The Process of Intellectual Development According to the principle of Vuddhi-dhamma

Main Article Content

Phramaha Thappaya Chaemchamrat
Sutep Promlert
Phramaha Sooksan Kaewmanee

Abstract

The purposes of this research were 1) to study the wisdom in Tipiṭaka, 2) to study principle of Vuḍḍhi-Dhamma in Tipiṭaka, and 3) to analyze the process of intellectual development according to the principle of Vuḍḍhi-Dhamma. The research results were found as follows;


  1. The wisdom means knowledge, all round knowledge. The two levels of wisdom were Lokiya-paññā: worldly wisdom and Lokuttara-paññā: supramundane wisdom. The three types of wisdom were Sutamaya-paññā, Cintamaya-paññā, and Bhāvanāmaya-paññā.

  2. Vuḍḍhi-Dhamma stated the virtues conducive to growth in wisdom which has four factors; Sappurisaṁseva, Saddhammasavana, Yonisomanasikāra, and Dhammānudhammapaṭipatti. The first two factors of wisdom were raised by Sutamaya-paññā, and Yonisomanasikāra was raised by Cintamaya-paññā, the three wisdom were brief in worldly wisdom. Then, Dhammānudhammapaṭipatti was raised by Bhāvanāmaya-paññā, brief in supramundane wisdom.

  3. The Intellectual development according to the principle of Vuḍḍhi-Dhamma was begun with the right view, that is the development of wisdom according to the principle of maturity comes from the analysis that wisdom according to the meaning of Vuḍḍhi-Dhamma has two characteristics it is post-knowledage or piori- knowledge preexisting wisdom is dependent on others to create it understanding the preexisting wisdom from the first two virtues but if it is later wisdom it arises from practice and then creates it and later development of wisdom comes from the latter two virtues

Article Details

Section
บทความวิจัย

References

จำนงค์ อดิวัฒนสิทธิ์. (2547). ศาสนาชีวิตและสังคม. กรุงเทพมหานคร: ตถาตาพับลิเคชั่น.

ทวีศักดิ์ สุขกมล. (2560). การใช้หลักสัปปุริสสธรรมในการบริหารเชิงบูรณาการของผู้บริหารเทศบาลตำบลป่าไหน่ อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สมเด็จพระญาณสังวร (เจริญ สุวฑฒฺโน). (2550) ปัญญาในพระพุทธศาสนา. พิมพ์ครั้งที่ 4. นครปฐม: โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย.

พระฐตรฐ อธิปญฺโญ (ศิลาศิลป์). (2560). การพัฒนารูปแบบโรงเรียนพุทธศาสนาวันอาทิตย์ตามหลักวุฑฒิธรรม. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชานวัตกรรมเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.

พระเทพเวที (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2531). พัฒนาตน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโกมลคีมทอง.

พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2546). การสร้างสรรค์ปัญญาเพื่ออนาคตของมนุษย์ชาติ. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2548). ทุกข์สำหรับเห็นแต่สุขสำหรับเป็น. พิมพ์ครั้งที่ 18. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สหธรรมิก.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2549). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพมหานคร: บริษัท สหธรรมิก จำกัด.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2549). วิธีคิดตามหลักพุทธธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ศยาม.

พระสุทัศน์ จารุธมฺโม (เย็นใจ). (2560). วิเคราะห์การพัฒนาปัญญาในพระพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2535). พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาเตปิฎก 2500. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.(2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สุนันท์ เพ็ชรพิรุณ. (2548). การศึกษาวิเคราะห์แนวคิดเรื่องการพัฒนาปัญญาตามทรรศนะของพุทธทาสภิกขุ. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

อลิชา ตรีโรจนานนท์. (2560). การใช้กระบวนการทางปัญญาตามแนวพระพุทธศาสนาเพื่อการรู้เท่าทันสื่อของพระสงฆ์ไทย. ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

เอื้อมอร ชลวร. (2553). การพัฒนาปัญญาในพระพุทธศาสนาเถรวาท. สารนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.