Beauty: Imperceptible Important Things for Ordinary People
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Academic articles on Beauty is the determination of feelings from perception to mind according to the needs and tastes of the majority of people in that society. Beauty in each era is different depending on social conditions, culture, religion, mental state, emotions, and faith. Humans can perceive the value of beauty from internal object, the mind and the state of the relationship between the object and the mind. Theravāda Buddhism suggests that beauty or aestheticism is comprised of two dimensions, which are physical beauty and spiritual beauty. The physical beauty is the interactions between physical features of an object and a person’s lusts. As for the spiritual beauty is caused from the perception of a person who has been following the dharma (the teachings of Lord Buddha). The spiritual beauty is universal. Everyone can perceive it. In addition, the Buddha taught those who are obsessed with beauty to consider unattractiveness (asubha) by seeing the impermanence of the body. When you let go of form and name by following the Buddha's teachings, defilements and suffering can be completely extinguished. Purity of mind will arise.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- The published article is copyrighted by the MCU Journal of Buddhist Studies Review.
- Any text that appears in an article that has been published in a journal. It is the responsibility of the article author. And those comments are not considered the views and responsibilities of the editorial team of the MCU Buddhist Review Journal.
References
กองวิชาการมหาวิทยาลัยธรรมกาย แคลิฟอร์เนีย. (2550). สูตรสำเร็จการพัฒนาตนเองตามหลักมงคลชีวิต. สืบค้น 20 มกราคม 2567 จาก https://cdn.fs.teachablecdn.com/Vlvi8uNZSB63KFEVEkrA
เขมจิต ศรีบุนนาค. (2542). สุนทรียภาพแห่งชีวิต. กรุงเทพฯ: การศึกษาคลื่นลูกที่สาม.
นฤพนธ์ ด้วงวิเศษ. ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร. สืบค้น 20 มกราคม 2567 จาก https://www.sac. or.th/ portal/th/article/detail/377
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสน์ฉบับประมวลศัพท์. (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: เอส. อาร์. พริ้นติ้งแมส โปรดักส์.
พ่วง มีนอก. (2536). สุนทรียศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2557). อรรถกถาภาษาไทย ปรมัตถโชติกา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2557). พระไตรปิฎกและอรรถกถา ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย ในพระบรมราชูปถัมภ์ ชุด 91. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
เรืองอุไร กุศลาสัย. (2535). สตรีในวรรณคดีพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: เคล็ดไทย.
สุชาติ เกษประสิทธิ์. (2546). สุนทรียศาสตร์กับความเป็นมนุษย์. วารสารรูสมิแล. 24(3), 30-43.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2562). จะพัฒนาคนกันอย่างไร?. (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เพ็ทแอนด์โฮม.
สมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวงชินวรสิริวัฒน์, พระเจ้าวรวงศ์เธอ. (2541). พระคัมภีร์ อภิธานัปปทีปิกา. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ มหามกุฏราชวิทยาลัย.
พระอธิการอภิสิทธิ์ จารุธมฺโม (ทองเชื้อ). (2561) การประยุกต์ใช้หลักอสุภกรรมฐานในชีวิตประจําวัน. วิทยานิพนธ์ทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสภมหาเถระ). (2548). คัมภีร์วิสุทธิมรรค. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. คลังความรู้/พระเขมาเถรี. สืบค้น 23 ธันวาคม 2566 จาก http://legacy. orst.go.th/