ภิกษุกับความสาคัญของการถือนิสสัยในสังคมไทยปัจจุบัน

บทคัดย่อ

การที่พระพุทธองค์ทรงอนุญาตให้ภิกษุถือนิสสัยในสำนักอุปัชฌาย์ กาหนดให้อุปัชฌาย์ปกครองดูแลสัทธิวิหาริกของตน คอยตักเตือนพร่าสอนเกี่ยวกับกิริยามารยาทและด้านอื่นๆ เพื่อป้องกันความเสียหายที่จะพึงเกิดขึ้น เพื่อเป็นหลักประกันว่า กุลบุตรผู้ที่เข้ามาในพระธรรมวินัย จะได้รับการศึกษาทั้งคันถธุระและวิปัสสนาธุระ และเพื่อให้เกิดความสัมพันธ์อันดีระหว่างอุปัชฌาย์กับสัทธิวิหาริกที่ตนได้ให้บรรพชาอุปสมบท โดยให้ทั้งสองฝ่ายมีความรู้สึกที่ดีและประพฤติต่อกันเสมือนบิดากับบุตร เป็นการสร้างความสามัคคีและความเรียบร้อยดีงามให้เกิดขึ้นในสังคมสงฆ์ การถือนิสสัยของสัทธิวิหาริกในปัจจุบันนี้ ถือว่ามีความจำเป็นมากในการปกครองดูแล เมื่อเกิดความขัดแย้งหรือเกิดอธิกรณ์ขึ้น อุปัชฌาย์สามารถจะแก้ไขปัญหาของสัทธิวิหาริกของตนได้โดยง่าย เพราะทั้งสองฝ่ายนั้นมีความเคารพยาเกรงกัน มีความสนิทสนม กลมเกลียวกัน เสมือนบิดากับบุตร ถ้าในปัจจุบันนี้อุปัชฌาย์และคณะสงฆ์ยังคงยึดหลักพระธรรมวินัยในการปฏิบัติแล้ว ก็ชื่อว่าได้รับการปกครองดูแลโดยพระศาสดา วิธีแก้ไขปัญหาที่ดีที่สุด คือ อุปัชฌาย์ต้องทาหน้าที่คอยอบรมสั่งสอน สอดส่องดูแลพฤติกรรมของสัทธิวิหาริก เพราะจุดนี้ คือ จุดเริ่มต้นของชีวิตนักบวช ถ้าจุดเริ่มต้นตรงนี้ถูกต้องชัดเจน ข้อวัตรปฏิบัติตามพระธรรมวินัยก็จะมีประสิทธิภาพมากขึ้น