โหวตเพื่อใคร : พฤติกรรมการลงคะแนนเสียงของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้ เป็นการศึกษาพฤติกรรมการลงคะแนนเสียงของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรไทย โดยมุ่งตอบคำถามว่าการทำหน้าที่ “ผู้แทนราษฎร” ของ ส.ส.ในส่วนของการทำหน้าที่ฝ่ายนิติบัญญัติในสภาผู้แทนราษฎรด้วยการลงคะแนนเสียง(โหวต) ในการพิจารณากฎหมายและเรื่องพิจารณาต่างๆ นั้น เป็นการ “โหวตเพื่อใคร” โดยการศึกษาได้กำหนดขอบเขตของการวิจัยในส่วนของข้อมูลการลงมติของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร และกรอบเวลาการวิเคราะห์ ตั้งแต่สมัยของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรชุดที่ 20 (ปี พ.ศ. 2541 สมัยรัฐบาลนายชวน หลีกภัย) จนถึงสิ้นสมัยของสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรชุดที่ 24 (ปี พ.ศ. 2556 สมัยรัฐบาลนางสาวยิ่งลักษณ์ชินวัตร) โดยการศึกษาได้ตั้งกรอบการวิเคราะห์แบบแผนการศึกษาไว้ 3 แบบแผน คือ หนึ่ง โหวตตามพรรค สอง โหวตตามฝ่าย และ สาม โหวตข้ามพรรค และพบว่าหนึ่ง จากผลของค่าสถิติการโหวตตามพรรค (Party Loyalty Score) ของ ส.ส. เป็น
รายบุคคลในแต่ละสมัยของสภาผู้แทนราษฎร ที่มีค่าอยู่ในระดับที่สูงกว่าร้อยละ 90 เป็นหลักฐานที่ยืนยันว่า การลงมติของ ส.ส. ส่วนใหญ่ลงมติเป็นไปในทิศทางเดียวกัน กับมติและเสียงส่วนใหญ่ของพรรค หรือที่เรียกว่าโหวตตามพรรค สอง ในกรณีของการโหวตตามฝ่าย พบว่า กรณีของสภาผู้แทนราษฎรไทยก็เป็นไปตามทฤษฎีและแนวประเพณีการทำงานของพรรคการเมืองที่ว่า การลงมติของพรรคการเมืองที่แบ่ง เป็นฝ่ายพรรคร่วมรัฐบาลและฝ่ายพรรคที่ไม่ได้เข้าร่วมรัฐบาลนั้นจะเป็นการ “โหวต ตามฝ่าย” ที่อธิบายได้ว่าทิศทางการลงมติของทั้งจากฝ่ายรัฐบาลและฝ่ายที่ไม่ได้ เข้าร่วมรัฐบาลจะมีทิศทางการลงมติที่แตกต่างกันเป็นส่วนใหญ่ และ สาม พฤติกรรมการโหวตข้ามพรรค นั้นจะเกิดขึ้นกับพรรคขนาดเล็กมากกว่าพรรคขนาดกลาง โดยจะเป็นการโหวตข้ามไปหาพรรคการเมืองขนาดใหญ่ในฝ่ายรัฐบาล
Article Details
@ 2020 King Prajadhipok's Institute The Government Complex Commemorating All Right Reserved.
เอกสารอ้างอิง
Chambers, P. W. & Croissant, A. (2010). Monopolizing, Mutualizing, or Muddling Through: Factions and Party Management in Contemporary Thailand. Journal of Current Southeast Asian Affairs, 29 (3), 3-33.
Cox, G. W. & McCubbins, M.D. (2005). Setting the Agenda: Responsible Party Government in the US House of Representatives. Cambridge: Cambridge University Press.
Cox, G. W. & McCubbins, M.D. (1993). Legislative Leviathan. Berkeley, CA.: University of California Press.
Davidson-Schmich, L. K. (2006). The Origins of Party Discipline: Evidence from Eastern Germany. German Politics and Society. 79 (24:2), 23-43.
De Swaan, Abram. (1973). Coalition Theories and Cabinet Formations: A study of formal theories of coalition formation applied to nine European parliaments after 1918. San Fransisco: Jossey-Bass Diermeier, D. & Feddersen, T.J. (1998). Cohesion in Legislatures and the Vote of Confidence Procedure. American Political Science Review. 92, 611-621.
Fenno, Richard F. (1978). Home Style: House Members in Their Districts. Boston: Little, Brown.
Ferejohn, J. A. & Fiorina, M. A. (1975). Purposive Models of Legislative Behavior. The American Economic Review. 65 (2), 407-414.
Flavelle, L. & Kaye, P. (1986). Party Discipline and Legislative Voting. Canadian Parliamentary Review. Summer, 6-9.
Godbout, J.-F. & H?yland, B. (2011). Legislative Voting in the Canadian Parliament. Canadian Journal of Political Science. 44 (2), 367-388.
Hix, S. & Noury, A. (2016). Government-Opposition or Left-Right? The Institutional Determinants of Voting in Legislatures. Political Science Research and Methods. 4 (2), 249-273.
Huber, J. (1996). The Vote of Confidence in Parliamentary Democracies. American Political Science Review. 90, 269-282.
Kam, C. J. (2009). Party Discipline and Parliamentary Politics. Cambridge: Cambridge University Press.
Laver, Michael, and Norman Schofield. (2001). Multiparty Government: The Politics of Coalition in Europe. Ann Arbor: The University of Michigan Press.
Mayhew, D. R. (1974). Congress: The Electoral Connection. New Haven: Yale University Press.
McCargo, D. (1997). Thailand’s political parties: Real, authentic and actual in Political Change. In Hewison, K. (Ed.), Thailand: Democracy and Participation. London and New York: Routledge. 114-131.
Ockey, J. (1994). Political Parties, Factions, and Corruption in Thailand. Modern Asian Studies. 28 (2), 251-277.
Ockey, J. (2003). Change and Continuity in the Thai Political Party System. Asian Survey. 43 (4),
-680.
Poole, K. T.& Rosenthal H. (1997). Congress: A Political-Economic History of Roll Call Voting. Oxford: Oxford University Press.
Poole, K. T. (2005). Spatial Models of Parliamentary Voting. Cambridge: Cambridge University Press.
Scarrow, S. (2005). Implementing Intra-Party Democracy: Political Parties and Democracy in Theoretical and Practical Perspective. Washington D.C: National Democratic Institute for International Affairs.
Shepsle, K. A. (1979). Institutional Arrangements and Equilibrium in Multidimensional Voting Models. American Journal of Political Science. 23, 27-59.
Shepsle, K. A. & Weingast, B.R. (1981). Structure Induced Equilibrium in Legislative Choice. Public Choice. 37, 509-519.
Tsebelis, G. (2002). Veto Players: How Political Institutions Work. Princeton, NJ: Princeton University
Ufen, A. (2008). Political Party and Party System Institutionalization in Southeast Asia: Lessons for Democratic Consolidation in Indonesia, the Philippines and Thailand. The Pacific Review. 21(3), 327-350.
Zhang, X. (2007). Political Parties and Financial Development: Evidence from Malaysia and Thailand. Journal of Public Policy. 27 (3), 341-374.