ศึกษาเรื่องหลักธรรมของท้าวมหาราชทั้ง 4 ที่ควรน้อมนำไปปฏิบัติ
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาหลักธรรมของท้าวมหาราชทั้ง 4 ในทางพระพุทธศาสนาที่ควรน้อมนำมาปฏิบัติตาม ได้สะท้อนผ่านบทบาทของท้าวมหาราชทั้ง 4 ซึ่งเป็นเทวดาในชั้นจาตุมหาราชิกาผู้พิทักษ์โลกในทิศทั้งสี่ตามคติ ได้แก่ ท้าวธตรฐ (ทิศตะวันออก) ท้าววิรุฬหก (ทิศใต้) ท้าววิรูปักษ์ (ทิศตะวันตก) และท้าวกุเวร หรือท้าวเวสสุวรรณ (ทิศเหนือ) การศึกษานี้เป็นการวิเคราะห์เชิงพรรณนา จากคัมภีร์พระไตรปิฎก อรรถกถา และเอกสารงานวิจัยที่เกี่ยวกับหลักธรรมของท้าวมหาราชทั้ง 4 ในพระพุทธศาสนาเถรวาท เพื่อค้นหาความสัมพันธ์ระหว่างท้าวมหาราชทั้ง 4 กับหลักธรรมสำคัญ เช่น หลักบุญกิริยาวัตถุ 3 ทาน ศีล และภาวนา ผลการศึกษาพบว่า ท้าวมหาราชทั้ง 4 มิได้มีบทบาทเพียงในฐานะเทพผู้พิทักษ์โลกตามคติในพระพุทธศาสนาเท่านั้น แต่ยังสะท้อนหลักธรรมสำคัญทางพระพุทธศาสนา ได้แก่ ทาน ศีล และภาวนา อันเป็นส่วนหนึ่งของหลักบุญกิริยาวัตถุ 3 และการบำเพ็ญบารมี โดยท้าวมหาราชแต่ละองค์เปรียบเสมือนสัญลักษณ์แห่งคุณธรรมที่ควรน้อมนำไปประพฤติปฏิบัติ เพื่อสร้างสมดุลระหว่างจริยธรรมส่วนบุคคลกับความสงบสุขในระดับสังคม งานวิจัยยังชี้ให้เห็นว่า การตระหนักถึงบทบาทเชิงธรรมของท้าวมหาราชทั้ง 4 จะช่วยส่งเสริมให้ผู้คนประยุกต์ใช้หลักธรรมในชีวิตประจำวัน เพิ่มความเข้าใจในบุญกิริยาวัตถุ 3 และได้มีส่วนร่วมในการธำรงพระพุทธศาสนา พร้อมทั้งส่งเสริมการอยู่ร่วมกันอย่างสันติในสังคมร่วมสมัย
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
- ข้อความใดๆ ที่ปรากฎในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
เอกสารอ้างอิง
ณัชพล สิริวัฒน์. (2555). โลกบาลในวรรณคดีพระพุทธศาสนา. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2549). พุทธธรรม ฉบับขยายความ. กรุงเทพฯ: บริษัทสหธรรมิก.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2535). พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาเตปิฏกํ 2500. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2533). อรรถกถาภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาอฏฺฐกถา. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2534). พระไตรปิฎกพร้อมอรรถกถาแปลชุด 91 เล่ม. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
มหามงกุฏราชวิทยาลัย. (2533). มงฺคลตฺถทีปนี แปล เล่ม 2. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
วสิน อินทสระ. (2544). สาระสำคัญแห่งวิสุทธิมรรค. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: บรรณาคาร.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2565). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 45. กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.