Changing Approaches to Quality-of-Life Development for Older Persons in a Local Administrative Organization
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Thailand is an aged society, with at least 20 per cent of the population aged 60 or older. This development has affected government administration in national policy and local administrative organizations (LAOs). Therefore, with changes in population structure and socioeconomic changes affecting quality of life of older people, this article aims to
1) Studies factors affecting LAO development's approach to quality-of-life for older people.
2) Analyzing LAO's changes in promoting job opportunities and lifelong learning for older residents.
Participatory action research was used to exchange knowledge with sectors relevant to LAO and older inhabitants in Nong Lan Subdistrict Municipality, Kanchanaburi Province, and Talad Mai Subdistrict Administrative Organization, Ang Thong Province. There were 54 participants. Data was collected from November 2022 to December 2023 and analyzed by Content analysis.
Results found that 1) factors contributing to LAO changing approaches occurred at macro and local levels, by different development agendas and goals from international organizations and relevant sectors relevant to the central governmental policies. In addition, social and technological has changed as well as experience, knowledge, and understanding, which impacts LAO information, and 2) LAO management's concept that is changing from a previous focus on quality-of-life development for older residents as dependents requiring care to a new concept as a significant national and community economic development force. A working pattern also evolved into a cooperative network. Meanwhile, a lifelong learning center, originally an agency established in response to LAO central policy, was developed to promote quality of life. Currently, LAO manages such schools under more diversified structures, with clear objectives in lifelong learning through knowledge transfer, career promotion, and boosting self-reliance through different community welfare by engaging with local dwellers and relevant agencies. This refers to proactive efforts corresponding more comprehensively to quality-of-life development for older residents.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
@ 2020 King Prajadhipok's Institute The Government Complex Commemorating All Right Reserved.
References
ภาษาไทย
กชกร เดชะคำภู, คงฤทธิ์ กุลวงษ์, และกาญจน ศาลปรีชา. (2564). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการส่งเสริมอาชีพและสร้างรายได้แก่ผู้สูงอายุ: กรณีศึกษาองค์การบริหารส่วนตำบลบ้านผึ้ง อำเภอเมือง จังหวัดนครพนม. วารสารการเมืองการปกครอง, 11(3), 228-239.
กมลพร กัลยาณมิตร. (2565). การพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ เปลี่ยนภาระเป็นพลัง ร่วมพัฒนาสังคม. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 7(2), 31-46.
กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2565). แผนปฏิบัติการด้านผู้สูงอายุระยะที่ 3 (พ.ศ. 2566 - 2580). สืบค้นจาก https://www.dop.go.th/download/laws/th1653553501-843_0.pdf
คณะกรรมการผู้สูงอายุแห่งชาติ. (2553). แผนผู้สูงอายุแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2545-2564) ฉบับปรับปรุง ครั้งที่ 1 พ.ศ. 2552. กรมกิจการผู้สูงอายุ. สืบค้นจาก https://www.dop.go.th/th/laws/1/28/766
คณะกรรมการผู้สูงอายุแห่งชาติ. คณะอนุกรรมการการศึกษาวิจัยและวางแผนระยะยาวเกี่ยวกับผู้สูงอายุ. (2525). แผนระยะยาวสำหรับผู้สูงอายุแห่งชาติ (พ.ศ. 2525–2544). กรุงเทพฯ: กรมการแพทย์.
เทศบาลตำบลหนองลาน. (2562). แผนการจัดองค์ความรู้ในองค์กร (Knowledge Management: KM). กาญจนบุรี: เทศบาลตำบลหนองลาน อำเภอท่ามะกา จังหวัดกาญจนบุรี.
ไทยมณี ไชยฤทธิ์. (2563). การจัดสรรความสุขให้กับผู้สูงอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น, 6(2), 254-266.
ธิดารักษ์ ลือชา, และธีระภัทรา เอกผาชัยสวัสดิ์. (2564). การจัดระบบดูแลผู้สูงอายุตามแนวคิดการปกครองแบบร่วมมือ : กรณีการสร้างความร่วมมือระหว่างองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นและองค์กรภาคเอกชน. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 9(2), 274-294.
นิธิศ ธานี, สุวรรณา ภัทรเบญจพล, และอนุวัฒน์ วัฒนพิชญากูล. (2565). การศึกษาการจัดสวัสดิการสังคมสำหรับผู้สูงอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารสาธารณสุขและวิทยาศาสตร์สุขภาพ, 5(3), 18-35.
นิภาพรรณ เจนสันติกุล. (2564). การบริหารงานด้านสวัสดิการผู้สูงอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น: บทสํารวจวรรณกรรม. วารสารสหศาสตร์, 21(2), 254-266.
ศศิพัฒน์ ยอดเพชร, วรรณลักษณ์ เมียนเกิด, ธนิกานต์ ศักดาพร, อชิรญา จงรักษ์, กรรณิการ์ บรรเทิงจิตร, นิติกุล ทองน่วม, สตพล เวชกิจ, อธิศีล ธัญญ์ ณ ป้อมเพชร, และอัจฉริยา
เอิญ ยอดเพชร. (2565). ชุดความรู้ที่มุ่งสู่ภาวการณ์สูงวัยอย่างมีพลัง. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย (มส.ผส.).
ศักดา ขจรบุญ. (2566). การจัดการเครือข่ายและความร่วมมือขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นเพื่อยกระดับคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุในภาคใต้ตอนบน. วารสารการบริการท้องถิ่น, 16(1), 105-124.
สมจันทร์ ศรีปรัชยานนท์, ญาตาวีมินทร์ พืชทองหลาง, และปาณิสรา เทพรักษ์. (2564). การพัฒนาระบบกลไกชุมชนเพื่อดูแลผู้สูงอายุที่มีความพิการร่วมอย่างยั่งยืนขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอลี้ จังหวัดลำพูน. วารสารบัณฑิตแสงโคมคำ, 7(2), 318-334.
สำนักข่าว Hfocus. (2565). น่าห่วง! ผู้สูงอายุ 12 % อยู่คนเดียว อีก 21.1% อยู่ลำพังกับคู่สมรส ชี้สารพัดปัญหา สวัสดิการไม่เพียงพอ. สืบค้นจาก https://www.hfocus.org/content/2022/08/25865
สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา. (2556). พระราชบัญญัติกำหนดแผนและขั้นตอนการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่สิบสาม พ.ศ. 2566 – 2570. กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี
ภาษาอังกฤษ
Agranoff, R., & McGuire, M. (2003). Collaborative Public Management: New Strategies for Local Governments. Washington, D.C.: Georgetown University Press
Andrew, C., & Goldsmith, M. (1998). From Local Government to Local Governance: And beyond? International Political Science Review, 19(2), 101-117.
Beckman, T. J. (1999). The Current State of Knowledge Management. In Liebowitz, J. (Ed.), Knowledge Management Handbook (pp. 1-22). London: CRC Press.
Choo, C. W. (2003). Perspectives on Managing Knowledge in Organizations. In Nancy J. Williamson & Clare Beghtol (Eds.), Knowledge Organization and Classification in International Information Retrieval (pp. 205-220). Binghamton, New York: The Haworth Information Press.
Daniell, K. A., & Kay, A. (Eds.). (2017). Multi-level governance: An introduction. In Multi-level Governance: Conceptual Challenges and Case Studies From Australia (pp. 3-32). Canberra: ANU Press. Retrieved from http://www.jstor.org/stable/j.ctt1zgwjv0
D'Arcy, B. (2023). Local Government Senior Citizen Management Strategy: Protecting the Elderly in Your Community 2023. Retrieved from https://www.govpilot.com/blog/government-senior-citizen-elderly-management-strategy
Davenport, T. H., & Prusak, L. (1998). Working Knowledge: How Organization Manage What They Know. Boston: Harvard Business School Press.
Fernandes, A., Forte, T., Santinha, G., Diogo, S., & Alves, F. (2021). Active Aging Governance and Challenges at the Local Level. Geriatrics, 6(3), 64.
HelpAge. (2017). Agenda 2030: The Sustainable Development Goals and Global Ageing. Retrieved from https://www.helpage.org/silo/files/agenda-2030-the-sustainable-development-goals-and-global-ageing.pdf
Keyes, L. M., Benavides, A. D., & Keyes, L. (2019). Responsive Management: Municipal Leadership for an Aging Population. Journal of Public Management & Social Policy, 26(2), 119-136. Retrieved from https://digitalscholarship.tsu.edu/jpmsp/vol26/iss2/12
Kuhn, T. (1970). The Structure of Scientific Revolutions. Chicago, IL.: University of Chicago Press.
Maj-Waśniowska, K. & Jedynak, T. (2020). The Issues and Challenges of Local Government Units in the Era of Population Ageing. Administrative Sciences, 10(2), 1-23.
Miles, M. B., & Huberman, A. M. (1994). Qualitative Data Analysis: An Expanded Sourcebook. (2nd edition). California: SAGE Publishing.
Paesani, K. (2017). Think Globally, Act Locally: An Alternative Proposal for Effecting Change in Language Education. The Modern Language Journal, 101(2), 433–436.
Risley, A. (2019). Think Globally, Act Locally: Community-Engaged Comparative Politics. PS: Political Science & Politics, 52(4), 1–4.
Saito-Jensen, M. (2015). Multilevel Governance Theory. In Theories and Methods for the Study of Multilevel Environmental Governance (pp. 2-6). n.p.: Center for International Forestry Research.
SDG Move. (2016). Moving Towards Sustainable Future. Retrieved from https://www.sdgmove.com/sdg-101/
Szabo, S., Apipoonyanon, C., Pramanik, M., Tsusaka, T. W., & Leeson, K. (2021). Agricultural Productivity, Aging Farming Workforce, Sustainable Agriculture, and Well-Being: Household Survey Data From Central Thailand. Frontiers in
Sustainable Food Systems, 5, 1-6. Retrieved from https://doi.org/10.3389/fsufs.2021.728120
United Nations. (2023). Ageing. Retrieved from https://www.un.org/en/global-issues/ageing
United Nations Development Programme. (2018). Leave No-One Behind: Ageing, Gender and the SDGs. Retrieved from https://www.undp.org/publications/leave-no-one-behind-ageing-gender-and-sdgs
Westman, L. K., Broto, V. C., & Huang, P. (2019). Revisiting Multi-level Governance
Theory: Politics and Innovation in the Urban Climate Transition in Rizhao, China. Political Geography, 70, 14-23.
World Health Organization. (2007). World Population Ageing 2007. Retrieved from
World Health Organization. (2019). 2018 Active Ageing Index: Analytical Report. Retrieved from Retrieved from https://unece.org/DAM/pau/age/Active_Ageing_Index/ECE-WG-33.pdf
World Health Organization. (2023). Thailand’s leadership and Innovations
Towards Healthy Ageing. Retrieved from https://www.who.int/southeastasia/news/feature-stories/detail/thailands-leadership-and-innovation-towards-healthy-ageing