the future should are practiced into two steps: Individual steps and social steps. For the first step, each person should practice according to the teachings in his/her religions completely by applying them into daily lives with themselves. In the second step, they should frequent meet with the pure mind without hidden agendas for discussion, exchange ideas, and resolution of many problems with together by good attention, spirit minds to nation and public advantages.

Article Details

How to Cite
นรเชฏฺโฐ พ., อคฺคเตโช พ., ทองอินจันทร์ จ., & ชูช่วย ม. (2017). An Analytical Study of the Principle of Coexistence of Multicultural Society in Thailand: A Case Study of Buddhist and Muslim Community at Thakarong’s Community, Banpom Sub-district, Ayutthaya district, Ayutthaya province. Journal of MCU Buddhist Review, 1(1), 40–61. Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jmb/article/view/240108
Section
Research Articles

References

เกรียงศักดิ์ บุญประสิทธิ์ และคณะ. ศาสนาในอาเซียน. กรมการศาสนา, กระทรวงศึกษาธิการ : โรงพิมพ์การศาสนา, ๒๕๕๗.

จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. บรรยายสรุประจาปี ๒๕๕๘. กลุ่มงานข้อมูลสารสนเทศและการสื่อสารสำนักงานจังหวัดพระนครศรีอยุธยา.

จิดาพร แสงนิล. “การศึกษาชุมชนมุสลิมในจังหวัดพระนครศรีอยุธยาในสมัยอยุธยา (พุทธศตวรรษที่ ๑๙-๒๓)”. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาโบราณคดีประวัติศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศิลปากร, ๒๕๔๘.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๓๙.

แผนพัฒนาการเกษตรระดับตาบล. สำนักงานเกษตรอำเภอพระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา พ.ศ. ๒๕๖๐-๒๕๖๒.

พรอุษา ประสงค์วรรณะ. “การศึกษาชุมชนต้นแบบต่างศาสนาที่อยู่ร่วมกันอย่างสันติในแขวงวัดกัลยาณ์ เขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาสังคม. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๕๖.

สุไรยา วานิ. “การอยู่ร่วมกันของชุมชนในสังคมพหุวัฒนธรรม : กรณีศึกษาตำบลทรายขาว อำเภอโคกโพธิ์ จังหวัดปัตตานี”. วารสารการเมืองการปกครอง, ปีที่ ๔ ฉบับที่ ๑ กันยายน ๒๕๕๖- กุมภาพันธ์ ๒๕๕๗.

สุกรี หลังปูเต๊ะ และคณะ. “สังคมพหุวัฒนธรรม : พลังทางสังคมสู่การพัฒนาสุขภาวะของคนใต้”.เอกสารประกอบการประชุมวิชา สุขภาวะทางปัญญาสร้างสุขคนใต้. กุมภาพันธ์๒๕๕๒.

ศิริจิต สุนันต๊ะ. “สถานการณ์โต้แย้งเรื่องพหุวัฒนธรรมในประเทศไทย”. รายงานการวิจัย. ในวารสารภาษาและวัฒนธรรมปีที่ ๓๒ ฉบับที่ ๑ (มกราคม-มิถุนายน ๒๕๕๖). สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเอเชีย : มหาวิทยาลัยมหิดล, ๒๕๕๖.

เวลา กัลหโสภา. “การศึกษาแนวคิดเรื่องเมตตาในศาสนาพุทธกับอัรเราะห์มะฮ์ในศาสนาอิสลาม”.วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต ภาควิชาศาสนาและปรัชญา. คณะมนุษยศาสตร์ : มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, ๒๕๕๖.

อธิปัตย์ คลี่สุนทร. “การศึกษาพหุวัฒนธรรม (Multicultural Education)”, ในสารานุกรมวิชาชีพครูเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เนื่องในวโรกาสมหามงคลเฉลิมพระชนมพรรษา ๘๐ พรรษา. กรุงเทพมหานคร: สานักงานเลขาธิการคุรุสภา, ๒๕๕๒.

อานันท์ กาญจนพันธ์. “พหุวัฒนธรรมในบริบทของการเปลี่ยนผ่านทางสังคมและวัฒนธรรม”.รายงานการวิจัย. ศูนย์ภูมิภาคทางสังคมศาสตร์และการพัฒนาอย่างยั่งยืน.คณะสังคมศาสตร์ : มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, ๒๕๕๑.

พระพิพัฒนศาสนกิจวิธาน (ประยูร สุทฺธิปุญฺโญ) เจ้าอาวาสวัดท่าการ้อง, สัมภาษณ์เมื่อวันที่ ๖ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๙ ณ กุฏิเจ้าอาวาสวัดท่าการ้อง ตำบลบ้านป้อม อำเภอพระนครศรีอยุธยา จังหวัดพระนครศรีอยุธยา

พิชาย รัตนดิลก ณ ภูเก็ต, “พหุวัฒนธรรมนิยม สิทธิชนกลุ่มน้อยและความสมานฉันท์”, แหล่งที่มา[ออนไลน์]. Www. Facebook.com/PhichinaBhuket [๕ สิงหาคม ๒๕๕๙].

“หลักศรัทธา ๖ ประการ”, แหล่งที่มา [ออนไลน์]. Www. Religionfacts.com/Islam/beliefs [เข้าถึงข้อมูล ๑๐ สิงหาคม ๒๕๕๙].

“หลักปฏิบัติตามศรัทธา ๕ ประการ”, แหล่งที่มา [ออนไลน์]. www. Religionfacts.com/Islam/practices [เข้าถึงข้อมูล ๑๐ สิงหาคม ๒๕๕๙].