A Comparative Study of Dietary Control in the View of Theravada Buddhism and Islam
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research article entitled to compare dietary control in the view of Theravada Buddhism and Islam. This study is by using documentary researches.
The results of the study were as follow: Food and nutrition, in the Buddhist viewpoint, food has two characteristics. and food that nourishes the soul as for food, in the view of Islam, it is nourishing as well as Buddhism differs, but the only way to choose the food that God offers is halal food.
As for the issue of food consumption control in Buddhism and Islam, it was found that Theravada Buddhism focuses on the pursuit of consumer goods based on genuine values and artificial values. and taken into account before use, while using and after using with a view to the true need Islam focuses on what Allah has forbidden and allowed. especially the food that is halal It is a food that is beneficial to the body. which, when summed up Both religions view the issue of dietary control as knowing the true benefits of food.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
ข้อความที่ปรากฎในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
References
ณรงค์ เส็งประชา. (2541). มนุษย์กับสังคม. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
เดือน ดำดี. (2541). ศาสนศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
นุชนาฏ ปริกสุวรรณ. (2547). การศึกษาชุมชนมุสลิมเขตหนองจอก. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิตไทยศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
บุคอรี, จารึก เซ็นเจริญ และมุฮัมมัด พายิบ แปล. (2540). หะดีษบุคอรี เล่ม 7. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ อัล-อีหม่าน.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2549). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ บริษัท สหธรรมมิก จำกัด.
พระมหาเกรียงไกร กิตฺติเมธี (พินยารัก). (2556). พุทธจริยศาสตร์กับการบริโภคปัจจัย 4. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาไพฑูรย์ โชติวณฺโณ. (2555). การศึกษาเปรียบเทียบข้อบัญญัติและจริยธรรมการบริโภคอาหารระหว่างศาสนาพุทธกับศาสนาอิสลาม. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต.บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
พิทักษ์ ก่อเกียรติพิทักษ์. (2543). ศักยภาพด้านการผลิตอาหารฮาลาล: ศึกษากรณีจังหวัดปัตตานี. ภาคนิพนธ์ปริญญาพัฒนาสังคมศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: สถาบันบันฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
แสวง นิลนามะ. (2550). จริยธรรมการบริโภคในพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.