คุณค่าผ้าทอของชนเผ่าภูไทที่มีต่อพระพุทธศาสนา เมืองจำพอน แขวงสะหวันนะเขด สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาประวัติความเป็นมาของการทอผ้าของชนเผ่าภูไท เมืองจำพอน แขวงสะหวันนะเขด สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว 2) เพื่อศึกษาการทอผ้าเพื่อใช้ในพิธีกรรมทางพระพุทธศาสนาของชนเผ่าภูไท เมืองจำพอน แขวงสะหวันนะเขด สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว 3) เพื่อวิเคราะห์คุณค่าผ้าทอของชนเผ่าภูไท เมืองจำพอน แขวงสะหวันนะเขด สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ใช้วิธีวิจัยเชิงคุณภาพ สัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 20 รูป/คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยวิธีการพรรณนาเนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า 1) ประวัติความเป็นมาของการทอผ้าของชนเผ่าภูไทเมืองจำพอน มีการสืบทอดมาไม่ต่ำกว่า 200 ปี ตั้งแต่มีการอพยพตั้งถิ่นฐานอันยาวนานจนถึงปัจจุบัน กระบวนการทอผ้าในอดีตของเมืองจำพอนจะใช้เส้นใยจากธรรมชาติคือไหมและฝ้าย ใช้สีธรรมชาติในการย้อม และการทอผ้า เป็นการถ่ายทอดจากแม่สู่ลูกสาว 2) ชาวภูไทมีการทอผ้าเพื่อถวายทานตามโอกาสอันสมควรแก่การถวายทาน เพื่อสั่งสมบุญครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต มีความวิริยะอุตสาหะความพยายามในการสั่งสมบุญ โดยใช้ผ้าเป็นวัตถุทาน อีกทั้งยังเป็นแหล่งเรียนรู้การทอผ้าในท้องถิ่น 3) คุณค่าของผ้าทอของชนเผ่าภูไทสามารถแบ่งได้เป็น 5 ด้าน คือ 1) คุณค่าทางศาสนา มีการทอผ้าแล้วถวายเป็นเครื่องไทยธรรมเพื่อเป็นพุทธบูชา เป็นผ้าห่อคัมภีร์ธรรม และเป็นผ้าจีวรสำหรับพระสงฆ์ในวัด 2) คุณค่าด้านการศึกษา มีการสอนการทอผ้าสำหรับผู้หญิงจากรุ่นแม่สู่ลูกหลานสืบต่อรุ่นต่อรุ่น 3) คุณค่าด้านเศรษฐกิจ ผ้าทอชนเผ่าภูไทสามารถขายสร้างอาชีพสร้างรายได้เสริมให้กับครอบครัว 4) คุณค่าด้านสังคม ผ้าทอเป็นเอกลักษณ์ของชุมชนและทำให้ชุมชนเข้มแข็ง และ 5) ด้านศิลปวัฒนธรรม การทอผ้าซิ่นและนุ่งผ้าซิ่นเป็นการแสดงออกซึ่งเอกลักษณ์ของเผ่าพันธุ์ และเป็นหนึ่งในการส่งเสริมวัฒนธรรมการนุ่งผ้าซิ่นสตรีลาวในโอกาสต่าง ๆ เช่น เครื่องแบบเจ้าหน้าที่รัฐ เครื่องแบบนักเรียน นักศึกษา
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
- ข้อความใดๆ ที่ปรากฎในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
เอกสารอ้างอิง
ทรงคุณ จันทจร และปิติ แสนโคตร. (2548). การรักษาผู้ป่วยด้วยวิธีเหยาของชาวผู้ไทย: ศึกษากรณีชาวผู้ไทยอำเภอหนองสูงจังหวัดมุกดาหาร. รายงานการวิจัย สถาบันวิจัยศิลปะและวัฒนธรรมอีสาน: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ปาริชาติ ศรีสนาม. (2550). อิทธิพลที่มีผลต่อการออกแบบลายผ้าไหมมัดหมี่ : กรณีศึกษาหมู่บ้านแสนสุข อ.กันทรวิชัย จ.มหาสารคาม. รายงานการวิจัย โครงการวิจัยทุนอุดหนุนงบประมาณรายได้: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
มหาสิลา วีระวงส์. (2528). พงสาวดารลาว แต่บูรานถึงปี 1946. เวียงจันทน์: เวียงจันทน์.
มาริสสา อินทรเกิด และคณะ. (2561). การอนุรักษ์และสืบสานการทอผ้าไหมมัดหมี่ซิ่นตีนแดงของชุมชนบ้านหัวสะพาน อําเภอพุทไธสง จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารธุรกิจปริทัศน์. 10(1), 141-154.
สิทธิชัย สมานชาติ และคณะ. (2553). โครงการสำรวจผ้าชิ่นหมี่หัวจกดาว เอกลักษณ์เมืองอุบล เพื่อสืบสานและเป็นฐานข้อมูลในการจัดกาะเรียนการสอน สาขาสิ่งทอและแฟชั่น. โครงการทำนุบำรุงศิลปะวัฒนธรรม บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
สุปิยา ทาปทา และคณะ. (2560). ผ้าซิ่น: กรณีศึกษาเมืองชะนะสมบูน แขวงจำปาสัก สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว (สปป.ลาว). วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. 8(2), 442-457.
เอกวิทย์ ณ ถลาง. (2544). ภูมิปัญญาอีสาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: มูลนิธิภูมิปัญญา.
Dhammachai Tipitaka Project. (2566). คัมภีร์ใบลาน "ผ้าห่อถักทอด้วยศรัทธา". สืบค้น 31 มกราคม 2566 จาก https://www.dmc.tv/pages/ความรู้รอบตัว/คัมภีร์ใบลาน-ผ้าห่อถักทอด้วยศรัทธา.html.