พุทธสันติวิธีในฐานะเครื่องมืออยู่ร่วมระหว่างมนุษย์กับสัตว์อื่น: กรณีศึกษาสุนัขจรจัด

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวคิดเรื่องพุทธสันติวิธีในการอยู่ร่วมระหว่างมนุษย์กับสัตว์ และการพัฒนาพุทธสันติวิธีในการแก้ปัญหาสุนัขจรจัดในพระพุทธศาสนาเถรวาทด้วยการศึกษาเอกสาร จากการศึกษาพบว่าแนวคิดเรื่องพุทธสันติวิธีในการอยู่ร่วมระหว่างมนุษย์กับสัตว์มาจากองค์ประกอบภายในคือจิตใจที่พัฒนาจนเข้าใจตนเองและสามารถสร้างประโยชน์ต่อผู้อื่นได้ และพัฒนาองค์ประกอบภายนอกที่เกี่ยวข้องกับการแสดงออกของความเมตตาทางกายด้วยการให้ เพื่อระงับความอาฆาตมุ่งร้ายต่อกัน ทั้งยังเป็นการส่งเสริมให้เกิดความอยู่ร่วมกันด้วยดีกันทางสังคมอีกต่อหนึ่ง และทางวาจาอันแสดงผ่านการพูดและแสดงออกด้วยรูปแบบของการตกลงร่วมมือกันทางสังคมส่วนการนำพุทธสันติวิธีมาใช้ในการแก้ปัญหาสุนัขจรจัดมาจากการใส่ใจผู้อื่น เป็นการเชื่อมโยงจิตใจของตนเองกับผู้อื่นในฐานะของความเกี่ยวข้องกัน เป็นญาติ เป็นพี่น้อง หรือเพื่อนร่วมโลก และมีการเข้าใจความรู้สึกของผู้อื่นในฐานะที่รักสุขเกลียดทุกข์ไม่ต่างจากตนเอง ส่วนการแก้ปัญหาเน้นไปที่การให้ความรู้ ความเข้าใจแก่สังคม และมีการแสดงออกถึงการไม่เห็นด้วยกับค่านิยมของความเห็นแก่ตัวของผู้ทิ้งสุนัข และสังคมควรให้ความช่วยเหลือสัตว์ที่อยู่ในฐานะที่ช่วยเหลือได้ อีกทั้งมีการเสนอข้อกฎหมายเพื่อให้เกิดการลงโทษผู้นำสุนัขมาทิ้งอย่างจริงจัง