Study the Buddhist Method of Propagating Doctrines to Low Caste People in the Tripitaka
Main Article Content
Abstract
This research article aims to: 1) Study the Buddhist methods of disseminating the teachings in the Tripitaka, 2) Study the Buddhist methods of disseminating teachings to lower castes in the Tripitaka, and 3) Study and analyze the Buddhist methods of disseminating teachings to lower castes in the Tripitaka, including their roles, impacts, and ways to apply them in contemporary society. It is a qualitative research study based on information from the Tripitaka scriptures, commentaries, sub-commentaries, and other related contemporary scriptures, along with unstructured interviews that are compiled and described narratively. The findings are presented to experts for verification and correction based on their recommendations, using an analytical study process to lead to integration and creation of new knowledge.
The research findings are: 1) The Buddhist methods of disseminating teachings in the Tripitaka encompass the Buddha’s teachings on rules, principles, and philosophical analysis, showing various dissemination methods that reflect the roles of the Buddha and his disciples in teaching. The key points are: (1) Sandassana: explaining the content of the Dhamma clearly, straightforwardly, and understandably; (2) Samadapana: persuading listeners to truly believe and wish to practice what they have heard; (3) Samuttejana: encouraging listeners to be brave, confident, and motivated to practice the Dhamma; and (4) Sampahamsana: teaching Dhamma in an enjoyable and interesting way that makes listeners feel cheerful and lively. 2) The Buddhist methods of disseminating teachings to lower castes in the Tripitaka show the effective dissemination of the Buddha’s teachings to lower castes, especially by accepting lower caste individuals into the monastic order, presenting a path to spiritual liberation that transcends the limitations of the caste system. 3) The analysis of the Buddhist methods of disseminating teachings to lower castes in the Tripitaka includes the roles, impacts, and ways to apply them in contemporary society. It is an analysis of the methods of disseminating teachings to lower castes by delving into the Tripitaka, which is a trusted scripture of Theravada Buddhism, synthesizing teachings with implied meanings that reach lower castes. The key principles involve the context and overall picture of the Tripitaka, Buddhist attitudes towards caste, the dissemination of teachings to lower castes, roles and impacts, and application in contemporary society.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- The published article is copyrighted by the MCU Journal of Buddhist Studies Review.
- Any text that appears in an article that has been published in a journal. It is the responsibility of the article author. And those comments are not considered the views and responsibilities of the editorial team of the MCU Buddhist Review Journal.
References
เดชา นามวงษา (คุณสมฺปนฺโน) และคณะ. (2022). การสอนตามแนวพระพุทธศาสนาเพื่อพัฒนาเยาวชนไทยในศตวรรษที่ 21. วารสาร มจร อุบล ปริทรรศน์. 7(3), 963-976.
บุญทอง พระพิทักษ์. (2023). การสอนตามพุทธวิธีเพื่อส่งเสริมความเป็นพลเมืองดีของนิสิต. วารสารสังคมศึกษาศาสนา และวัฒนธรรม. 4(1), 95-103.
พรพิมล จอโภชาอุดม, และคณะ. (2022). การวิเคราะห์กลยุทธ์การเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระพุทธเจ้าในพระไตรปิฎก. วารสารมจรพุทธศาสตร์ปริทรรศน์. 6(3), 115-132.
พระครูสถิตธรรมาลังการ (จำเนียน สุชาโต). (2024). การปฏิบัติวิปัสสนาภาวนาตามหลักสติปัฏฐาน 4 เพื่อการพ้นทุกข์. วารสาร มจร สุพรรณบุรีปริทรรศน์. 3(1), 57-70.
พระครูประสิทธิ์ภาวนาวิสุทธิ์. (2017). อุบายวิธีของพระพุทธเจ้าในการแสดงธรรมตามจริต 6 (พรชัย สุกธมฺโม/ประสิทธิ์สุขสันต์). วารสารพุทธศาสน์ศึกษาจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. 24(3), 29-44.
พระมหากิตติธัช สิริปุญฺโญ. (2019). กลวิธีการสอนของพระพุทธเจ้าเชิงภาษาภาพพจน์ในพระสุตตันตปิฎก. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์. 15(เพิ่มเติม), 191-202.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2003). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพฯ: บริษัท เอส. อาร์. พริ้นติ้ง แมส โปรดักส์ จำกัด.
พระศรีพัชโรดม (ลักษณะ กิตฺติญาโณ) และ ชยุต ภวภานันท์กุล. (2560). รูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระสงฆ์ในสังคมไทย. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์. 13(2), 335-346.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกออนไลน์ ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. สืบค้น 20 พฤศจิกายน 2566 จาก https://tripitaka-online.blogspot.com/2016/09/tpd-main.html
เมธี เชษฐ์วิสุต. (2019). สื่อสังคมออนไลน์กับการเผยแผ่พระพุทธศาสนา. วารสารพุทธศาสตร์ศึกษา. 10(2), 1-11.
สุชีพ ปุญญานุภาพ. (2504). อริยสัจจ์คืออะไร?. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สุชีพ ปุญญานุภาพ. (2548). พระไตรปิฎกฉบับประชาชน ตอนว่าด้วยพระสูตร. กรุงเทพฯ: กรมการศาสนา.
หลินภู มนตรี, เจือจินดา สมิทธิ์, และ โพธิผลิ วรรณนภา. (2023). ความสอดคล้องของพฤติกรรมมนุษย์ตามแนวทฤษฎีผู้นำสัตว์ 4 ทิศ กับจริต 6 ในทางพระพุทธศาสนา. วารสารพุทธจิตวิทยา. 8(1), 97-109.
Collett, A. (2006). Buddhism and gender: Reframing and refocusing the debate. Journal of Feminist Studies in Religion. 22(2), 55-84.
Guruge, A. W. (2003). How the Buddha taught. Hsi Lai Journal of Humanistic Buddhism. 4(1), 23-53.
Phramaha Kittithat Siripuñño Nachai. (2019). The Buddha’s teaching strategies on figurative languages in Dīgha NikĀya. Journal of Graduate Studies Reviea. 15(Supplemental Issues), 191-202.
Thanyathanakul,S. Saisaeng, P. & Phra Maha Saiyan Phemasilo. (2019). Guidance in Buddhism: Analysis of the Sutta Pitaka. Nisit Wang Journal. 21(1), 1-12.
Yesapogu, V. (2016). The nature of Hinduism, Buddhism and Christianity on caste system: In view of Ambedkar’s philosophy – A critical elucidation. International Journal of Research. 3(3), 1-6.