มุมมองที่เปลี่ยนไปของชาติพันธุ์ไทอาหม

ผู้แต่ง

  • พระก้องเกียรติ สุวฑฺฒนปญฺโญ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

อัตลักษณ์, ชาติพันธุ์ไทอาหม, รัฐอัสสัม

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้มุ่งศึกษาความเปลี่ยนแปลงในวิถีชีวิตของชาติพันธุ์ไทอาหมในรัฐอัสสัม ประเทศอินเดีย โดยให้ความสำคัญกับกระบวนการรักษาและฟื้นฟูอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมท่ามกลางบริบทของโลกาภิวัตน์ การศึกษาชี้ให้เห็นถึงรากเหง้าทางชาติพันธุ์ของชาวไทอาหม ซึ่งสืบเชื้อสายมาจากกลุ่มชาติพันธุ์ไทที่เคยอพยพจากจีนตอนใต้สู่ลุ่มแม่น้ำพรหมบุตร แม้จะอยู่ภายใต้อิทธิพลของวัฒนธรรมอินเดียและภาษาอัสสัมมานานหลายศตวรรษ แต่ชาวไทอาหมกลับเลือกที่จะอนุรักษ์อัตลักษณ์ของตนผ่านพิธีกรรม วัฒนธรรม และภาษาที่ยังคง มีลักษณะใกล้เคียงกับกลุ่มไทในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยเฉพาะในประเทศไทย

          มุมมองที่เปลี่ยนไปสำคัญ คือ จากเดิมที่กลุ่มชาติพันธุ์ไทในอินเดียถูกมองว่าเป็นกลุ่มที่กลืนกลายเข้าสู่สังคมอินเดียปัจจุบัน กลับกลายเป็นกลุ่มที่พยายามฟื้นคืนและยืนยันอัตลักษณ์ของตนเองอย่างมีนัยยะสำคัญผ่านการจัดตั้งองค์กรวัฒนธรรม การจัดกิจกรรมฟื้นฟูประเพณี และการเคลื่อนไหวทางสังคมและการเมืองที่สะท้อนความตระหนักรู้ในรากเหง้า ความพยายามเหล่านี้จึงมิได้เป็นเพียงการรักษาความทรงจำทางวัฒนธรรม แต่ยังเป็นยุทธศาสตร์ของการดำรงอยู่และต่อรองอัตลักษณ์ในฐานะชนกลุ่มน้อยในรัฐประชาชาติอินเดีย

          การศึกษาไทอาหมจึงกลายเป็นกรณีศึกษาที่ชี้ให้เห็นถึงศักยภาพของภูมิปัญญาและอัตลักษณ์ท้องถิ่นในการสร้างสมดุลระหว่างการอนุรักษ์กับการปรับตัว สะท้อนความสำคัญของการสืบทอดวัฒนธรรมดั้งเดิม เพื่อความมั่นคงทางสังคมและความหลากหลายทางวัฒนธรรมในโลกสมัยใหม่

 

Downloads

Download data is not yet available.

เอกสารอ้างอิง

กรมพระนราธิปประพันธ์พงศ์, พระเจ้าบรมวงศ์เธอ. (2505). พงศาวดารไทยใหญ่ เล่ม 1. กรุงเทพฯ: ศึกษาภัณฑ์พานิช.

คมกฤช อุ่ยเต็กเค่ง. (2560). ภารตะ-สยาม? ผี พราหมณ์ พุทธ?. กรุงเทพฯ: มติชน.

ฉัตรทิพย์ นาถสุภา. (2549). ปาฐกถาชุด “สิรินธร” ครั้งที่ 21 เรื่อง ประวัติศาสตร์สังคมกลุ่มชนที่พูดภาษาตระกูลไท. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ฉัตรทิพย์ นาถสุภา และเรณู วิชาศิลป์. (2552). การศึกษาประวัติศาสตร์ไทอาหม. กรุงเทพฯ: สร้างสรรค์.

ฐาปนีย์ เครือระยา. (2560). การสร้างถิ่นฐาน บ้าน และเรือนคนไทดำ ไทขาวในเวียดนาม. วารสารข่วงผญา, 12, 121–156.

ดนัย ไชยโยธา. (2546). สังคม วัฒนธรรม และประเพณี. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

ดำรงพล อินทร์จันทร์. (2545). การฟื้นฟูวัฒนธรรมของไทอาหมในรัฐอัสสัม ประเทศอินเดีย. (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ดำรงพล อินทร์จันทร์. (2561). การเปลี่ยนแปลงประเพณีและพิธีกรรม “เม-ด้ำ-เม-ผี” ของคนไทอาหม รัฐอัสสัม อินเดีย. รายงานการวิจัย. นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

บรรจบ พันธุเมธา. (2526). กาเลหม่านไตในรัฐชาน. กรุงเทพฯ: ประกายพรึก.

บรรจบ พันธุเมธา. (2563). กาเลหม่านไต (พิมพ์ครั้งที่ 4). นนทบุรี: ธนธัช.

บุณยสฤษฎ์ อเนกสุข. (2555). ความเป็นไทของชาวอาหม: เรื่องเล่าจากอินเดียอีสาน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 3(2), 37–55.

พิเชฐ สายพันธุ์. (2561). การศึกษาคนไทในรัฐอัสสัม อินเดีย: จากแนวคิด “รากเหง้าดั้งเดิม” สู่ “ชาตินิยมเชิงเชื้อชาติ” และ “การณ์กำหนดทางชาติพันธุ์”. วารสารมานุษยวิทยา, 1(1), 83–117.

เรืองเดช ปันเขื่อนขัติย์. (2531). ภาษาถิ่นตระกูลไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.

ศิราพร ณ ถลาง. (2539). การวิเคราะห์ตำนานสร้างโลกของคนไท. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

สิทธิโชค ปาณะศรี และคณะ. (2561). พหุวัฒนธรรมในมุมมองของปรัชญาหลังนวยุค. วารสารเซนต์จอห์น, 21(28), 31–46.

สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2533). การสื่อสารกับสังคม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุมิตร ปิติพัฒน์ และ ดำรงพล อินทร์จันทร์. (2545). ความเชื่อและพิธีกรรมของคนไทอาหมในรัฐอัสสัม ประเทศอินเดีย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ThaiPR.net. (2557). ย่ำถิ่นไทอาหมและไทผาเก ชนกลุ่มน้อยในรัฐอัสสัม ประเทศอินเดีย กับการอนุรักษ์ ฟื้นฟู อัตลักษณ์ของต้นตระกูลไท. สืบค้นจาก https://www.ryt9.com/s/prg/1849280

Gait, E. S. (1926). History of Assam (7th ed.). Guwahati: Lawy Book Stall.

Jedsada Netawong. (2021). Plawattakan sang khwam pen chatiphan Karen nai Prathet Thai: Sueksa phan naeo khit “field” khong Bourdieu [The dynamics of ethnic identity formation of the Karen in Thailand: A study through Bourdieu's field theory]. (Doctoral dissertation). Srinakharinwirot University.

Phukan, J. N. (1984). The inventory of Ahom deities and spirits: An aspect of ancient Tai belief. Paper presented at the International Conference on Thai Studies, 22–24 August 1984.

Lebar, F. M. et al. (1964). Ethnic groups of mainland Southeast Asia. New Haven: Human Relations Area Files Press.

Li, F. (1959). Classification by vocabulary: Tai dialects. Anthropological Linguistics, 1(2), 15-21.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

06-10-2025

รูปแบบการอ้างอิง

สุวฑฺฒนปญฺโญ พ. (2025). มุมมองที่เปลี่ยนไปของชาติพันธุ์ไทอาหม. วารสารข่วงผญา มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่, 19(2), 72–90. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/khuangpaya/article/view/280994

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิชาการ