The Analysis of Kamma in Theravāda Buddhist Philosophy
Main Article Content
Abstract
The principle of kamma in Buddhist philosophy is one of important concepts which is very deep to understand due to it is one of the laws of nature so called Kammaniyāma by the Buddha. It is a various characteristic of kamma. Here is divided into seven of it. Each one appears in both Tipitaka and commentaries. It is to explain the kamma and its effect in order to understand easily. This article is to analyze the kamma into three aspects: 1) kamma and its types; 2) its components; and 3) its causes. These indicate the body of knowledge in the followings: 1) a superior quality to both of good and bad kammas: seven types of kamma are included into two kinds that are good (puñña) and bad (pāpa) but some kamma is a superior quality to both of good and bad kammas which is a deed of Arahantas; 2) supportive and opposed aspects of kamma: components of fourfold favorable and unfavorable factors are included into supportive and opposed aspects like twelve kammas that are (1) Upattham- bhakakamma (Supportive Kamma) is similar to supportive aspect, and (2) Upapīlakakamma (Obstructive Kamma) and Upaghātakakamma (Destructive Kamma) are similar to opposed aspect; 3) satisfied and dissatisfied kamma: causes of kamma are included into two aspects: (1) satisfaction: it means a good sensation which is caused by the desire defilement; and (2) dissatisfaction: it means a bad sensation which is caused by the hatred defilement. Both of defilements are caused by the delusion which is a root of all defilements and related to components of kammas in both favorable and unfavorable factors.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- The published article is copyrighted by the MCU Journal of Buddhist Studies Review.
- Any text that appears in an article that has been published in a journal. It is the responsibility of the article author. And those comments are not considered the views and responsibilities of the editorial team of the MCU Buddhist Review Journal.
References
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). (2544). คำวัด. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เลี่ยงเชียง.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2558ก). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 31. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ผลิธัมม์.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2558ข). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 24. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ผลิธัมม์.
พระพรหมโมลี (วิลาศ ญาณวโร). (2545). กรรมทีปนี เล่ม 1. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ดอกหญ้า 2545.
พระพุทธโฆษาจารย์. (2532). วิสุทธิมรรคเผด็จ เล่ม 3. พิมพ์โดยเสด็จพระราชกุศลออกเมรุพระราชทานเพลิงศพพระวิสุทธาธิบดี (ไสว ฐิตวีรมหาเถร). กรุงเทพฯ: บริษัท จี.เอ. กราฟิค จำกัด.
พุทธทาสภิกขุ. (2542). กรรมเหนือกรรม (กรรมในฐานะกฎแห่งกรรมและกรรมจากพระโอษฐ์). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ธรรมสภา.
พุทธทาสภิกขุ. (2544). อิทัปปัจจยตา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม 9, 13, 14, 20, 21, 22, 23, 25, 34, 35. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย. (2552). พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับสยามรัฐ เล่ม 22. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย. (2556 ). พระไตรปิฎกและอรรถกถาแปล ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย เล่ม 11, 22, 34, 42, 78. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สมเด็จพระญาณสังวร (สุวฑฺฒโน). (2540). หลักพระพุทธศาสนา. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
อัมพร หุตะสิทธิ์. (2546). กรรม 12 และการให้ผล. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สถาบันราชภัฏธนบุรี.