การศึกษาเปรียบเทียบรูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนา กับศาสนาอิสลามในจังหวัดเพชรบูรณ์
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อเปรียบเทียบรูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนา กับศาสนาอิสลาม ในจังหวัดเพชรบูรณ์ เป็นการวิจัยแบบผสมผสาน โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ และวิธีวิจัยเชิงเอกสาร
ผลการศึกษาพบว่า รูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนากับศาสนาอิสลามในจังหวัดเพชรบูรณ์ โดยศึกษาในประเด็น 3 คือ (1) การศึกษาและการศึกษาสงเคราะห์ โดยจัดให้มีการอบรมแก่เด็กๆ และเยาวชน (2) การสาธารณสงเคราะห์ ได้มีการจัดตั้งวัดเป็นโรงพยาบาลสนามสำหรับผู้ป่วยโควิด (3) การปฏิบัติธรรมในเขตพื้นที่อำเภอเขาค้อมีสถานที่รองรับการปฏิบัติธรรมจำนวนมากโดยมีศูนย์พัฒนาศาสนาแคมป์สน มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยเป็นศูนย์กลาง ในทางศาสนาอิสลามมี 3 รูปแบบเหมือนกัน คือ (1) ด้านการศึกษาและการศึกษาสงเคราะห์ มีการปลูกฝังความรู้เกี่ยวกับศาสนาอิสลามแก่ศาสนิกชนตั้งแต่ปฐมวัย (2) ด้านการสาธารณสงเคราะห์ มีการ สาธารณสงเคราะห์หรือการช่วยเหลือผู้อื่น ที่เรียกว่า ซะกาต (3) ด้านการปฏิบัติ ผู้นำทางศาสนามีบทบาทสำคัญในการส่งเสริมให้มีการปฏิบัติตนตามหลักคำสอนทางศาสนาตั้งแต่ปฐมวัย ในด้านการศึกษาทั้งสองศาสนาสอนมีหลักธรรมที่สอนให้เข้าใจและสามารถปฏิบัติตนให้อยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุขเหมือนกัน ด้านการสาธารณสงเคราะห์มีความเหมือนกันในการช่วยเหลือ แต่จะมีความต่างกันคือทางพระพุทธศาสนาเข้าไปช่วยเหลือทันที แต่ทางศาสนาอิสลามจะพิจารณาช่วยเหลือให้ตรงกับความต้องการของผู้รับ ส่วนในด้านการปฏิบัติตนจะมีความต่างกัน คือ พระพุทธศาสนาจะมีอิสระในการการสอนหรือเผยแผ่เฉพาะผู้ที่สนใจ ส่วนศาสนาอิสลามมีรูปแบบที่เข้มงวดบังคับให้ ศาสนิกทุกคนต้องปฏิบัติตามบทบัญญัติอย่างเคร่งครัด
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
- ข้อความใดๆ ที่ปรากฎในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
เอกสารอ้างอิง
กชพร ศิริบุตร. (2564). การปฏิบัติตนของสตรีไทยในมายาคติด้านความงามตามหลักธรรมในพุทธศาสนา. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย วิทยาเขตขอนแก่น. 8(4), 242-252.
จรัล กาอินทร์. (2539). ปัญหาการเรียนการสอนวิชาพระพุทธศาสนาในโรงเรียนมัธยมศึกษา ตอนต้น อำเภอเมืองปาน จังหวัดลำปาง. กรุงเทพมหานคร: ฐานข้อมูลวิทยานิพนธ์ไทย.
จันทิมา เขียวแก้ว. (2562). พุทธวิถี (ไตรสิกขา): กระบวนทัศน์ใหม่เพื่อการสร้างแบรนด์อย่างยั่งยืนตามศาสตร์พระราชา. วารสารนิเทศศาสตร์ธุรกิจบัณฑิตย์. 13(2), 109-157.
ซัลมาณ ดาราฉาย. (2559). ทัศนคติต่อการปนภาษาอาหรับในหนังสือคำสอนศาสนาอิสลามภาษาไทย. วารสารเกษมบัณฑิต. 17(1), 195-210.
ตัรมีซี สาและ. (2562). ปัญหา อุปสรรคและแนวทางการพัฒนาการจัดระบบซะกาตในสังคมร่วมสมัย กรณีศึกษา จังหวัดนราธิวาส. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์. 6(1), 129.
นาซีเราะห์ เจะมามะ. (2553). กระบวนการถ่ายทอดการปฏิบัติตามหลักคำสอนของศาสนาอิสลามสำหรับเยาวชนในโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสาร AL-NUR บัณฑิตวิทยาลัย. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยทักษิณ. 6(11), 99-111.
นินาดีย๊ะห์ อาแย, ผศ. (2558). แนวทางการพัฒนาระบบซะกาจากฐานรากหญ้า: กรณีศึกษาชุมชนโสร่ง ตำบลเขาตูม อำเภอยะรัง จังหวัดปัตตานี. รายงานการวิจัย. ทุนอุดหนุนการวิจัยจากกรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม. 17(1), 195-210.
นิเลาะ แวอุเซ็ง และคณะ. (2564). การจัดการศึกษาอิสลามในโรงเรียนของรัฐ: สภาพ ปัญหา และแนวทางการพัฒนา. วารสารอิสลามศึกษา. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. 12(1), 16.
พระครูบวรกิจคุณาธาร (อนันต์ วรปญฺโ) และคณะ. (2564). รูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระสงฆ์ในสังคมพหุวัฒนธรรม ในเขตหนองจอก กรุงเทพมหานคร. วารสาร มจร.สังคมศาสตร์ปริทรรศน์. 10(1), 117.
พระครูปลัดชลอ เตชพโล (ปิ่นวิเศษ). (2554). บทบาทการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระเทพสุวรรณโมลี (สอิ้ง สิรินนฺโท). วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธนกฤต กลฺยาณธมฺโม (เกิดลำเจียก). (2560). ศึกษาการนำหลักเมตตาธรรมเพื่อลดความรุนแรงในสังคมปัจจุบัน. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหากิตติณัฏฐ์ บัณฑิตพัฒนโชติ. (2564). การวิเคราะห์แนวทางงดเว้นจากความเสื่อมในปราภวสูตร. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. 4(1), 87.
พระมหาคำพอง สทฺทวโร (วันจะนะสุข). (2560). การจัดการศึกษาเพื่อสันติภาพของชาวพุทธและมุสลิม ในชุมชนวัดท่าการ้อง จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระปลัดอนุวัฒน์ อนาวิโล (ดีเอี่ยม). (2560). ผลสัมฤทธิ์การสอนวิชาพระพุทธศาสนาของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียน ระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย อำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี. สารนิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2551). พุทธธรรม (ฉบับเดิม). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จันทร์เพ็ญ.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มุฮำหมัดซากี เจ๊ะหะ. (2555). กระบวนการถ่ายทอดการปฏิบัติตามหลักคำสอนของศาสนาอิสลามสำหรับเยาวชนในโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสาร AL-NUR บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยอิสลามยะลา. 6(11), 105.
เมาลานา ชัยยิด, อบุล อะลา เมาดูดี. (2559). มาเป็นมุสลิมกันเถิด. พิมพ์ครั้ง 5. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์หนังสืออิสลามกรุงเทพมหานคร.
ระพีพรรณ มูหะหมัด. (2556). อิสลามกับการพัฒนาอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาชุมชนมัสยิดกมาลุลอิสลามคลองแสนแสบ กรุงเทพมหานคร. รายงานการวิจัย. สถาบันบัณฑิตพัฒนาบริหารศาสตร์.
รุ่งทิพย์ กล้าหาญ และคณะ. (2555). การพัฒนาตนเองตามหลักพุทธธรรมโดยอาศัยหลักสามัคคีธรรม. รายงานการวิจัย. ได้รับทุนอุดหนุนการวิจัยจากมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วิรัตน์ เหมรินี และคณะ. (2559). ปัญหาการใช้หลักสูตรอิสลามศึกษาของครูในโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม จังหวัดพัทลุง. บทความวิชาการ. นำเสนอในการประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติครั้งที่ 7 23 มิถุนายน 2559 มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
วิโรจน์ วิชัย. (2559). วิธีการศึกษาพระพุทธศาสนาเชิงวิชาการ. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. 4(1), 111.
สัมพันธ์ คงพูนทรัพย์. (2560). การใช้หลักพุทธธรรมในการทำงานจิตอาสา. วารสารวิชาการร้อยแก่นสาร. 2(1), 3.
สุกัญญา บัวนาค และคณะ. (2563). การดำเนินการระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนโรงเรียนวิถีอิสลาม : กรณีศึกษาโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามในสามจังหวัด ชายแดนภาคใต้ภายใต้สมาคมเครือข่าย โรงเรียนคุณภาพอิสสลาม. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์.มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา. 2(1), 86.
สุวิมล พิชญไพบูลย์. (2561). วิถีมุสลิมกับความผูกพันต่อหลักศาสนาอิสลามและการบังคับใช้กฎหมายอิสลาม : ชุมชนสวนหลวง. วารสารบัณฑิตวิทยาลัย พิชญทรรศน์. 13(2), 232-243
อับดุลเล๊าะ หมัดอะด้ำ. (2558). การจัดการศึกษาอิสลามในเกาะบูโหลน จังหวัดสตูล. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.