การวิจัยและพัฒนารูปแบบการนิเทศภายในแบบบูรณาการเพื่อส่งเสริมสมรรถนะการวิจัยในชั้นเรียนของครูโรงเรียนสันติวิทยาสรรพ์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาความต้องการจำเป็นการนิเทศภายในแบบบูรณาการเพื่อส่งเสริมสมรรถนะการวิจัยในชั้นเรียนของครู 2) พัฒนารูปแบบการนิเทศภายในแบบบูรณาการเพื่อส่งเสริมสมรรถนะการวิจัยในชั้นเรียนของครู และ3) ประเมินประสิทธิผลของรูปแบบการนิเทศภายในแบบบูรณาการ เพื่อส่งเสริมสมรรถนะการวิจัยในชั้นเรียนของครู กลุ่มเป้าหมาย คือ ครูและนักเรียน 1,090 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์ แบบทดสอบ แบบสอบถาม แบบสังเกต และประเด็นสนทนากลุ่ม การวิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติทดสอบวิลคอกซัน สถิติทดสอบที และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัย พบว่า 1) ครูมีความต้องการจำเป็นในเป็นการพัฒนารูปแบบการนิเทศภายในแบบบูรณาการเพื่อส่งเสริมสมรรถนะการวิจัยในชั้นเรียนของครู 3 วิธี คือ ครูที่มีสมรรถนะการวิจัยในชั้นเรียนต่ำกว่าระดับมาตรฐานใช้วิธีการนิเทศแบบพี่เลี้ยง ระดับมาตรฐานใช้วิธีการนิเทศแบบเพื่อนช่วยเพื่อน และระดับสูงกว่ามาตรฐานใช้วิธีการนิเทศแบบพัฒนาตนเอง 2) รูปแบบการนิเทศภายในแบบบูรณาการ DSLK Model ประกอบด้วย หลักการ วัตถุประสงค์ ขั้นตอนการนิเทศภายในแบบบูรณาการ และเงื่อนไขความสำเร็จ โดยมีความสอดคล้อง สมเหตุสมผล และเป็นไปได้ในการปฏิบัติ 3) ผลการประเมินประสิทธิผล พบว่า (1) ครูผู้นิเทศมีสมรรถนะในการนิเทศภายในแบบบูรณาการอยู่ในระดับสูง และมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการวิจัยในชั้นเรียนก่อนและหลังการใช้รูปแบบการนิเทศแตกต่างกันอย่ามีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (2) ครูผู้รับการนิเทศมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับการนิเทศภายในแบบบูรณาการก่อนและหลังการใช้รูปแบบการนิเทศภายในแบบบูรณาการแตกต่างกันอย่ามีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 มีสมรรถนะการวิจัยในชั้นเรียนอยู่ในระดับสูงมาก และมีความพึงพอใจต่อรูปแบบการนิเทศภายในแบบบูรณาการอยู่ในระดับมากที่สุด (3) นักเรียนมีผลการเรียนรู้ก่อนและหลังการใช้รูปแบบการนิเทศภายในแบบบูรณาการของครูผู้รับการนิเทศแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Article Details
เอกสารอ้างอิง
สุวิมล ว่องวาณิช. (2560). การวิจัยปฏิบัติการในชั้นเรียน. พิมพ์ครั้งที่ 19. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กัลยา พานิชวงษ์. (2547). การพัฒนาสมรรถภาพการวิจัยเชิงปฏิบัติการในชั้นเรียนของครูประถมศึกษาโดยใช้การนิเทศแบบร่วมมือกัน. วิทยานิพนธ์สาขาาวิชาหลักสูตรและการนิเทศ ภาควิชาหลักสูตรและวิธีสอน มหาวิทยาลัยศิลปากร.
จรูญพร ลำไย. (2547). การนิเทศการสอนแบบเพื่อนนิเทศเพื่อนและการนิเทศโดยผู้บริหาร เพื่อพัฒนาสมรรถภาพการทำวิจัยในชั้นเรียนของครูประถมศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการนิเทศ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
มาเรียม นิลพันธุ์. (2553). วิธีวิจัยทางการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 4. นครปฐม: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยศิลปากร.
โรงเรียนสันติวิทยาสรรพ์. (2563). รายงานการประเมินตนเองของสถานศึกษา (Self Assessment Report: SAR) ปีการศึกษา 2562. เอกสารทางวิชาการโรงเรียนสันติวิทยาสรรพ์.
วัชรา เล่าเรียนดี. (2553). เทคนิคการจัดการเรียนการสอนและการนิเทศโครงการส่งเสริมการผลิตตำราและเอกสารการสอน. นครปฐม : คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร นครปฐม.
วาสนา บุญมาก. (2562). การพัฒนารูปแบบการนิเทศภายในแบบบูรณาการเพื่อส่งเสริมสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ของครูระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน มหาวิทยาลัยนเรศวร.
สัมฤทธิ์ กางเพ็ง. (2560). การนิเทศภายในสถานศึกษา: จากทฤษฎีสู่การปฏิบัติ. มหาสารคาม: อภิชาติ การพิมพ์.
อรวรรณ เหมือนสุดใจ. (2545). การนิเทศเพื่อนเพื่อพัฒนาสมรรถภาพการวิจัยในชั้นเรียน สำหรับครูภาษาอังกฤษระดับมัธยมศึกษา. วิทยานิพนธ์ ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการนิเทศ, มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Bates, A. and Burbank, M. (2019). Agency in Teacher Supervision and Mentoring. New York: Routledge
Glickman, C. D. (2004). Supervision of Instruction: A Developmental Approach. Boston: Simo & Schuyter.
