การศึกษาเปรียบเทียบพรหมตามคติพุทธศาสนาเถรวาทและศาสนาพราหมณ์-ฮินดูในสังคมไทย

Main Article Content

พระเทพกมล วรฤทธิ์
พระมหามฆวินทร์ ปุริสุตฺตโม

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบพรหมตามคติพุทธศาสนาเถรวาทและศาสนาพราหมณ์-ฮินดูในสังคมไทย งานวิจัยเล่มนี้เป็นงานวิจัยเชิงเอกสาร โดยการเก็บรวบรวมข้อมูลจากคัมภีร์และเอกสารงานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับ พุทธศาสนาเถรวาทและศาสนาพราหมณ์-ฮินดูผลการวิจัยพบว่า พรหมในพุทธศาสนาเถรวาทและศาสนาพราหมณ์-ฮินดู เป็นเทพเหมือนกัน เสวยสุขอยู่ในวิมานเหมือนกัน มีพรหมโลกเป็นที่อยู่เหมือนกัน มีอานุภาพเหมือนกัน มีรัศมีกายสว่างไสวเหมือนกัน มีนัยที่ต่างกัน คือพรหมในศาสนาพราหมณ์-ฮินดู เป็นเทพผู้ยิ่งใหญ่ เป็นเทพแห่งเมตตา เป็นผู้สร้างทุกสิ่งในโลก มีเพียงองค์เดียวกำเนิดขึ้นเอง เป็นผู้ให้กำเนิดพระเวท เป็นผู้ลิขิตชะตาชีวิตมนุษย์ เป็นหนึ่งในพระตรีมูรติ เป็นอมตะ ส่วนพรหมในพุทธศาสนาเถรวาท เป็นเทพประเภทหนึ่งที่ไม่เสพกาม อาศัยอยู่ในพรหมโลก เป็นสัตว์โลกชนิดหนึ่งที่มีกุศลมาก มีกำเนิดมาจากมนุษย์ที่บรรลุฌาน เมื่อสิ้นอายุขัยในพรหมภูมิต้องเวียนว่ายตายเกิดในสังสารวัฏ ในคติของสังคมไทยพรหมในพุทธศาสนาเถรวาท ได้ถูกอธิบายในบริบทของความบริสุทธิ์พรหมเป็นผู้วิเศษ มีคุณธรรม บิดามารดาผู้มีคุณเปรียบดังพรหม เพราะมีพรหมวิหารเป็นคุณธรรม ในขณะที่พรหมในศาสนาพราหมณ์-ฮินดู ได้รับการเคารพนับถือในฐานะเป็นสิ่งสูงสุดที่คอยปกปักรักษา และอำนวยโชคลาภให้แก่ผู้นับถือบูชา

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
วรฤทธิ์ พ. ., & ปุริสุตฺตโม พ. (2022). การศึกษาเปรียบเทียบพรหมตามคติพุทธศาสนาเถรวาทและศาสนาพราหมณ์-ฮินดูในสังคมไทย. วารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์, 6(1), 72–89. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jmb/article/view/255546
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

จันทร์ศิริ แท่นมณี. (2522). พระพรหมในวรรณคดีบาลีและสันสกฤต. วิทยานิพนธ์อักษร

ศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เทวทัตต์ ปัตตะไนก์. (2562). เทพปกรณัมอินเดีย. แปลโดย ปัณณวิชญ์ ผสมทรัพย์. กรุงเทพมหานคร: ยิปซี.

ธนู แก้วโอภาส. (2542). ศาสนาโลก. กรุงเทพมหานคร: สุขภาพใจ.

นิตย์ จารุศร. (2547). สารธรรม. กรุงเทพมหานคร: เหรียญบุญการพิมพ์.

ปรีดา ปัญญาจันทร์. (2559). พระพรหม. กรุงเทพมหานคร: ทองเกษม.

พระธรรมปิฎก (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2545). ศาสนากับสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก.

พระพานิช ญาณชีโว. (2539). ไตรภูมิพระร่วง. กรุงเทพมหานคร: ตรงหัว.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2555). เหนือสามัญวิสัย. กรุงเทพมหานคร: ไพลิน.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2545). เรื่องเหนือสามัญวิสัย อิทธิปาฏิหาริย์ เทวดา. กรุงเทพมหานคร: สหธรรมิก.

พระมหาพุทธรักษ์ สุกิตฺยานนฺโท (ปราบนอก). (2540). ศึกษาเปรียบเทียบแนวคิดเรื่องพรหมในคัมภีร์อุปนิษัทและคัมภีร์พระสุตตันตปิฎก. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาสันสกฤต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

มหาสม พ่วงภักดี. (2509). ตำนานมหาเทพ. กรุงเทพมหานคร: ลูก ส.ธรรมภักดี.

มาลัย จุฑารัตน์. (2562). กำเนิดเทวดา. กรุงเทพมหานคร: สถาพรบุ๊คส์.

ศานติ ภักดีคำ. (2556). พระพรหม. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์.

ศุภชัย ศรีศิริรุ่ง. (2551). ศึกษาวิเคราะห์พรหมในพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์ศาสน

ศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.

สาริกา หาญพานิชย์. (2556). ศึกษาวิเคราะห์พรหมในศาสนาพราหมณ์ตามทัศนะพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

เสถียรโกเศศ. (2545). ไตรภูมิพระร่วง พระราชนิพนธ์ในพญาลิไทย. กรุงเทพมหานคร: องค์การค้าของคุรุสภา.

หลวงวิศาลดรุณกร. (2563). คัมภีร์โหราศาสตร์ไทยมาตรฐาน. กรุงเทพมหานคร: ศรีปัญญา.

อติเทพ เทวินทร์. (2557). ตำนานเทพตะวันออก. กรุงเทพมหานคร: นานมีบุ๊คส์.

อติเทพ เทวินทร์. (2554). เทพแห่งการสร้างสรรค์. กรุงเทพมหานคร: สยามคเณศ.

องค์การศาสนาพราหมณ์-ฮินดู. (2519). หลักธรรมในศาสนาพราหมณ์-ฮินดู ฉบับขององค์การศาสนาพราหมณ์-ฮินดู. กรุงเทพมหานคร: กรมการศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ.

C.R. Laman. (1947). A Sanskrit Reader. Massachusetts: Harvard University.