A Civil Disobedience and State of Mind in Theravada Buddhism

Main Article Content

Chaithara Anurit
Phramaha Weerayut Kusalajitto

Abstract

This article entitled to study a concept of a Civil Disobedience and State of Mind and to analyze a Civil Disobedience and State of Mind in Theravada Buddhism. This article done by studying academic documents.  It was found that a Civil disobedience is presented through the nature of actions that express social injustice by doing without the law, or even punishment, it can be seen as a physical matter that cannot injure a mind committed to justice. In a civil disobedience through non-action, it is a method of using peace and tranquility as a practice by refusing to participate in all activities and using the method of fasting and torture that is the way of the priests that emphasizes the training of the mind of expression.


The mental state is related to the mind that accumulates experiences and becomes the person connected with the expression. In other hand, a mind that is only a being. When we considered a civil disobedience and mental status in Theravada Buddhism, it shows that the perception of that action as a connection of the mind with self-adhered characteristics through past and present experiences, thus demonstrating the inaccurate aspect of being judged alone. In a civil disobedience through non-action, it seems to be based on the principle that is considered from the heart. It doesn't have to be outwardly expressed because the expression is primarily interpreted through passion. If there is no passion, there is no need to express it or if it is expressed, it will be seen as being in the right and proper way.

Article Details

How to Cite
Anurit, C., & Kusalajitto, P. W. (2021). A Civil Disobedience and State of Mind in Theravada Buddhism. Journal of MCU Buddhist Review, 5(2), 17–33. Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jmb/article/view/251884
Section
Academic Article

References

กรุณา-เรืองอุไร กุศลาสัย. (2541). อมตวาจา ของ มหาตมา คานธี. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: แม่คำผาง.

ธเนศ วงศ์ยานนาวา. (2562). ว่าด้วยเอกเทวนิยม: เส้นทางของพระผู้เป็นเจ้าของจริง. กรุงเทพมหานคร: สมมติ.

พระมหาขวัญชัย เหมประไพ, พระครูวินัยธรสมุทร ทาทอง, พระมหาไกรวรรณ์ ชินทตฺติโย. (2564). มโนทัศน์เรื่องสิทธิเสรีภาพในพระพุทธศาสนาเถรวาท. วารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์. ปีที่ 5 ฉบับที่ 1 มกราคม-มิถุนายน, 2564, 80-96.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

อรชุน อัปปาดูรัย. (2562). “ศีลธรรมแห่งการปฏิเสธ”. ศาสนากับความรุนแรง. บรรณาธิการโดย ปรีดี หงษ์สต้น และอัมพร หมาดเด็น. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์.

ไอยรา สังฆะ, ประภาส ปิ่นตบแต่ง. (2556). ปฏิบัติการอารยะขัดขืน. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. ปีที่ 5 ฉบับที่ 3 กันยายน-ธันวาคม 2554: 153-166.

เฮนรี่ เดวิด ธอโร. (2563). ต้านอำนาจรัฐและความเรียงสามชิ้น. พิมพ์ครั้งที่ 2. แปลโดย พจนา จันทรสันติ. นนทบุรี: ภาพพิมพ์.

Fank A. Geldarad. (1963). Fundamentals of Psychology. London: John Wiley & Sons.

Jayatilleke. (2000). Facets of Buddhist Thought. Kandy: Buddhist Publication Society