Karma in the Context of Indian Civilization
Main Article Content
Abstract
This academic article examines the concept of karma in the context of Indian civilization to examine the differences in the concept of karma from three major Indian religions: Brahmanism, Jainism, and Buddhism. The results of the study found that the Vedic Brahman religion believed that all karma depended on the gods as the inspirer. Karma in this era was therefore linked to worship and strictly following the caste duties specified in the Vedas. Later, in the Upanishad scriptures, the concept of Saṃsāra and the performance of sacrifices that must go hand in hand with good deeds and purification began to appear. Jainism and Buddhism, which are atheistic religions, accept good and bad karma that occurs through the body, speech, and mind. However, Jainism places the greatest importance on physical karma, called Kāyadaṇḍa, while Buddhism sees mental karma, or manokarma, as the most important. Jainism's liberation comes from the practice of asceticism, which consists of six internal and six external austerities. Buddhism emphasizes the practice of the Middle Way, which is the Noble Eightfold Path. However, due to the limitations in the practices and doctrines of the three religions, there are some differences, which have resulted in the spread of religious ideas and principles being different.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- The published article is copyrighted by the MCU Journal of Buddhist Studies Review.
- Any text that appears in an article that has been published in a journal. It is the responsibility of the article author. And those comments are not considered the views and responsibilities of the editorial team of the MCU Buddhist Review Journal.
References
กรมการศาสนา. (2525). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับหลวง พิมพ์เนื่องในโอกาสสมโภช กรุงรัตนโกสินทร์ 200 ปี. กรุงเทพฯ: กรมการศาสนา.
เกื้อพันธุ์ นาคบุปผา. (2520). พระอินทร์ในวรรณคดีสันสกฤต บาลี และวรรณคดีไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต คณะอักษรศาสตร์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
คมกฤช อุ่ยเต็กเค่ง. (2561). ทำความเข้าใจ “พระเวท” สุดยอดคัมภีร์ของพราหมณ์-ฮินดู ตอนที่ 1 “สรรพความรู้”. มติชนสุดสัปดาห์. สืบค้น 9 กันยายน 2567 จาก https://www.matichonweekly.com/column/article_133164
จันทร์ศิริ แท่นมณี. (2522). พระพรหมในวรรณคดีบาลีและสันสกฤต. วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต คณะอักษรศาสตร์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จำลอง สารพัดนึก. (2530). ประวัติวรรณคดีสันสกฤต. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
เดือน คำดี. (2559). พระเวทในสายตาแห่งพุทธปรัชญา. วารสารราชบัณฑิตยสภา, (41)2, 68-111.
นงเยาว์ ชาญณรงค์. (2560). ปรัชญาอินเดียสมัยโบราณ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
บุณฑริกา บุญโญ. (2562). ลักษณะเด่นของตัวละครราวณะใน ปอุมจริยะ ของวิมลสูริ. วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรดุษฎีบัณฑิต คณะอักษรศาสตร์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2554). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 20). กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.
พระพุทธโฆสะ. (2554). คัมภีร์วิสุทธิมรรค. แปลโดย สมเด็จพระพุฒาจารย์ (อาจ อาสภมหาเถร). กรุงเทพฯ: ธนาเพรส.
พระมหาโกมล กมโล และ พระเทพสุวรรณเมธี. (2559). เรื่องเกณฑ์การตัดสินความดีในพุทธปรัชญาเถรวาทกับปรัชญาอุนิษัท : วิเคราะห์เชิงเปรียบเทียบ. วารสาร มจร มนุษยศาสตร์ปริทรรศน์, (2)1, 90-101.
พระมหาธนกร สุขเสริม. (2541). การศึกษาเปรียบเทียบแนวความคิดเรื่องกรรมและการเกิดใหม่ในคัมภีร์พระสุตตันตปิฎกและคัมภีร์อุปนิษัท. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต คณะโบราณคดี: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พระมหาวันดี กนฺตวีโร. (2561). การศึกษาวิเคราะห์อภิปรัชญาในคัมภีร์ภควัทคีตา. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต คณะพุทธศาสตร์: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยลัย.
พระอำนวย ฉนฺทโรจโน. (2554). การศึกษาเชิงปรียบเทียบสังสารวัฏระหว่างพุทธปรัชญาเถรวาทกับศาสนาเชน. วิทยานิพนธ์ปริญญาศาสนศาสตรมหาบัณฑิต คณะศาสนาและปรัชญา: มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
พัชราภรณ์ คชสังข์สีห์. (2524). ทรรศนะเรื่องการติดข้องและความหลุดพ้นในปรัชญาเชน. วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต คณะอักษรศาสตร์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ฟื้น ดอกบัว. (2555). ปวงปรัชญาอินเดีย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สยามปริทัศน์.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2535). มโนรถปูรณีนาม องฺคุตฺตรนิกายฏฺฐกถา 2. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2556). พระไตรปฎกบาลี ฉบับสยามรัฐ. (พิมพครั้งที่ 7). นครปฐม: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
รุ่งทิพย์ กิจทำ. (2521). การศึกษาเปรียบเทียบทรรศนะเรื่องกรรมในพุทธปรัชญากับปรัชญาเชน. วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต คณะอักษรศาสตร์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไวภพ กฤษณสุวรรณ. (2561). ศึกษาเปรียบเทียบความเชื่อเรื่องกรรมและการเกิดใหม่ในศาสนาพราหมณ์-ฮินดูกับพระพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต คณะพุทธศาสตร์: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สวามี ประภาวนันทะและเฟรเดอริค แมนเชสเตอร์. (2500-2503). Eight Upanishads. แปลโดย กิ่งแก้ว อัตถากร. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
Frits, S. (2008). Discovering The Vedas. New Delhi; New York: Penguin Books.
Gunvant B. (2012). Āgama. Mumbai: Global Jain Aagam Mission.
Johnson, W. (2009). Upaniṣad(s). In A Dictionary of Hinduism: Oxford University Press. Retrieved on April 2, 2024, from https://www.oxfordreference.com/view/10.1093/acref/9780198610250.001.0001/acref-9780198610250-e-2551.
Oskar von, H. (1996). A Handbook of Pali Literature. Berlin: De Gruyter.
Olivelle, Patrick. (2017). Upanishad. Encyclopedia Britannica. Retrieved on May 30, 2024, from https://www.britannica.com/topic/Upanishad.
Snellgrove, D. et al. (2021). Buddhism. Encyclopedia Britannica. Retrieved on April 20, 2024, from https://www.britannica.com/topic/Buddhism.
Strohl, G. et al. (2021). Jainism. Encyclopedia Britannica. Retrieved on May 5, 2024, from https://www.britannica.com/topic/Jainism.