กระบวนการพัฒนาปัญญาตามหลักวุฑฒิธรรม
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 3 ประการ คือ (1) เพื่อศึกษาปัญญาในพระไตรปิฎก (2) เพื่อศึกษาหลักวุฑฒิธรรมในพระไตรปิฎก (3) เพื่อวิเคราะห์กระบวนการในการพัฒนาปัญญาตามหลักวุฑฒิธรรม ผลการวิจัยพบว่า
1) ปัญญา หมายถึง ความรู้ ความรอบรู้ในกองสังขารตามความเป็นจริง ปัญญา มี 2 ระดับ ได้แก่ โลกียปัญญา และ โลกุตตรปัญญา ปัญญา มี 3 ประเภท ได้แก่ สุตมยปัญญา จินตามยปัญญา และ ภาวนามยปัญญา
2) ในหลักวุฑฒิธรรมได้กล่าวถึงการเจริญทางปัญญา มี 4 ประการ ได้แก่ สัปปุริสสังเสวะ สัทธัมมสวนะ โยนิโสมนสิการ และธัมมานุธัมปฏิบัติ ปัญญา 2 ลำดับแรกเป็นปัญญาที่เกิดจากสุตมยปัญญา ส่วนโยนิโสมนสิการเป็นปัญญาที่เกิดจากจินตามยปัญญา ปัญญาทั้ง 3 เป็นโลกียปัญญา สำหรับธัมมานุธัมมปฏิบัติเป็นปัญญาที่เกิดจากภาวนามยปัญญา เป็นโลกุตตรปัญญา
3) การพัฒนาปัญญาตามหลักวุฑฒิธรรมเริ่มต้นจากการเห็นที่ถูกต้อง คือ การพัฒนาปัญญาตามหลักวุฒิธรรมนั้นมาจากการวิเคราะห์ว่า ปัญญาตามความหมายของวุฑฒิธรรมนั้น 2 ลักษณะ คือ ปัญญาภายหลัง (post-knowledge) หรือปัญญาที่มีมาก่อน (piori-knowledge) ปัญญาที่มีมาก่อนเป็นการอาศัยผู้อื่นทำให้เกิดมีขึ้น การเข้าใจปัญญาที่มีมาก่อนจากวุฑฒิธรรม 2 ข้อแรก แต่หากเป็นปัญญาที่มีภายหลังก็เกิดจากการปฏิบัติแล้วสร้างให้มีขึ้น และการพัฒนาปัญญาภายหลังมาจากวุฑฒิธรรม 2 ข้อหลัง
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
- ข้อความใดๆ ที่ปรากฎในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
เอกสารอ้างอิง
จำนงค์ อดิวัฒนสิทธิ์. (2547). ศาสนาชีวิตและสังคม. กรุงเทพมหานคร: ตถาตาพับลิเคชั่น.
ทวีศักดิ์ สุขกมล. (2560). การใช้หลักสัปปุริสสธรรมในการบริหารเชิงบูรณาการของผู้บริหารเทศบาลตำบลป่าไหน่ อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมเด็จพระญาณสังวร (เจริญ สุวฑฒฺโน). (2550) ปัญญาในพระพุทธศาสนา. พิมพ์ครั้งที่ 4. นครปฐม: โรงพิมพ์มหามกุฎราชวิทยาลัย.
พระฐตรฐ อธิปญฺโญ (ศิลาศิลป์). (2560). การพัฒนารูปแบบโรงเรียนพุทธศาสนาวันอาทิตย์ตามหลักวุฑฒิธรรม. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชานวัตกรรมเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
พระเทพเวที (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2531). พัฒนาตน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิโกมลคีมทอง.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2546). การสร้างสรรค์ปัญญาเพื่ออนาคตของมนุษย์ชาติ. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2548). ทุกข์สำหรับเห็นแต่สุขสำหรับเป็น. พิมพ์ครั้งที่ 18. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สหธรรมิก.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2549). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพมหานคร: บริษัท สหธรรมิก จำกัด.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2549). วิธีคิดตามหลักพุทธธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ศยาม.
พระสุทัศน์ จารุธมฺโม (เย็นใจ). (2560). วิเคราะห์การพัฒนาปัญญาในพระพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2535). พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาเตปิฎก 2500. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.(2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุนันท์ เพ็ชรพิรุณ. (2548). การศึกษาวิเคราะห์แนวคิดเรื่องการพัฒนาปัญญาตามทรรศนะของพุทธทาสภิกขุ. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
อลิชา ตรีโรจนานนท์. (2560). การใช้กระบวนการทางปัญญาตามแนวพระพุทธศาสนาเพื่อการรู้เท่าทันสื่อของพระสงฆ์ไทย. ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เอื้อมอร ชลวร. (2553). การพัฒนาปัญญาในพระพุทธศาสนาเถรวาท. สารนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.