Melody: Aesthetic Journey to Dharma Realization
Main Article Content
Abstract
Academic articles on Aesthetics refers to the study of beauty. The perception of beauty is an innate ability in all humans through the five senses: sight, hearing, smell, taste, and touch. Beauty has the capacity to uplift the human spirit. Aesthetics and art are often considered synonymous. Music, for example, is an art form that relies on experiences in aesthetics as its foundation. Aesthetics has long played a significant role in religion, particularly in Buddhism. The Tipitaka offers numerous examples that demonstrate the integration of aesthetics in teaching the Dhamma.
The common perception tends to view music as a disturbance to religious practices, which is exemplified by the Buddha's prohibition against singing for monks with associated punishments for rule violations, a more comprehensive examination reveals that the Buddha also permitted monks to engage in chanting, specifically in the case of Sorapanya rhymes. This implies that when the lyrical content pertains to the Dhamma, and the melody has the capacity to instill peace and foster concentration in the mind, making it more tranquil, then Sorapanya rhymes or Dhamma songs can indeed serve as a valid practice method for monks, contributing to the cultivation of conditions conducive to Dhamma realization. Moreover, it is essential to emphasize that music within the Tipitaka and Aṭṭhakathā significantly facilitates the profound realizations of Dhamma and the attainment of Nibbana.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- The published article is copyrighted by the MCU Journal of Buddhist Studies Review.
- Any text that appears in an article that has been published in a journal. It is the responsibility of the article author. And those comments are not considered the views and responsibilities of the editorial team of the MCU Buddhist Review Journal.
References
คณะกรรมการแผนกตำรา มหามกุฏราชวิทยาลัย ในพระบรมราชูปถัมป์. (2549). มังคลัตถทีปนีแปล เล่ม 3. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
พระมหาธิติพงศ์ อุตฺตมปญฺโญ. (2563). มังคลัตถทีปนีแปล ภาค 1 เล่ม 2. กรุงเทพฯ: บริษัท สหมิตรพัฒนาการพิมพ์ จำกัด.
พระมหาสาคร ศรีดี. (2545). วิเคราะห์หลักพุทธจริยธรรมที่ปรากฏในเพลงพื้นบ้านจังหวัดสุพรรณบุรี: ศึกษาเฉพาะกรณีเพลงอีแซว. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหิดล.
พระศรีนรินทร ธนปาโล (มโนกุล). (2561). วิเคราะห์หลักพุทธธรรมที่ปรากฏในบทเพลงของจรัล มโนเพ็ชร. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระสิริมังคลาจารย์. (2498). มงฺคลตฺถทีปนี ปฐโม ภาโค. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2470). พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับสยามรัฐ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์พาณิชศุภผล ถนนสามเพ็ง.
อานนท์ กาญจนโพธิ์. (2564). ศาสนาสุนทรียศาสตร์วิจารณ์. วารสารวิพิธพัฒนศิลป์ บัณฑิตศึกษา. 1(2), 64-80.
Phra Woraponte Tanpoonkiat. (2023). Music Intervention Therapy to Improve Healthy Mind. Journal of MCU Buddhism Review. 7(2), 25-34.