การศึกษาเปรียบเทียบรูปแบบการพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืนของชาวพุทธกับชาวมุสลิมเขตเทศบาลสิงหนคร อำเภอสิงหนคร จังหวัดสงขลา

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษารูปแบบการพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืนของชาวพุทธ 2) เพื่อศึกษารูปแบบการพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืนของชาวมุสลิม และ 3) เพื่อเปรียบเทียบรูปแบบในการพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืนของชาวพุทธกับชาวมุสลิมในเขตเทศบาลสิงหนคร จังหวัดสงขลา เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ศึกษาข้อมูลจากเอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง สัมภาษณ์เชิงลึก 12 คน วิเคราะห์ข้อมูลและนำเสนอผลการวิจัยเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า 1) รูปแบบการพัฒนาชุมชนชาวพุทธในเขตเทศบาลสิงหนคร พบว่า (1) มุ่งเน้นพัฒนาชุมชนให้พึ่งพาตัวเองได้ (2) ทำงานตอบสนองต่อสภาพแวดล้อมที่เป็นเอกลักษณ์ของแต่ละชุมชน (3) นำวิธีการพัฒนาที่ได้ผลมาใช้แก้ปัญหาที่สำคัญของชุมชน และกระตุ้นให้เกิดการลงมือทำโดยเฉพาะในประเด็นเกี่ยวกับการพัฒนาเศรษฐกิจ สังคม การศึกษา และสุขภาพอนามัยที่ดี เป็นหนทางนำไปสู่ความเจริญเติบโตให้กับชุมชนอย่างยั่งยืน 2) รูปแบบการพัฒนาชุมชนของชาวมุสลิมในเขตเทศบาลสิงหนคร พบว่า มุ่งพัฒนาคนและสังคมเป็นหลักโดย (1) การพัฒนาให้เกิดการมีส่วนร่วมของชุมชน (2) การเสริมพลังให้ชุมชนเพื่อเป็นแรงกระตุ้นให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของชุมชน สิ่งสำคัญคือพัฒนาให้คนในชุมชนเกิดสำนึกความรับผิดชอบต่อท้องถิ่นของตน 3) การเปรียบเทียบรูปแบบการพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืนของชาวพุทธกับชาวมุสลิมในเขตเทศบาลสิงหนคร อำเภอสิงหนคร จังหวัดสงขลา พบว่า ชาวพุทธกับชาวมุสลิมมีทัศนะที่เหมือนกัน คือ การพัฒนาคนให้เข้าใจในหลักของศาสนาและอยู่ร่วมกันในสังคมอย่างมีความสุขได้ โดยต้องมีศรัทธามั่นคงและปฏิบัติตามหลักศาสนาของตนอย่างเคร่งครัดเสมอภาค จึงจะสามารถพัฒนากาย วาจา ใจ ของตนให้เกิดสบายใจได้ ส่วนนัยที่ต่างกันนั้น ชาวพุทธมุ่งหมายการปฏิบัติตามหลักของศีล 5 เป็นเครื่องพัฒนากาย วาจา ใจ ให้เป็นบุญ และก้าวสู่ความสุขอันยั่งยืนคือพระนิพพาน ส่วนชาวมุสลิมมุ่งหมายยึดหลักศรัทธาในอัลลอฮฺ มีพระองค์เป็นผู้ชี้แนวทางในการพัฒนาชีวิต นำมาซึ่งความสุขแบบยั่งยืนสู่สังคมโลก