การพัฒนาแนวทางการบริหารแหล่งเรียนรู้ในยุคดิจิทัล ของผู้บริหารสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาขอนแก่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบัน สภาพที่พึงประสงค์และความต้องการจำเป็นในการพัฒนาการบริหารแหล่งเรียนรู้ในยุคดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษา 2) เพื่อสร้างและตรวจสอบยืนยันความเหมาะสมของแนวทางการบริหารแหล่งเรียนรู้ในยุคดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษา และ 3) เพื่อประเมินความเป็นได้และความเป็นประโยชน์ของแนวทางการบริหารแหล่งเรียนรู้ในการจัดการศึกษายุคดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษา กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ผู้บริหารสถานศึกษา จำนวน 10 คน และครู จำนวน 413 คน รวมทั้งหมด 423 คน กลุ่มตัวอย่างนี้ได้มาโดยการสุ่มแบบชั้นภูมิ(Stratified Random Sampling) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามสภาพปัจจุบัน สภาพพึงประสงค์ แบบสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง แบบประเมินความเหมาะสม แบบสอบถามการประเมินแนวทาง แบบประเมินความเป็นไปได้และแบบประเมินความเป็นประโยชน์ สถิติที่ใช้ ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน วิเคราะห์เนื้อหาและวิเคราะห์ลำดับความสำคัญของความต้องการจำเป็นด้วยค่าดัชนี PNImodified ผลการวิจัยพบว่า 1) ผลการศึกษาสภาพปัจจุบัน โดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง ผลการศึกษาสภาพที่พึงประสงค์ โดยรวมอยู่ ในระดับมากที่สุด และลำดับความต้องการจำเป็น เรียงลำดับความต้องการจำเป็นจากมากไปหาน้อย ดังนี้ 1) ด้านกำกับ ติดตาม การบริหารแหล่งเรียนรู้ 2) ด้านการดำเนินงานบริหารแหล่งเรียนรู้ 3) ด้านการรายงานผลการบริหารแหล่งเรียนรู้ และ 4) ด้าน การวางแผนพัฒนาแหล่งเรียนรู้ ตามลำดับ 2) แนวทางการบริหารแหล่งเรียนรู้ในการจัดยุคดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษา ประกอบด้วย (1) หลักการและวัตถุประสงค์ (2) เนื้อหาของแนวทาง ได้แก่ ด้านที่ 1 การวางแผนพัฒนาแหล่งเรียนรู้ ด้านที่ 2 การดำเนินการบริหารแหล่งเรียนรู้ ด้านที่ 3 การกำกับ ติดตามการบริหารแหล่งเรียนรู้และด้านที่ 4 ด้านการรายงานผลการบริหารแหล่งเรียนรู้ (3) กลไกการบริหารจัดการ (4) การประเมินผล และ (5) เงื่อนไขความสำเร็จ และผลการประเมินค่าเฉลี่ยความเหมาะสมของแนวทางการบริหารแหล่งเรียนรู้ในยุคดิจิทัลของผู้บริหาร ภาพรวมมีความเหมาะสมอยู่ในระดับมากที่สุด 3) ผลการประเมินความเป็นไปได้ของแนวทางการบริหารแหล่งเรียนรู้ในยุคดิจิทัล โดยรวมอยู่ในระดับมาก และความเป็นประโยชน์ของแนวทางการบริหารแหล่งเรียนรู้ในยุคดิจิทัล โดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
- ข้อความใดๆ ที่ปรากฎในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
เอกสารอ้างอิง
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สุสีริยาสาส์น.
ปฏิญญา ไตรพรหม. (2552). การพัฒนาแนวทางการส่งเสริมการใช้แหล่งเรียนรู้สำหรับสถานศึกษาขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาพระนครศรีอยุธยา กรณีศึกษา: โรงเรียนวัดท่าใหม่ โรงเรียนวัดศรีภวังค์และโรงเรียนวัดลาดระโหง. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา: มหาวิทยาลัยราชภัฏ พระนครศรีอยุทธยา.
ประเวศ วะสี. (2545). ภูมิปัญญาชาวบ้านกับการพัฒนาชนบท เล่มที่ 2. กรุงเทพฯ: อัมรินทร์ ปริ้นติ้งกรุ๊ป.
พิชัย เรืองดี. (2558) การศึกษาแนวทางการบริหารแหล่งเรียนรู้ภายในสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา นครราชสีมา เขต 5. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
รัชดาวรรณ ทองดา. (2559). ปัญหาและแนวทางการพัฒนาการบริหารจัดการแหล่งเรียนรู้ของโรงเรียนบ้านพันเสด็จนอก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาชลบุรี เขต 3. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา: มหาวิทยาลัยบูรพา.
วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.
สุมน อมรวิวัฒน์. (2544). กระบวนการเรียนรู้จากแหล่งเรียนรู้ในชุมชนธรรมชาติ. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิชย์.
