การลอบสังหาร‛ ในการเมืองท้องถิ่นไทย: บทสารวจ ‘ตัวเลข’ ขั้นต้นในรอบทศวรรษ (พ.ศ.2543-พ.ศ.2552)

Abstract

     แม้นสังคมไทยจะยังไม่เคยผ่านประสบการณ์ ความรุนแรงทางการเมือง (Political Violence) ถึงขั้นลุกลามจนกลายเป็นสงครามกลางเมือง (Civil War) กระทั่งการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ (Genocide) อย่างที่เกิดขึ้นในประเทศอื่นๆ รวมถึงในประเทศเพื่อนบ้าน ทว่าสังคมไทยกลับเต็มไปด้วยการใช้ความรุนแรงทางการเมืองในลักษณะที่หลากหลาย และได้อุบัติขึ้นอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าจะเป็นความรุนแรงโดยรัฐ (State Violence), การก่อการจลาจล (Riot), การก่อการร้าย (Terrorism) รวมถึงการลอบสังหาร (Assassination)1 จนบางเรื่องผู้คนรู้สึกว่าปกติธรรมดาในชีวิตประจาวันไปแล้ว

     แต่หากกล่าวถึงภาพเล็กสุดเฉพาะกรณีการ ‘ฆ่า’ ด้วยหวังผลทางการเมือง สาหรับประวัติศาสตร์การเมืองไทยสมัยใหม่2 ภายหลังปี 2475 เป็นต้นมา ไม่เคยปรากฏว่ามีผู้นาสูงสุดในฝ่ายบริหารของประเทศ คือ ‚นายกรัฐมนตรี‛ แม้แต่คนเดียว (จากทั้งหมด 27 คน) ที่ต้องถึงแก่อสัญกรรมเนื่องจากถูกลอบสังหาร คงมีแต่เพียงความพยายามที่ล้มเหลวหลายๆ ครั้งเกิดขึ้นกับนายกรัฐมนตรีบางท่านเท่านั้น เช่น พลเอกเปรม ติณสูลานนท์, พ.ต.ท.ทักษิณ ชินวัตร เป็นต้น