ศึกษาเรื่องหลักธรรมของท้าวมหาราชทั้ง 4 ที่ควรน้อมนำไปปฏิบัติ

Main Article Content

ชฎาบุญ บุญสิริวรรณ
อธิเทพ ผาท
พลาดิศัย สิทธิธัญกิจ

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาหลักธรรมของท้าวมหาราชทั้ง 4 ในทางพระพุทธศาสนาที่ควรน้อมนำมาปฏิบัติตาม ได้สะท้อนผ่านบทบาทของท้าวมหาราชทั้ง 4 ซึ่งเป็นเทวดาในชั้นจาตุมหาราชิกาผู้พิทักษ์โลกในทิศทั้งสี่ตามคติ ได้แก่ ท้าวธตรฐ (ทิศตะวันออก) ท้าววิรุฬหก (ทิศใต้) ท้าววิรูปักษ์ (ทิศตะวันตก) และท้าวกุเวร หรือท้าวเวสสุวรรณ (ทิศเหนือ) การศึกษานี้เป็นการวิเคราะห์เชิงพรรณนา จากคัมภีร์พระไตรปิฎก อรรถกถา และเอกสารงานวิจัยที่เกี่ยวกับหลักธรรมของท้าวมหาราชทั้ง 4 ในพระพุทธศาสนาเถรวาท เพื่อค้นหาความสัมพันธ์ระหว่างท้าวมหาราชทั้ง 4 กับหลักธรรมสำคัญ เช่น หลักบุญกิริยาวัตถุ 3 ทาน ศีล และภาวนา  ผลการศึกษาพบว่า ท้าวมหาราชทั้ง 4 มิได้มีบทบาทเพียงในฐานะเทพผู้พิทักษ์โลกตามคติในพระพุทธศาสนาเท่านั้น แต่ยังสะท้อนหลักธรรมสำคัญทางพระพุทธศาสนา ได้แก่ ทาน ศีล และภาวนา อันเป็นส่วนหนึ่งของหลักบุญกิริยาวัตถุ 3 และการบำเพ็ญบารมี โดยท้าวมหาราชแต่ละองค์เปรียบเสมือนสัญลักษณ์แห่งคุณธรรมที่ควรน้อมนำไปประพฤติปฏิบัติ เพื่อสร้างสมดุลระหว่างจริยธรรมส่วนบุคคลกับความสงบสุขในระดับสังคม งานวิจัยยังชี้ให้เห็นว่า การตระหนักถึงบทบาทเชิงธรรมของท้าวมหาราชทั้ง 4 จะช่วยส่งเสริมให้ผู้คนประยุกต์ใช้หลักธรรมในชีวิตประจำวัน เพิ่มความเข้าใจในบุญกิริยาวัตถุ 3 และได้มีส่วนร่วมในการธำรงพระพุทธศาสนา พร้อมทั้งส่งเสริมการอยู่ร่วมกันอย่างสันติในสังคมร่วมสมัย

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
บุญสิริวรรณ ช. ., ผาทา อ., & สิทธิธัญกิจ พ. (2025). ศึกษาเรื่องหลักธรรมของท้าวมหาราชทั้ง 4 ที่ควรน้อมนำไปปฏิบัติ. วารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์, 9(2), 360–375. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jmb/article/view/281457
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

ณัชพล สิริวัฒน์. (2555). โลกบาลในวรรณคดีพระพุทธศาสนา. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2549). พุทธธรรม ฉบับขยายความ. กรุงเทพฯ: บริษัทสหธรรมิก.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2535). พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาเตปิฏกํ 2500. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2533). อรรถกถาภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาอฏฺฐกถา. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2534). พระไตรปิฎกพร้อมอรรถกถาแปลชุด 91 เล่ม. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.

มหามงกุฏราชวิทยาลัย. (2533). มงฺคลตฺถทีปนี แปล เล่ม 2. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.

วสิน อินทสระ. (2544). สาระสำคัญแห่งวิสุทธิมรรค. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: บรรณาคาร.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2565). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 45. กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.