A Comparative Study of the concept of Wulembu in Brahminism-Hinduism of the Balinese Ethnic group in Indonesia with Nokhassadiling in Theravada Buddhism in Ubonratchathani Province
Main Article Content
Abstract
This research article It has three objectives: (1) to study the concept of "Wulembu" in Brahmin-Hinduism; “NokHassadiling” in Theravada Buddhism (3) A comparative study of the concept of “Wulembu” in Brahmin-Hinduism and the concept of “NokHassadiling” in Theravada Buddhism. With the method of studying documents and interviews The study found that Bali rituals " Wulembu " cremation form An art that reflects the social processes, cremation ceremonies of people who believe in gods. The spirit and life that is united by Balinese society and culture, its connection creates the story that cows are gods who will lead the dead to heaven. Balinese people believe in reincarnation. This myth is believed to be consistent with NokHassadiling to the cremation ceremony, which is a continuation of the Buddhist belief. Brahmin-Hinduism related to the beliefs of Triphum The creation of the crematorium in the form of a NokHassadiling in the funeral ceremony of a master and a senior monk according to the ancient beliefs of the Isan people is therefore rooted in the belief that NokHassadiling is an animal in the continent of Uttar Pradesh. Another belief is that NokHassadiling is a Himmapan creature. It is a large bird with great strength that deserves to be a vehicle of Noble lords and senior monks bring souls to heaven according to beliefs in both religions.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- The published article is copyrighted by the MCU Journal of Buddhist Studies Review.
- Any text that appears in an article that has been published in a journal. It is the responsibility of the article author. And those comments are not considered the views and responsibilities of the editorial team of the MCU Buddhist Review Journal.
References
กรุณา กุศลาสัย. (2554). ภารตวิทยา. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพมหานคร: ศยาม.
คมกฤช อุ่ยเต็กเค่ง. (2559) “ฮินดูกินวัว การเมืองเรื่องอาหารในอินเดีย”. กรุงเทพมหานคร: มติชน.
จำนงค์ ทองประเสริฐ. (2540). บ่อเกิดลัทธิประเพณีอินเดีย.กรุงเทพมหานคร: อรุณการพิมพ์.
ชนินทร์ ไชยศิริ, (2560). “พระเมรุ” สถาปัตยกรรมสุดท้ายของชีวิตบนดินแดนสุดท้ายของฮินดูชนแห่งหมู่เกาะบาหลี, งานพระเมรุ: ศิลปะสถาปัตยกรรมประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมเกี่ยวเนื่อง, พิมพ์ครั้งที่ 6, (กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์มติชน.
เชษฐ์ ติงสัญชลี. (2558). ศิลปะชวา. กรุงเทพมหานคร: มติชน.
เทวทัตต์ ปัตตะไนก์.(2562).เทพปกรณัมอินเดีย. แปลโดย ปัณณวิชย์ ผสมทรัพย์.กรุงเทพมหานคร: ยิปซี่ กรุ๊ป.
นันทวัน เพ็ชรวัฒนา. (2554). บาหลี เกาะแห่งความลึกลับ. กรุงเทพมหานคร: บี.ซี.พับลิเคชั่น, 2532.
ปรมหังสา โยคานันทะ. (2561). ภควัทคีตา: ราชศาสตร์แห่งการหยั่งรู้พระเจ้า. กรุงเทพมหานคร: อมรินท์พริ้นติ้ง.
ประทับใจ สิกขา. (2556). นกหัสดีลิงค์. อุบลราชธานี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
พรหมา พิทักษ์. (2537). บก.นัยแห่งสัญลักษณ์, กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ต้นธรรม.
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). (2550). ศัพท์วิเคราะห์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์เลี่ยงเซียง.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2552). กาลานุกรม : พระพุทธศาสนาในอารยธรรมโลก. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: ผลิธัมม์.
ฟื้น ดอกบัว. (2561). ศาสนาเปรียบเทียบ. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: ศิลปาบรรณาคาร.
ยูวัล โนอาร์ แฮรารี่(2554). เซเปียนส์ : ประวัติย่อมนุษยชาติ. แปลโดย ดร.นำชัย ชีววิวรรธน์. กรุงเทพมหานคร: ยิปซี กรุ๊ป.
ราชบัณฑิตยสถาน.(2546). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตยสภา.
ลิไทย, พญา.(2551). ไตรภูมิกถา หรือ ไตรภูมิพระร่วง. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: องค์การค้าของ สกสค.
ส.พลายน้อย. (2552). สัตว์หิมพานต์. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์พิมพ์คำ.
ธีรภาพ โลหิตกุล, (2556). มนตราอาเซียน เปิดประตูใจสู่การเรียนรู้วิถีวัฒนธรรมเพื่อนบ้านจากประสบการณ์สองทศวรรษสัญจร, กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มติชน.
ชัยภัทร ปทุมทา; พระครูพิพัฒน์สุตคุณ; พระปลัดทัศนพล เขมจาโร; กวีภัทร ฉาวชาวนา; นพวรรณ์ ไชยชนะ, (2554). “สัตว์สัญลักษณ์ทางพระพุทธศาสนา : การสังเคราะห์คติธรรมและความเชื่อสู่การสร้างสรรค์พุทธศิลปกรรมของวัดในจังหวัดพิจิตร”. รายงานวิจัย. สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ศาสนาพราหมณ์-ฮินดู–กระทรวงวัฒนธรรม, (2554). กรมการศาสนา และอนุกรรมการส่งเสริมกิจการศาสน และศาสนิกสัมพันธ์ คณะกรรมาธิการ การศาสนา คุณธรรม จริยธรรม ศิลปะและวัฒนธรรม วุฒิสภา. วิถีชีวิต 5 ศาสนิกในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร : บริษัท รำไทยเพรส จำกัด. พิมพ์ครั้งที่ 5.
Eiseman, Fred B. (1989). Bali: Sekala & Niskala Volume I: Essays on Religion, Ritual, and Art. Singapore: Periplus Editions.
Drs. I Nyoman Singgin Wikarman, (2002). NGABEN (upacara dari tingkat sederhana sampaiutama) NGABEN (พิธีจากระดับง่ายไประดับหลัก), Penerbit Paramita Surabaya.