การศึกษาเชิงเปรียบเทียบรูปแบบการอธิบายอัปปมาทธรรมในพระพุทธศาสนาเถรวาทและพระพุทธศาสนามหายาน

Main Article Content

สิริกร สิงหฬ
แสวง นิลนามะ

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษารูปแบบการอธิบายอัปปมาทธรรมในพระพุทธศาสนา เถรวาท 2) เพื่อศึกษารูปแบบการอธิบายอัปปมาทธรรมในพระพุทธศาสนามหายาน 3) เพื่อศึกษาเปรียบเทียบรูปแบบการอธิบายอัปปมาทธรรมในพระพุทธศาสนาเถรวาทและพระพุทธศาสนามหายาน งานวิจัยนี้เป็นการศึกษาเชิงคุณภาพ โดยเน้นศึกษาข้อมูลเชิงเอกสารและการสานเสวนา วิเคราะห์และนำเสนอผลการวิจัยเชิงพรรณนา
ผลการศึกษาพบว่า 1) ความไม่ประมาทมีคุณค่ายิ่งในการดำเนินชีวิต จะต้องมีสติระลึกในการละเว้นจากความชั่ว และไม่ควรพลาดโอกาสในการทำความดีงามให้สมบูรณ์ที่สุดด้วยการรักษาศีลและบำเพ็ญบารมี 2) พระพุทธศาสนาเถรวาทและมหายานเน้นศีล 5 เป็นหลักจริยธรรมขั้นพื้นฐาน แต่พระพุทธมหายานได้เพิ่มหลักโพธิสัตวศีล บารมี 6 ของพระโพธิสัตว์เป็นวิถีฝึกหัดพัฒนาตนให้เป็นผู้มีสติคือไม่ประมาทหรือมีอัปปมาทธรรมและเกิดปัญญา พิจารณาสัจจธรรมตลอดถึงเจริญมรณัสสติเพื่อความสิ้นไปแห่งอาสวะกิเลสทั้งหลายด้วย 3) เมื่อเปรียบเทียบการอธิบายอัปปมาทธรรมทั้งสองนิกายพบว่า หลักดังกล่าวสามารถนำมาเป็นต้นแบบการทำให้ชีวิตดำเนินไปในวิถีที่ถูกต้องบนพื้นฐานของความไม่ประมาทในโลกปัจจุบัน เพราะคนส่วนใหญ่มักปล่อยใจไปตามกระแสและไม่รู้เท่าทันผัสสะอารมณ์ความรู้สึกของตน จนถูกข้อมูลข่าวสารในสังคมท่วมทับ หลักอัปปมาทธรรมจะช่วยฉุดรั้งให้เกิดที่พึ่งทางใจ คือ เกิดสันติสุขภายในและเกิดสันติภาพภายนอกหรือ สร้างภูมิคุ้มกันในตัวมนุษย์ทั้งในระดับปัจเจกบุคคล ครอบครัว ชุมชน และสังคม

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
สิงหฬ ส., & นิลนามะ แ. . (2023). การศึกษาเชิงเปรียบเทียบรูปแบบการอธิบายอัปปมาทธรรมในพระพุทธศาสนาเถรวาทและพระพุทธศาสนามหายาน. วารสาร มจร พุทธศาสตร์ปริทรรศน์, 7(3). สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/jmb/article/view/267549
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กาญจนา จิตต์วัฒน์. (2553). การบูรณาการการเตรียมตัวตายในพระพุทธศาสนาเถรวาทกับวัชรยาน.กรุงเทพฯ: สยามการพิมพ์.

ติช นัท ฮันห์. (ม.ป.ป.). ปาฏิหาริย์แห่งการตื่นรู้อยู่เสมอ. กรุงเทพฯ: เคล็ดไทย.

ทศพร คุ้มภัย. (2565). รูปแบบการปฏิบัติตามแนวทางคฤหัสถ์โพธิสัตว์ ในพระพุทธศาสนามหายาน. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 9(9), 381.

นลินี คณะนา, พระครูโสภณรัตนบัณฑิต และพระครูวิจิตรศีลาจาร. (2563). การประยุกต์ใช้หลักคำสอนเรื่องมรณสติในชีวิตประจำวัน. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 7(5), 117.

ประภากร พนัสดิษฐ์. (2564). แนวคิดเรื่องอันตราภาพหลังความตายในคัมภีร์อภิธรรมของแต่ละนิกาย. ธรรมธาราวารสารวิชาการทางพุทธศาสนา ศูนย์พุทธศาสตร์ศึกษา DCI. 7(2), 1-15.

พระกฤตกร จุฑาเกียรติ และ พินิจ ลาภธนานนท์. (2563). พุทธภาวะในพระคัมภีร์มหายานและความเข้าใจของคณะสงฆ์จีนนิกายแห่งประเทศไทยเพื่อพัฒนามนุษย์และสังคม. หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พระครูประสิทธิสรคุณ (บุริณ ธิตธมฺโม). (2545). การศึกษาเชิงวิเคราะห์เรื่องความไม่ประมาทในพุทธศาสนาเถรวาท. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมปิฏก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2545). มรณกถา. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธรรม.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2556). จาริกบุญ จาริกธรรม. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.

พระมหาสมจินต์ สมฺมาปญฺโญ. (2547). วิพากษ์แนวคิดพระพุทธศาสนาสำหรับโลกยุคใหม่. รายงานวิจัย สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่มที่ 10. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

Suzuki, D.T. (2553). ลังกาวตารสูตร. แปลโดย พระศรีคัมภีรญาณ (สมจินต์ สมฺมาปญฺโญ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.