การศึกษาเปรียบเทียบการควบคุมการบริโภคอาหารในทัศนะ ของพระพุทธศาสนาเถรวาทกับศาสนาอิสลาม

Main Article Content

พระครูปลัดปรีชา รักบำรุงพงศ์
ธีรโชติ เกิดแก้ว

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เปรียบเทียบการควบคุมการบริโภคอาหารในทัศนะของพระพุทธศาสนาเถรวาทและศาสนาอิสลาม ซึ่งงานวิจัยนี้ เป็นการศึกษาข้อมูลเชิงเอกสาร แล้วนำมาวิเคราะห์ถึงความเหมือนและต่างกัน โดยวิธีวิจัยเชิงเอกสาร ผลการวิจัยพบว่า


อาหารและโภชนาการในทัศนะของพระพุทธศาสนาให้ทัศนะว่าอาหารมีลักษณะ 2 ประการคือคำข้าวที่ทำให้ร่างกายดำรงชีพขันธ์อยู่ และอาหารที่หล่อเลี้ยงจิตวิญญาณ ส่วนอาหารในทัศนะของศาสนาอิสลามเป็นสิ่งที่บำรุงร่างกายเช่นกันกับพระพุทธศาสนาต่างกันแต่วิธีในการเลือกอาหารที่พระเจ้ามอบให้เท่านั้นคืออาหารฮาลาล ส่วนในประเด็นการควบคุมการบริโภคอาหารในพระพุทธศาสนากับศาสนาอิสลาม พบว่า พระพุทธศาสนาเถรวาทจะเน้นการแสวงหาสิ่งบริโภคโดยหลักของคุณค่าแท้คุณค่าเทียม และนำมาพิจารณาก่อนจะใช้สอย ขณะที่ใช้สอย และหลังจากใช้สอยโดยมุ่งถึงความจำเป็นที่แท้จริง ส่วนศาสนาอิสลามจะเน้นไปที่สิ่งที่อัลลอฮฺห้ามและอนุญาต โดยเฉพาะอาหารที่เป็นฮาลาล เป็นอาหารที่มีประโยชน์ต่อร่างกาย ซึ่งเมื่อกล่าวโดยสรุปแล้ว ทั้งสองศาสนามีทัศนะในประเด็นการควบคุมการบริโภคคือการรู้จักถึงประโยชน์ที่แท้จริงของอาหารนั่นเอง

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
รักบำรุงพงศ์ พ., & เกิดแก้ว ธ. (2022). การศึกษาเปรียบเทียบการควบคุมการบริโภคอาหารในทัศนะ ของพระพุทธศาสนาเถรวาทกับศาสนาอิสลาม. วารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์, 6(1), 54–71. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jmb/article/view/255534
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

ณรงค์ เส็งประชา. (2541). มนุษย์กับสังคม. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.

เดือน ดำดี. (2541). ศาสนศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

นุชนาฏ ปริกสุวรรณ. (2547). การศึกษาชุมชนมุสลิมเขตหนองจอก. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิตไทยศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

บุคอรี, จารึก เซ็นเจริญ และมุฮัมมัด พายิบ แปล. (2540). หะดีษบุคอรี เล่ม 7. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ อัล-อีหม่าน.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2549). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ บริษัท สหธรรมมิก จำกัด.

พระมหาเกรียงไกร กิตฺติเมธี (พินยารัก). (2556). พุทธจริยศาสตร์กับการบริโภคปัจจัย 4. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาไพฑูรย์ โชติวณฺโณ. (2555). การศึกษาเปรียบเทียบข้อบัญญัติและจริยธรรมการบริโภคอาหารระหว่างศาสนาพุทธกับศาสนาอิสลาม. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต.บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.

พิทักษ์ ก่อเกียรติพิทักษ์. (2543). ศักยภาพด้านการผลิตอาหารฮาลาล: ศึกษากรณีจังหวัดปัตตานี. ภาคนิพนธ์ปริญญาพัฒนาสังคมศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: สถาบันบันฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

แสวง นิลนามะ. (2550). จริยธรรมการบริโภคในพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.