สิทธิประชาธิปไตยสิ่งแวดล้อมกับการพัฒนาที่ยั่งยืน: แนวคิด ภาคปฏิบัติ และบทเรียนนานาประเทศ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเผยแพร่ความรู้เกี่ยวกับสิทธิประชาธิปไตยสิ่งแวดล้อมกับการพัฒนาที่ยั่งยืน โดยมุ่งเน้นอธิบาย 1) แนวคิด ความเป็นมา และหลักการสำคัญของสิทธิประชาธิปไตยสิ่งแวดล้อม
ซึ่งถูกประกอบสร้างแบบผสานศาสตร์ระหว่างรัฐศาสตร์ รัฐประศาสนศาสตร์ นิติศาสตร์ และนิเวศวิทยา 2) ภาคปฏิบัติการของสิทธิประชาธิปไตยสิ่งแวดล้อมในฐานะการเป็นแนวทางการพัฒนาที่ยั่งยืน และ 3) บทเรียนการนำสิทธิประชาธิปไตยสิ่งแวดล้อมไปปฏิบัติในนานประเทศ ทั้งกรณีที่สำเร็จและไม่สำเร็จ รวมทั้งชี้ให้เห็นความสำคัญของสิทธิประชาธิปไตยสิ่งแวดล้อมต่อการยกระดับการมีส่วนร่วมตัดสินใจของประชาชนในกระบวนการกำหนดนโยบายและโครงการภาครัฐ โดยเฉพาะประชาชนกลุ่มผู้รับผลกระทบทางลบ ตลอดถึงข้อเสนอแนะเพื่อการพัฒนาสิทธิประชาธิปไตยสิ่งแวดล้อมสำหรับการพัฒนาที่ยั่งยืนของประเทศไทย โดยการปรับปรุงนโยบายและกฎหมายที่เกี่ยวข้อง การศึกษาผลกระทบสิ่งแวดล้อม และการพัฒนารูปแบบการตัดสินใจร่วมระหว่างภาครัฐกับภาคประชาชนตามหลักการสิทธิประชาธิปไตยสิ่งแวดล้อม
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
@ 2020 King Prajadhipok's Institute The Government Complex Commemorating All Right Reserved.
เอกสารอ้างอิง
ภาษาไทย
ถวิลวดี บุรีกุล. (2552). พลวัตการมีส่วนร่วมของประชาชน: จากอดีตจนถึงรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550. กรุงเทพฯ: บริษัท เอ.พี. กราฟิค ดีไซด์และการพิมพ์ จำกัด.
บูชิตา สังข์แก้ว. (2559). การกระจายอำนาจตัดสินใจในโครงการภาครัฐกับสิทธิกลุ่มผู้รับผลกระทบทางลบ: ทฤษฎี บทเรียน และการพัฒนา. วารสารผู้ตรวจการแผ่นดิน, 9(2), 38-73.
บูชิตา สังข์แก้ว. (2564). หลักนิติธรรมกับการคุ้มครองสิทธิของประชาชนผู้รับผลกระทบจากนโยบายรัฐ. วารสารผู้ตรวจการแผ่นดิน, 14(1), 87-123.
บูชิตา สังข์แก้ว. (2565). มองประชาธิปไตยสิ่งแวดล้อมสากล แล้วย้อนดูไทย. สืบค้นจาก https://greennews.agency/?p=28542
ปวริศร เลิศธรรมเทวี. (2559). สิทธิด้านสิ่งแวดล้อมกับรัฐธรรมนูญ. กรุงเทพฯ: นิติธรรม.
ภาษาอังกฤษ
Coulibaly-Lingan, P., Savadogo, P., Tigabu, M. & Oden, P. (2011). Factors Influencing People’s Participation in The Forest Management Program in Burkina Faso, West Africa. Forest Policy and Economics, 19(1), 292-302.
Garcia, C. (2021). Governance and Environmental Democracy. San Salvador: Friedrich Ebert Stiftung.
Hashim, R., Ristak, N.D.M & Laili, N. (2016). Attitudes toward Environmental Democracy among Urban Communities. Environment-Behaviour Proceedings Journal, 1(3), 33-42. doi: 10.21834/e-bpj.v1i3.346
Hoogstra-Klein, M.A., Permadi, D.B. & Yasmi, Y. (2012). The Value of Cultural Theory for Participatory Processes in Natural Resources Management. Forest Policy and Economics, 20(1), 99-106.
Iwinska, W., Kampas, A. & Longhurst, K. (2019). International between Democracy and Environmental Quality: Toward a More Nuanced Understanding. Sustainability, 11(1728), 1-17. doi:10.3390/su11061728
Parola, G. (2013). Environmental Democracy at the Global Level: Rights and Duties for a New Citizenship. De Gruyter Open Poland. Retrieved from https://doi.org/10.2478.9788376560144
Pickering. J., Backstrand, K. & Schlosberg, D. (2019). Between Environmental and Ecological Democracy: Theory and Practice at the Environmental Democracy Nexus. Journal of Environmental Policy & Planning, 22(1), 1-15.
The Access Initiative. (2018). Environmental Democracy. Brussels: The European Commission. The Environment-People-Law. (2021). Environmental Democracy Index: An Updated Score for Ukraine. Retrieved from http://epl.org.ua/en/about-us-posts
World Resources Institute. (2008). Voice and Choice: Opening the Door to Environmental Democracy. Washington D.C.: World Resources Institute.
World Resources Institute. (2015). The Environmental Democracy Index. Washington D.C.: World Resources Institute.
