แนวทางการจัดการเรียนการรู้โรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษาในศตวรรษที่ 21
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีจุดมุ่งหมายศึกษาแนวทางการจัดการเรียนการรู้พระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษาในศตวรรษที่ 21 แนวทางการจัดการเรียนรู้นั้นด้วยการถ่ายทอดความรู้ให้แก่ศิษย์อย่างเต็มความรู้ความสามารถ ควรพัฒนาให้มีความเหมาะสมกับวัยของผู้เรียนและยุคสมัยในรูปแบบสื่อการสอนที่ทันสมัยและเป็นระบบ ด้านเทคโนโลยีสารสนเทศควรจัดให้มีพร้อม นอกจากนี้โรงเรียนพระปริยัติธรรมแผนกสามัญศึกษาควรมีแนวทางการพัฒนาคุณภาพการศึกษาของพระภิกษุ สามเณรให้มีความรู้และประสบการณ์ที่สอดคล้องกับการเปลี่ยนแปลงของสังคมและวิทยาการสมัยใหม่ การจัดการเรียนรู้ทั้งวิชาพระพุทธศาสนาควบคู่กับสามัญศึกษาควรมีการพัฒนาครูผู้สอนสื่อการเรียนรู้ กิจกรรมพัฒนาผู้เรียน การวัดผลและประเมินผล ให้สอดคล้องกับความเปลี่ยนแปลง ด้านเศรษฐกิจสังคม เทคโนโลยีจะส่งผลให้ผู้เรียนเป็นผู้สืบทอดพระพุทธศาสนาหรือเป็นประชากรที่มีคุณภาพของสังคม จากการปรับตัวของโรงเรียนพระปริยัติธรรมแผนกสามัญศึกษาในศตวรรษที่ 21 เป็นสิ่งที่ช่วยกำหนดทิศทางการศึกษาตามคามต้องการของพระภิกษุ สามเณร และสังคมด้วยการบูรณาหลักการจัดการเรียนรู้ยุคใหม่ควบคู่กับพระธรรมวินัยให้กลมกลืนสามารถพัฒนาตน สังคมและ ประเทศชาติสืบไป
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). นิยามคำศัพท์หลักสูตร. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทยจำกัด.
กองสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2550). แนวทางการจัดการศึกษาตามหลักสูตรสถานศึกษาขึ้น พื้นฐานสำหรับโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.
จันทรานี สงวนนาม. (2551). ทฤษฎีและแนวปฏิบัติในการบริหารสถานศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ:บริษัทบุ๊คพอยท์ จำกัด.
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2559). 80 นวัตกรรมการจัดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ. พิมพ์ครั้งที่ 7. นนทบุรี: พี บาลานซ์ดีไซด์แอนปริ้นติ้ง.
ดลฤดี กลั่นภูมิศรี. (2556). การบริหารงานวิชาการโรงเรียนเทศบาลสังกัดเทศบาลนครลำปาง. กรุงเทพฯ: กองทุนไตรรัตนานุภาพ.
บุญเลี้ยง ทุมทอง. (2553). การพัฒนาหลักสูตร. กรุงเทพฯ: บริษัทแอคทีฟพริ้น จำกัด.
ปรียาพร วงศ์อนุตรโรจน์. (2553). การบริหารงานวิชาการ. กรุงเทพฯ: บริษัท พิมพ์ดี จำกัด.
ปานแก้ว แก้วจันทร์หล้า. (2558). การบริหารงานวิชาการของโรงเรียนขนาดเล็ก. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัด นวสาส์นการพิมพ์.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2551). พุทธวิธีในการสอน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาอภิลักษณ์ จักรแก้ว. (2553). การศึกษาการบริหารงานวิชาการโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา สังกัดสานักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ภาวิดา ธาราศรีสุทธิ. (2550). การจัดและการบริหารงานวิชาการ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
วัชรา เล่าเรียนดี, ปรณัฐ กิจรุ่งเรือง, และอรพิณ ศิริสัมพันธ์. (2560). กลยุทธ์การจัดการเรียนรู้เชิงรุกเพื่อพัฒนาการคิดและยกระดับคุณภาพการศึกษาสำหรับศตวรรษที่ 21. พิมพ์ครั้งที่ 12. นครปฐม: เพชรเกษม พริ้น ติ้ง กรุ๊ป จำกัด.
สุคนธ์ สินธพานนท์. (2558). การจัดการเรียนรู้ของครูยุคใหม่เพื่อพัฒนาทักษะผู้เรียนในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัด 9119 เทคนิคพพริ้นติ้ง.
สุมน อมรวิวัฒน์. (2547). การพัฒนาการเรียนรู้ตามแนวพุทธศาสตร์:ทักษะกระบวนการเผชิญสถานการณ์. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
อาภรณ์ ใจเที่ยง. (2553). หลักการสอน (ฉบับปรับปรุง). พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: โอ.เอส.พริ้นติ้งเฮ้าส์.
Hilgard, E.R. and Brower, G.H. (1974). Theories of Learning. 4th ed. New York: Apploton century.