การศึกษาเปรียบเทียบการสอนวิชาพระพุทธศาสนากับวิชาอิสลามศึกษาในโรงเรียนคันนายาว เขตคันนายาว กรุงเทพมหานคร

Main Article Content

พระสมุห์เอกสิทธิ์ วิสุทฺโธ (ภักดีนอก)
ธีรโชติ เกิดแก้ว

บทคัดย่อ

     บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบการสอนวิชาพระพุทธศาสนากับวิชาอิสลามศึกษาในโรงเรียนคันนายาว เขตคันนายาว กรุงเทพมหานคร งานวิจัยนี้เป็นการศึกษาเชิงคุณภาพ โดยรวบรวมข้อมูลทั้งจากเอกสาร และงานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับการสอนวิชาพระพุทธศาสนากับวิชาอิสลามศึกษา และจากการสัมภาษณ์เชิงลึก ผลการวิจัยพบว่า


     การเปรียบเทียบการสอนวิชาพระพุทธศาสนากับวิชาอิสลามศึกษาในโรงเรียนคันนายาว เขตคันนายาว กรุงเทพมหานคร พบว่า การสอนวิชาพระพุทธศาสนา เน้นให้นักเรียนเป็นพุทธศาสนิกชนที่ดี ให้เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ทั้งร่างกายจิตใจ สติปัญญา ความรู้ และคุณธรรม มีจริยธรรมและวัฒนธรรมในการดำรงชีวิต สามารถอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้อย่างมีความสุข ส่วนการสอนวิชาอิสลามศึกษา เน้นให้นักเรียนพัฒนาตนเองอย่างมีระบบตามหลักศรัทธา 6 ประการ และหลักปฏิบัติ 5 ประการ สอดแทรกกิจกรรมต่างๆ ลงไปในเนื้อหาของการเรียนการสอน ทัศนะที่เหมือนกัน คือ แนวคิดการศึกษา ที่เน้นให้นักเรียนมีความรู้ความเข้าใจในวิชาที่สอน ให้มีศรัทธา ยึดมั่นตามแนวทางศาสนาของตน และมีศาสนาเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจ ที่แตกต่างกัน คือ หลักการสอน โดยวิชาพระพุทธศาสนา สอนให้ดำเนินในทางสายกลาง ปฏิบัติตามแนวทางของหลักไตรสิกขา ส่วนวิชาอิสลามศึกษา สอนให้ปฏิบัติตามหลักศรัทธา 6 ประการและหลักปฏิบัติ 5 ประการ มีศรัทธาในพระเจ้า (อัลลอฮฺ) ปฏิบัติตามพระบัญญัติของพระองค์อย่างเคร่งครัด และการสอนที่เน้นตามหลักสูตรของแต่ละศาสนา

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
วิสุทฺโธ (ภักดีนอก) พ., & เกิดแก้ว ธ. (2022). การศึกษาเปรียบเทียบการสอนวิชาพระพุทธศาสนากับวิชาอิสลามศึกษาในโรงเรียนคันนายาว เขตคันนายาว กรุงเทพมหานคร. วารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์, 6(1), 1–18. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jmb/article/view/255530
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ. (2544). คู่มือการจัดกระบวนการเรียนรู้หน้าที่พลเมืองศีลธรรมระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย. กรุงเทพมหานคร: คุรุสภาลาดพร้าว.

กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ. (2548). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ บริษัทพัฒนาคุณภาพวิชาการ (พว.) จำกัด.

ปิติศุกร์ ฮูเซ็น. (2550). การศึกษางานด้านบริหารและพฤติกรรมการสอนของครูอิสลามศึกษาในโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. คณะศึกษาศาสตร์: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

พระสถิต มหาลาโภ (ศรีเมือง). (2553). การสอนวิชาพระพุทธศาสนาของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนวิถีพุทธ: กรณีศึกษาโรงเรียนบ้านโนนม่วง ตำบลศิลา อำเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ศกวรรณ ทัพภะพยัคฆ์. (2546). การปลูกฝังความรู้และคุณธรรมทางพระพุทธสาสนาของนักเรียนชั้นประถมศึกษา: ศึกษาเฉพาะกรณี กลุ่มโรงเรียนประถมศึกษา ชั้นปีที่ 5-6 อ.บางกรวย จ.นนทบุรี. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สมาคมนักเรียนเก่าอาหรับแห่งประเทศไทย. (ฮิจเราะฮฺ, ศักราช 1419). พระมหาคัมภีร์อัลกุรอาน พร้อมความหมายภาษาไทย. ราชอาณาจักรซาอุดิอารเบีย: ศูนย์กษัตริย์ฟะฮัด เพื่อการพิมพ์อัลกุรอาน. อัลมะดีนะห์ อัลมูเนาวาเราะห์.

สุมน อมรวิวัฒน์. (2542). การพัฒนาการเรียนรู้ตามหลักพุทธศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สุโขทัยธรรมาธิราช.

สำนักคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). หลักสูตรอิสลามศึกษา ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.

ฮาซัน บือราเฮง. (2554). การศึกษาในอิสลาม : แนวคิดและกระบวนการจัดการเรียนรู้. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์: วิทยาเขตปัตตานี.