A Study of Twelve-Protection Chanting (Paritta) in Buddhism
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
In this research, three objectives were purposely made: 1) to study the origin and development of Twelve-Protection Chanting tradition (Paritta) in Buddhism, 2) to study the influence of Twelve-Protection Chanting tradition (Paritta) in Buddhism, and 3) to analyze the objective of Twelve-Protection Chanting tradition (Paritta) in Buddhism. This research employed the qualitative research conducted through studying documents, there were 16 key informants using interviews as a tool for collecting data, content analysis, and then present by means of the descriptive manner accordingly.
The research results indicate that: 1) the origin and development of the practice of Twelve-Protection Chanting tradition (Paritta) in Buddhism involve memorization, recitation, chanting or rehearsal. These practices are considered to be the teachings of Lord Buddha found in the Tipiṭaka. They were originated during the times of famine, inhumane conditions, and pathological disasters in the Capital of Vesali. Later, they were composed in poetry for protection and safeguarding against danger and praise, 2) the Twelve-Protection Chanting tradition (Paritta) in Buddhism come to somehow influence on the belief in the Buddha's teachings, contributing to the historical studies, fostering morale and encouragement, and thereby being integrated into monastic rituals, 3) an analysis of the objective of Twelve-Protection Chanting tradition (Paritta) in Buddhism is (history, development and context) shows three primary aims as follows: (1) protection from danger and treatment of disease, (2) cultivation of happiness, success, and prosperity in life, (3) preservation of Buddhism respectively. Therefore, chanting Buddhist mantras holds significant power for the practitioner and serves as a means of praising the qualities of the Buddha, ensuring the continuity of the Dhamma, and perpetuating the monastic tradition.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- The published article is copyrighted by the MCU Journal of Buddhist Studies Review.
- Any text that appears in an article that has been published in a journal. It is the responsibility of the article author. And those comments are not considered the views and responsibilities of the editorial team of the MCU Buddhist Review Journal.
References
กรภพ สีสัน. (2561). การศึกษาวิเคราะห์คุณค่าของรตนปริตรที่มีต่อสังคมไทย. วิทยานิพนธ์หลักสูตรพุทธศาสตร์มหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เกื้อ ชัยภูมิ. (2558). รูปแบบการสวดมนต์ในพระพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์หลักสูตรพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
คณะกรรมการอำนวยการจัดงานสวดพระปริตรมหากุศลเฉลิมพระเกียรติฯ. (2554). บทสวดมนต์ พระปริตรธรรม 12 ตำนาน. กรุงเทพฯ: อาสารักษาดินแดน.
เจ้าอธิการอุดมศักดิ์ อุตตมสกฺโกและคณะ. (2566). ศึกษาวิเคราะห์การเจริญพระพุทธมนต์สิบสองตำนานในสังคมไทย. วารสารวิจยวิชาการ. 6(6), 15-28.
ณรงค์วรรษ บุญมา. (31 มีนาคม - 1 เมษายน 2559). ศึกษาวิเคราะห์การสวดมนต์ตามแนวพระพุทธศาสนาเถรวาท. การประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 8 มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม จังหวัดนครปฐม ประเทศไทย. 1541-1547.
ณัฏฐรัตน์ ผาทา. (2550). การศึกษาวิเคราะห์บทสวดมนต์พุทธอัฏฐชยมงคลคาถา (คาถาพาหุง). วิทยานิพนธ์หลักสูตรพุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ณัฐธพงษ์ มะลิซ้อน และคณะ. (2566). พฤติกรรมความเชื่อการสวดมนต์ข้ามปีในสังคมไทย. วารสารวิจัยธรรมศึกษา. 6(2), 267-281.
ธนิต อยู่โพธิ์. (2559). อานุภาพพระปริตต์. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงราชวิทยาลัย.
พระครูโอภาสธรรมพิทักษ์ (เสียม เดชธมฺโม). (2559). พัฒนาการรูปแบบการสวดมนต์ในสังคมไทยปัจจุบัน. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 1(1), 23-36.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2542). เก็บเพชรจากคัมภีร์พระไตรปิฎก. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมานันทมหาเถระ. (2534). อัครมหาบัณฑิตานุสรณ์. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพิษณุพล สุวณฺณรูโป (รูปทอง). (2559). การศึกษาวิเคราะห์พระปริตต์ในพระพุทธศาสนา. วิทยานิพนธ์หลักสูตรพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาดวงรัตน์ ฐิตรตโน (กิจประภานนท์). (2550). อิทธิพลของธัมมปทัฏฐกถา เรื่องอายุ วัฒนกุมารต่อประเพณีสืบชะตาของล้านนา. วิทยานิพนธ์หลักสูตรพุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาสุนทร สิริธมฺโม (เนเรียะ). (2549). การศึกษาวิเคราะห์กรณียเมตตสูตร. วิทยานิพนธ์หลักสูตรพุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระสมรัตน์ รตนสโม และประเวศ อินทองปาน. (2566). แนวทางการสาธยายพระพุทธมนต์ส่งเสริมการปฏิบัติธรรมของวัดคลองตาลอง ตำบลปากช่อง อำเภอปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์. 9(1), 23-36.
พระสุวรรณมหาพุทธาภิบาล. (2567). คู่มือพุทธบริษัท สวดมนต์ทำวัตรเช้า-เย็นแปล และบทสวดมนต์พิเศษ วัดไตรมิตรวิทยารามวรวิหาร. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: วัดไตรมิตรวิทยารามวรวิหาร.
พระอธิการศิริศักดิ์ ยสินฺธโร (ล้ำเลิศ). (2565). ศึกษาวิเคราะห์คุณค่าจุลราชปริตรในพระพุทธศาสนาเถรวาทที่มีต่อสังคมไทย. วิทยานิพนธ์หลักสูตรพุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พราห์มมร โล่สุวรรณ. (2556). การศึกษาเรื่องการสวดมนต์ที่มีผลต่อการพัฒนาคุณภาพชีวิตของพุทธศาสนิกชนในสังคมไทย: เพื่อศึกษาพุทธศาสนิกชน วัดพระศรีมหาธาตุวรมหาวิหาร อําเภอเมือง จังหวัดพิษณุโลก. วิทยานิพนธ์หลักสูตรพุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
แม่ชีทัศนา จิรสิริธรรม. (2552). ศึกษาการสวดมนต์แปลเพื่อการบรรเทาทุกข์ทางใจ: กรณีศึกษาผู้เข้าร่วมโครงการอยู่เย็นเป็นสุขพ้นทุกข์ร่วมกัน ณ เสถียรธรรมสถาน. วิทยานิพนธ์หลักสูตรพุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ. (2514). ประชุมพระนิพนธ์เกี่ยวกับตำนานทางพระพุทธศาสนา ตำนานพระปริตร. กรุงเทพฯ: รุ่งเรืองธรรม.
สำรวย นักการเรียน. (2546). ธรรมะจากเจ็ดตำนาน สิบสองตำนานและคาถาพาหุง. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.