บทเพลงธรรมะสื่อการเผยแผ่พระพุทธศาสนาเถรวาทในสังคมไทยร่วมสมัย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวคิดเรื่องการเผยแผ่พระพุทธศาสนาเถรวาทในด้านการสื่อสารหลักธรรม โดยบูรณาการกับศาสตร์การทำเพลงที่ประกอบด้วยเนื้อร้องและทำนองดนตรีที่สอดคล้องกับหลักธรรมในพระพุทธศาสนา เพื่อนำมาใช้เป็นสื่อการเผยแผ่หลักธรรมให้เข้าถึงประชาชนในสังคมไทยร่วมสมัย และทำให้เข้าใจหลักธรรมได้ง่ายขึ้น ปัจจุบันการเผยแผ่พระพุทธศาสนาเผชิญกับความท้าทายจากการเปลี่ยนแปลงทางสังคม วัฒนธรรม และเทคโนโลยีอย่างรวดเร็ว บทเพลงธรรมะจึงถูกนำมาใช้เป็นสื่อสร้างสรรค์ ผสานสาระทางศาสนาเข้ากับองค์ประกอบดนตรี ช่วยเสริมสร้างศรัทธา แรงจูงใจ และความสนใจในการเรียนรู้ธรรมะให้สอดคล้องกับวิถีชีวิตของผู้ฟังทุกกลุ่มทุกวัย บทเพลงธรรมะนับเป็นเครื่องมือสำคัญเครื่องมือหนึ่งที่มีประสิทธิภาพในการหล่อหลอมและการแสดงออกทางความเชื่อ ศาสนา สังคม และอารมณ์ของมนุษย์อีกทั้งยังสามารถแทนที่เพลงประโลมโลกที่ทำให้คนหลงทางจากหลักธรรม เนื้อเพลงใช้ภาษาที่เข้าใจง่ายแต่มีสุนทรียภาพ พร้อมคำสัมผัส ท่วงทำนอง และการขับร้องที่สอดคล้องกับความหมายของหลักธรรม เนื้อหาในบทเพลงร้อยเรียงเรื่องราวทางพุทธศาสนาและหลักธรรม ทำให้ผู้ฟังเข้าใจและพิจารณาความหมายได้อย่างชัดเจน การถ่ายทอดธรรมะในรูปแบบนี้ช่วยส่งเสริมการเรียนรู้อย่างยั่งยืน และสอดคล้องกับหลักอนุโลมเทศนา ที่มุ่งสื่อสารธรรมให้เหมาะสมกับผู้ฟังในยุคสมัยปัจจุบัน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
- ข้อความใดๆ ที่ปรากฎในบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความ และข้อคิดเห็นนั้นไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการวารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์
เอกสารอ้างอิง
กัลยาณี ทองเพชร์. (2563). พุทธศาสนากับการใช้สื่อเพลงเพื่อพัฒนาคุณธรรมในเด็กวัยเรียน. วารสารวิชาการครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. 17(1), 45-59.
จินตนา ดำรงเลิศ. (2533). วรรณกรรมเพลงลุกทุ่ง: ขนบธรรมเนียมประเพณี ค่านิยมและการดำเนินชีวิตของชาวชนบทไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันไทยคดีศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ธนาวดี จันทร์อยู่. (2557). บทเพลงกับการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในยุคไทยแลนด์ 4.0. วารสารพุทธศาสน์ศึกษา มหาวิทยาลัยนเรศวร. 16(2), 95.
พระครูปลัดชาลิน กตปุญฺโญ และพระครูวินัยธรมานะ หิริธมฺโม. (2565). การเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระสอนศีลธรรมในโรงเรียน. วารสารสหวิทยาการปริทรรศน์. 5(2), 47-57.
พระพรหมคุณาภรณ์. (ป.อ.ปยุตฺโต).(2555). พุทธธรรม.ฉบับปรับขยาย. กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม.
พระมหาณรงค์ จิตฺตโสภโณ. (2547). พุทธศาสนากับการพัฒนา: วิชาการพุทธศาสนากับสังคมศาสตร์.กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
พระมหาสาคร ศรีดี. (2545). วิเคราะห์หลักพุทธจริยธรรมที่ปรากฎในเพลงพื้นบ้านจังหวัดสุพรรณบุรี: ศึกษาเฉพาะกรณีเพลงอีแซว. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหิดล.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหามกุฏราชวิทยาลัย. (2543). อรรถกถาอังคุตรนิกาย ติกนิบาตรฎีกา. (แปล) พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
อรทัย ประเสริฐสิน. (2557). การใช้เพลงธรรมะเพื่อการเรียนรู้ของเยาวชน. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร. 16(2), 88-101.
Norman K.R. (1987-1988). The Dhaniya-sutta of the Sutta-nipata. Journal of the Dept of Pali (University of Calcata). 4(-), 10-18.
