AN ANALYTICAL STUDY OF THE CONCEPT OF DHÂTU IN THERAVÂDA BUDDHIST PHILOSOPHY

Main Article Content

Canatchai Tanatavipankoon
Pali Buddharaksa

Abstract

The objectives of this dissertation are (1) to study the meaning and the importance of Dhâtu, (2) to study the concept of Dhâtu in Theravâda Buddhist Philosophy. This research is aqualitative study from the primary documentary source in the Tipitika, the texts, the documents and the Medias.


            From the research it is found that the Dhâtu are of the meanings and the important verities. The Dhâtuis the Monism of the matter (Rupa) or Monism of the mind (Nama) and the dualism that isthe matter (Rupa) and mind (Nama). The Dhâtu is the important root causing the world, the universe, the cosmos and the varieties of lives that man, animals and planets.


            From the research the Dhâtuin Theravâda Buddhist Philosophy is the importance fundamental of life and non-life. Dhâtu is the reality of Rupadhamma and Namadhamma, the reality of mind and matter. Dhâtu is the fundamental relations of the all man. When the persons know the external phenomena and internal ones of Dhâtu, they will have the views to the world and the life that everything is interdependent (paticcasamuppada). The Dhâtuin Theravâda Buddhist Philosophy is of the similarity with the Science and the Dhâtuin Theravâda Buddhist Philosophy has two revels;- the true value and the artificial value.

Article Details

Section
Academic Article

References

ซาเมียร์ โอคาชา. (2549). ปรัชญาวิทยาศาสตร์ โดยสังเขป. จุไรรัตน์ จันทร์ธำรง (แปล). กรุงเทพมหานคร: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).

ไดเซ็ต ไตตาโร่ ซูซูกิ. (2553). คัมภีร์มหายาน ลังกาวตารสูตร. แปลโดย พระศรีคัมภีรญาณ (สมจินต์ สมฺมาปญฺโญ). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ธรรมนันทะ. (2540). พระพุทธเจ้าสอนอะไร. แปลโดยชูศักดิ์ ทิพยเกษรและคณะ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

นาคารชุน. (2551). โศลกมูลฐานว่าด้วยทางสายกลาง(มูลมัธยมกการิกา). แปลโดย โสรัจจ์ หงศ์ลดารมภ์. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2540). วิทยาศาสตร์ในทรรศนะของพระพุทธศาสนา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก จำกัด.

พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2553). วิธีบูรณาการพระพุทธศาสนากับศาสตร์สมัยใหม่. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระพรหมบัณฑิต (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2555). พระพุทธศาสนากับวิทยาศาสตร์, กรุงเทพฯ : มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาอุทัย ญาณธโร. (2539). วิถีแหงกลไกแบบพุทธ. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสาร.

พระธรรมปิฎก (ป. อ.ปยุตฺโต). (2553). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพมหานคร: บริษัท เอส. อาร์. พริ้นติ้งแมสโปรดักส์ จํากัด.

พระศรีคัมภีรญาณ (สมจินต์ วันจันทร์). (2556). พุทธปรัชญา. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ภิกขุธัมมวิโล. (2527). ปรัชญาปารมิตา-หฤทัยสูตร. แปลโดยละเอียด ศิลาน้อย. กรุงเทพมหานคร: สายน้ำ.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542, (กรุงเทพฯ : นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.

วัชระ งามจิตรเจริญ. (2552). พุทธศาสนาเถรวาท. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์ธรรมศาสตร์.

สมภาร พรมทา. (2536). พุทธศาสนากับวิทยาศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สมภาร พรมทา. (2548). พุทธปรัชญา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: ศยาม.

สมเกียรติ ตั้งกิจวานิชย์. (2553). ธรรมชาติของสรรพสิ่ง การเข้าถึงความจริงทั้งหมด. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: กรีน-ปญญาญาณ.

สุชีพ ปุญญานุภาพ. (2553). พระพุทธศาสนากับตรรกวิทยาและวิทยาศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: มหามกุฏราชวิทยาลัย.

ศูนย์เผยแผ่พระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2556). สัททานุกรมพระไตรปิฎกเชิงวิจัยฉบับบาลี-ไทย เล่ม 1 (อ-องฺโคฬาริกตา). กรุงเทพมหานคร: ประยูรสาส์นไทย การพิมพ์.

อดิศักดิ์ ทองบุญ. (2556). ศึกษาเปรียบเทียบทรรศนะเรื่องปฐมธาตุในปรัชญากรีกโบราณกับในปรัชญาอินเดีย. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ ปีที่ 9 ฉบับพิเศษ: 165.

อดิศักดิ์ ทองบุญ. (2555). ปรัชญาอินเดีย. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์พริ้นติ้ง กรุ๊พ จำกัด.

John Grimes. (1996). A Concise Dictionary of Indian Philosophy. New York: State University of New York Press.