การศึกษาเปรียบเทียบการสอนวิชาพระพุทธศาสนากับวิชาอิสลามศึกษาในโรงเรียนคันนายาว เขตคันนายาว กรุงเทพมหานคร
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบการสอนวิชาพระพุทธศาสนากับวิชาอิสลามศึกษาในโรงเรียนคันนายาว เขตคันนายาว กรุงเทพมหานคร งานวิจัยนี้เป็นการศึกษาเชิงคุณภาพ โดยรวบรวมข้อมูลทั้งจากเอกสาร และงานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับการสอนวิชาพระพุทธศาสนากับวิชาอิสลามศึกษา และจากการสัมภาษณ์เชิงลึก ผลการวิจัยพบว่า
การเปรียบเทียบการสอนวิชาพระพุทธศาสนากับวิชาอิสลามศึกษาในโรงเรียนคันนายาว เขตคันนายาว กรุงเทพมหานคร พบว่า การสอนวิชาพระพุทธศาสนา เน้นให้นักเรียนเป็นพุทธศาสนิกชนที่ดี ให้เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ทั้งร่างกายจิตใจ สติปัญญา ความรู้ และคุณธรรม มีจริยธรรมและวัฒนธรรมในการดำรงชีวิต สามารถอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้อย่างมีความสุข ส่วนการสอนวิชาอิสลามศึกษา เน้นให้นักเรียนพัฒนาตนเองอย่างมีระบบตามหลักศรัทธา 6 ประการ และหลักปฏิบัติ 5 ประการ สอดแทรกกิจกรรมต่างๆ ลงไปในเนื้อหาของการเรียนการสอน ทัศนะที่เหมือนกัน คือ แนวคิดการศึกษา ที่เน้นให้นักเรียนมีความรู้ความเข้าใจในวิชาที่สอน ให้มีศรัทธา ยึดมั่นตามแนวทางศาสนาของตน และมีศาสนาเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ ที่แตกต่างกัน คือ หลักการสอน โดยวิชาพระพุทธศาสนา สอนให้ดำเนินในทางสายกลาง ปฏิบัติตามแนวทางของหลักไตรสิกขา ส่วนวิชาอิสลามศึกษา สอนให้ปฏิบัติตามหลักศรัทธา 6 ประการและหลักปฏิบัติ 5 ประการ มีศรัทธาในพระเจ้า (อัลลอฮฺ) ปฏิบัติตามพระบัญญัติของพระองค์อย่างเคร่งครัด และการสอนที่เน้นตามหลักสูตรของแต่ละศาสนา
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
- ข้อความใดๆ ที่ปรากฎในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
เอกสารอ้างอิง
กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ. (2544). คู่มือการจัดกระบวนการเรียนรู้หน้าที่พลเมืองศีลธรรมระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย. กรุงเทพมหานคร: คุรุสภาลาดพร้าว.
กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ. (2548). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ บริษัทพัฒนาคุณภาพวิชาการ (พว.) จำกัด.
ปิติศุกร์ ฮูเซ็น. (2550). การศึกษางานด้านบริหารและพฤติกรรมการสอนของครูอิสลามศึกษาในโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. คณะศึกษาศาสตร์: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
พระสถิต มหาลาโภ (ศรีเมือง). (2553). การสอนวิชาพระพุทธศาสนาของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนวิถีพุทธ: กรณีศึกษาโรงเรียนบ้านโนนม่วง ตำบลศิลา อำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ศกวรรณ ทัพภะพยัคฆ์. (2546). การปลูกฝังความรู้และคุณธรรมทางพระพุทธสาสนาของนักเรียนชั้นประถมศึกษา: ศึกษาเฉพาะกรณี กลุ่มโรงเรียนประถมศึกษา ชั้นปีที่ 5-6 อ.บางกรวย จ.นนทบุรี. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมาคมนักเรียนเก่าอาหรับแห่งประเทศไทย. (ฮิจเราะฮฺ, ศักราช 1419). พระมหาคัมภีร์อัลกุรอาน พร้อมความหมายภาษาไทย. ราชอาณาจักรซาอุดิอารเบีย: ศูนย์กษัตริย์ฟะฮัด เพื่อการพิมพ์อัลกุรอาน. อัลมะดีนะห์ อัลมูเนาวาเราะห์.
สุมน อมรวิวัฒน์. (2542). การพัฒนาการเรียนรู้ตามหลักพุทธศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สุโขทัยธรรมาธิราช.
สำนักคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). หลักสูตรอิสลามศึกษา ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
ฮาซัน บือราเฮง. (2554). การศึกษาในอิสลาม : แนวคิดและกระบวนการจัดการเรียนรู้. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์: วิทยาเขตปัตตานี.