A Comparative Study of Ethical Principle for Peaceful Coexistence in Buddhism and Confucius
Main Article Content
Abstract
This article has objectives: 1) to study of ethical principles for peaceful coexistence in Buddhism 2) to study of ethical principles for peaceful coexistence in Confucianism and 3) to compare the ethical principles for peaceful coexistence in Buddhism and Confucianism. This article is a documentary study by studying and collecting information from the Tripitaka, Lun Yu Scripture, and related research. The analysis and presentation of the descriptive research.
In the research, it was clearly found that 1. The findings found that religious ethics are the set of a framework for human behaviors, for peaceful collaboration, and reach good goals in the next after life (the future world). The goal is to improve the quality of life by starting with the development of prior ethics and making people virtuous but not creating problems for themselves and society. They, therefore, must rely on the principles of Brahma Vihara Dhamma (to abide in loving-kindness, compassion, appreciative joy, and equanimity), Saṅgahavatthu (Generosity, kind words, beneficial help, consistency) and SaraniyaDhamma (a set of six states of conciliation). 2. Ethical Principles for Peaceful Coexistence in Confucianism is to conduct oneself with good relations between individuals in order to create cooperation that will work in order to achieve quality results and efficiency, which will bring benefits and happiness to oneself and others according to the principle of duty and mercy. 3. The ethical peaceful coexistence of both religions is the need for society to coexist without conflict and not creating burdens or problems for society by practicing the virtues and the ethics. For the different issues, in Buddhism emphasizes perfect self-development then, extending the results to society by using Buddhist principles as a supplement, such as Brahma Vihara Dhamma and Saṅgahavatthu, etc. For Confucianism, the goal was to create social and political development, and propose ways to develop people to complete their duties.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- The published article is copyrighted by the MCU Journal of Buddhist Studies Review.
- Any text that appears in an article that has been published in a journal. It is the responsibility of the article author. And those comments are not considered the views and responsibilities of the editorial team of the MCU Buddhist Review Journal.
References
ขงจื่อ. (2562). หลุนอี่ว์: ขงจื่อสนทนา. แปลโดย สุวรรณา สถาอานันท์. กรุงเทพฯ: โอเพ่น โซไซตี้.
ชัยวัฒน์ อัตพัฒน์. (2520). จริยศาสตร์. กรุงเทพฯ: ภาควิชาปรัชญา คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พระครูโอภาสสราธิคุณ อาสโภ (โหมดศิริ). (2554). การศึกษาเปรียบเทียบแนวคิดเรื่องหน้าที่ของขงจื๊อกับแนวคิดเรื่องหน้าที่ของพุทธปรัชญาเถรวาท. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาไฉน ประกอบผล. (2544). การศึกษาหลักพุทธจริยธรรมเรื่องหน้าที่ของบุตรธิดาต่อบิดามารดากรณีศึกษา: นักเรียนโรงเรียนปากเกร็ดจังหวัดนนทบุรี. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหิดล.
พระมหาบุญเรือง ปญฺญาวชิโร. (2541). การศึกษาแนวความคิดเรื่องมนุษยนิยมในปรัชญาขงจื๊อ. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต).(2550). การพัฒนาที่ยั่งยืน. พิมพ์ครั้งที่ ๖. กรุงเทพมหานค: สหธรรมิก.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่มที่ 22, 25. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุวรรณา สถาอานันท์. (2556). กระแสธารปรัชญาจีน: ข้อโต้แย้งเรื่องธรรมชาติ อำนาจและจารีต. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: สยามปริทัศน์.