Peacemaking on conflicts of thought in Treravada Buddhism
Main Article Content
Abstract
This article aims to study conflict of ideas in Theravada Buddhism and to study peace-building on conflict of ideas in Theravada Buddhism by a documentary study. The results were founded that conflicts of thought arising from unwholesome foundations lead to make self-concepts and differing opinions. After that, the group was created between the powerful and the subordinate. In the other, it combined with external factors that are facts, relationships, interests and values. So, the methods of creating peace on conflicts of thought in Theravada Buddhism are: 1. Building fundamental equality, it talks that society must use discipline or the law to have a link between them by discipline. The social without upholding the rules, rules and regulations of society cannot lead to peace. In a democratic society, it’s a characteristic that shows the ability to govern oneself. In a good society, there must be rules. and social people must maintain that rule with equality is equal before the law; 2) A social system that is conducive to justice, it’s the application of Dharma principles to solve problems. In the other, the Dharma principle is a social criterion on the right principle which is the principle of nature. It's not what people think for themselves but it’s fair in accordance with the will of nature.
Article Details
- The published article is copyrighted by the MCU Journal of Buddhist Studies Review.
- Any text that appears in an article that has been published in a journal. It is the responsibility of the article author. And those comments are not considered the views and responsibilities of the editorial team of the MCU Buddhist Review Journal.
References
คณะกรรมการกองตำรา มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2530). วินัยวินิจฉัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
ธนาชัย สุขวณิช. (2555). ประมวลเหตุการณ์ความขัดแย้งในสังคมไทยและแนวทางแก้ไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ปัญญาชน.
พระธรรมโกศาจารย์ (พุทธทาส). (2536). มองสันติภาพของโลก. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ธรรมสภา.
พุทธทาสภิกขุ. (2548). ธัมมิกสังคมนิยม. กรุงเทพมหานคร: สุขภาพใจ.
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). (2551). คำวัด. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพมหานคร: เอส. อาร์. พริ้นติ้ง แมสโปรดักส์.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2557). ประชาธิปไตยจริงแท้ คือแค่ไหน. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ผลิธัมม์.
พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส (นิธิบุณยากร). (2554). พุทธสันติวิธี: การบูรณาการหลักการและเครื่องมือจัดการความขัดแย้ง. กรุงเทพมหานคร: บริษัท 21 เซ็นจูรี่ จำกัด.
พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส (นิธิบุณยากร). (2547). “รูปแบบการจัดการความขัดแย้งโดยพุทธสันติวิธี กรณีลุ่มนํ้าแม่ตาช้าง จ.เชียงใหม่”. วิทยานิพนธ์ดุษฎีนิพนธ์ สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพมหานคร: นานมีบุคส์พับลิเคชันส์.
สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส. (2541). วินัยมุข เล่ม 1. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.