การเสริมสร้างการเมืองภาคพลเมือง โดยการบริหารราชการแบบมีส่วนร่วมระดับจังหวัด
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
การเมืองภาคพลเมือง เป็นการเมืองหรือสถานการณ์ที่ประชาชนได้รับสิทธิและเสรีภาพในการเข้ามามีส่วนร่วมในกระบวนการทางนโยบาย มีการกระจายอานาจให้ประชาชนสามารถกาหนดวิถีชีวิตของตนเองโดยไม่ละเมิดสิทธิของผู้อื่น อันเชื่อว่าการเมืองภาคพลเมืองน่าจะเป็นสิ่งสาคัญที่จะทาให้ประชาธิปไตยยั่งยืน แต่การเมืองภาคพลเมืองมิได้เกิดได้ง่ายแต่เชื่อว่าสามารถเสริมสร้างให้เกิดได้
บทความนี้กล่าวถึงรูปแบบหนึ่งของการเสริมสร้างการเมืองภาคพลเมืองที่มีการทดลองใช้ในประเทศไทย เป็นการสนับสนุนโดยรัฐในรูปแบบของการพัฒนาระบบการบริหารราชการแบบมีส่วนร่วมระดับจังหวัดที่เมื่อดาเนินการแล้วเกิดผลที่เป็นรูปธรรม
Article Details
@ 2020 King Prajadhipok's Institute The Government Complex Commemorating All Right Reserved.
References
เจมส์ แอล เครตัน. คู่มือการมีส่วนร่วมของประชาชนในกระบวนการตัดสินใจของชุมชน. แปลโดย ศ.นพ.วันชัย วัฒนศัพท์. นนทบุรี: ศูนย์สันติวิธีเพื่อการพัฒนาประชาธิปไตย,นนทบุรี: สถาบันพระปกเกล้า, 2543.
ชูชัย ศุภวงศ์, ยุวดี คาดการณ์ไกล บรรณาธิการ. ประชาสังคม ทรรศนะนักคิดในสังคมไทย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: มติชน, 2541.
ธีรยุทธ บุญมี. ประชาสังคม. กรุงเทพฯ: สายธาร, 2547.
เดวิท แมทิวส์. จากปัจเจกสู่สาธารณะ: กระบวนการเสริมสร้างชุมชนให้เข้มแข็ง. แปลและเรียบเรียงโดย ฐิรวุฒิ เสนาคา. กรุงเทพฯ: สถาบันชุมชนท้องถิ่นพัฒนา, 2540.
ถวิลวดี บุรีกุล. “ธรรมาภิบาล : หลักการเพื่อการบริหารรัฐกิจแนวใหม่.” วารสารสถาบันพระปกเกล้า 1, 2 นนทบุรี: สถาบันพระปกเกล้า, 2546.
ถวิลวดี บุรีกุล.การมีส่วนร่วม : แนวคิด ทฤษฎีและกระบวนการ. นนทบุรี: สถาบันพระปกเกล้า, 2548
ถวิลวดี บุรีกุลและคณะ รายงานการวิจัยการยกระดับการให้บริการสาธารณะโดยการมีส่วนร่วมของประชาชน (People’s Audit). นนทบุรี: สถาบันพระปกเกล้า, 2548
ถวิลวดี บุรีกุล. การเมืองภาคพลเมือง. ฐานข้อมูลการเมืองการปกครอง. สถาบันพระปกเกล้า. www. thaipoliticsgovernment.org/wiki/การเมืองภาคพลเมือง_(civil_politics). 18 สิงหาคม 2551
ถวิลวดี บุรีกุล และคณะ. รางวัลแห่งความเป็นเลิศด้านการบริหารราชการแบบมีส่วนร่วม. สถาบันพระปกเกล้าร่วมกับสำนักงาน ก.พ.ร. กรุงเทพฯ: บริษัทศูนย์การพิมพ์แก่นจันทร์ จำกัด, 2551.
ถวิลวดี บุรีกุล. ระบบการบริหารราชการแบบมีส่วนร่วมระดับจังหวัด: ทาอย่างไรให้เป็นจริง. กรุงเทพฯ: ส. เจริญ การพิมพ์, 2551.
ประเวศ วะสี. แนวคิดและยุทธศาสตร์ สังคมสมานุภาพและวิชชา. กรุงเทพฯ : มูลนิธิโกมลคีมทอง, 2536.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550.
สถาบันพระปกเกล้า. รายงานการวิจัยเรื่องแนวทางการสร้างเสริมประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วมตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540 ปัญหา อุปสรรค และทางออก. กรุงเทพฯ: บริษัทธรรมดาเพลส จำกัด, 2545.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ.รายงานความก้าวหน้าของการพัฒนาระบบราชการในรอบ 3 ปี.กทม: สำนักงาน ก.พ.ร., 2548.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. แนวความคิดเกี่ยวกับการบริหารราชการแบบมีส่วนร่วม. http://www.opdc.go.th/special.php?spc_id=3&content_id=301
อเนก เหล่าธรรมทัศน์. ส่วนรวมที่มิใช่รัฐ: ความหมายของประชาสังคม. ใน ขบวนการประชาสังคมไทย: ความเคลื่อนไหวภาคพลเมือง. กรุงเทพฯ : โครงการวิจัยและพัฒนาประชาสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล, 2542.
Allison GT, and PD Zelikow. Essence of Decision: Explaining the Cuban Missile Crisis. 2 ed . New York, NY: Addison-Wesley Longman. 1999 xv-416 p.
Bhargava, Rajeev and Helmut Reifeld (eds.) . Civil Society, Public Sphere and Citizenship: Dialogues and perspections. New Delhi, Thousand Oaks, London: Sage Publications, 2005.
Bloom, Benjamin S. Taxonomy of Educational Objectives. Boston, MA. : Allyn and Bacon, 1984.
Dahrendorf Ralf. Morals, Revolution and Civil Society. New York: St. Martin's Press, 1997.
Denhardt, Janet V. and Robert B. Denhardt. The New Public Service: Serving, not Steer. New York : M.E. Sharpe, Inc., 2003.
Diamond, Larry. “Winning the Cold War on Terrorism: The Democratic-Governance Imperative” (Institute for Global Democracy - IGD - Policy Paper No. 1, March 2002, p. 8.
Keane, John. Civil Society: Old Images, New Visions. Stanford, California: Stanford University Press, 1998.
Mathews, David. Politics for People. 2 éd .Urbana and Chicago: University of Illinois Press, 1999.