An Analysis of Buddha’s Method in Answering the Sakka’s Questions in the Sakkapañhasutta
Main Article Content
Abstract
This objectives of this research article are 1) to study the structure and essence of Sakkapañhasutta; 2) to study the Buddha's method of answering questions in the Tipiṭaka; and 3) to study and analyze the Buddha’s method of answering the questions of Sakka deva in Sakkapañhasutta. It is a documentary research which is done by studying information from the Tipiṭaka and various related documents. Moreover, the research consists of a summary, analysis, compilation, and descriptive narrative.
The final result indicated that 1) Sakkapañhasutta regards Sakka’s question as asking the Buddha. It is a rhetorical narrative in the form of a question-answer, consisting of two bhanavāras. The first is the episode where Pañcasikha plays a song and when Sakka meets. The latter is the episode when the Sakka asked questions and when the Buddha asked the Sakka; 2) the Buddha’s method of answering can be divided into four parts: 1. Questions that are answered in a straightforward manner. 2. Questions that are asked clearly and then answered 3. Questions that should be answered separately. 4. Questions that should not be answered due to their usefulness. Further, in the Buddha's teaching style, he had objectives, methods, strategies, formats, lesson plans, and communication in teaching. Teaching is an important part of Buddha’s routine as well; and 3) the Buddha’s method for answering questions in the Sakkapaṇhasutta is because he knew about the Dhamma practice and the results of the Dhamma practice of Gopaka. Therefore, he allowed Gopaka to ask the questions. As a result of listening to the prophecy of problems at that time, the Sakka and his 80,000 angel followers attained the Eyes of the Dhamma, achieved as a single monk, and relinquished being an old Sakka to becoming a young Sakka.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- The published article is copyrighted by the MCU Journal of Buddhist Studies Review.
- Any text that appears in an article that has been published in a journal. It is the responsibility of the article author. And those comments are not considered the views and responsibilities of the editorial team of the MCU Buddhist Review Journal.
References
กิตติธัช ศรีฟ้า. (2561). พระอินทร์ในบริบทสังคมไทย. วารสารศิลป์พีระศรี. 6(1), 68-72.
บวรนรรฏ อัญญะโพธิ์ และอนุกูล โรจนสุขสมบูรณ์. (2565). พระอินทร์ในนาฏกรรมไทย. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. 14(1), 183-202.
พระครูพิมลธรรมานุกูล (สันติชัย โชติโก). (2561). การวิเคราะห์หลักพุทธธรรมที่ปรากฏในสักกปัญหสูตร. วิทยานิพนธ์หลักสูตรพุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระอธิการวิชาญ ปิยธมฺโม (พันเกษราช). (2564). การศึกษาวิเคราะห์พุทธวิธีการตอบปัญหาของพระพุทธเจ้าที่ปรากฏในอภยราชกุมารสูตร. วิทยานิพนธ์หลักสูตรพุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มนตรี สิระโรจนานันท์. (2561). พระอินทร์ในคัมภีร์พระพุทธศาสนาเถรวาท. วารสารมหาจุฬาวิชาการ. 5(1), 44-56.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2556). อรรถกถาฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมคิด สวยล้ำ. (2554). การศึกษาวิเคราะห์หลักธรรมจากการตอบปัญหาเทวดาของพระพุทธเจ้า. วิทยานิพนธ์หลักสูตรพุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมเด็จพระพุทธโฆสาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2562). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 28. กรุงเทพฯ: ผลิธัมม์.
สุโขทัยธรรมาธิราช. (2540). เอกสารการสอนชุดวิชาภาคเพื่อการสื่อสาร (Language for Communication). พิมพ์ครั้งที่ 14. กรุงเทพฯ: สุโขทัยธรรมาธิราช.