การสืบทอดลวดลายหัวสิงโตฝั่งธนบุรีและพัฒนาเครื่องแต่งกาย ประกอบการเชิดสิงโตในยุคโควิด- 19

ผู้แต่ง

  • รณกฤต เพชรเกลี้ยง
  • อิสรีย์ภัค หงส์นิมิตชัย -
  • ปัทมา วัฒนพานิช

คำสำคัญ:

Keywords: The knowledge for the lion head making at Thonburi area and props of the lion Dance for the Covid 19 era.

บทคัดย่อ

บทความวิจัย เรื่อง การสืบทอดลวดลายหัวสิงโตฝั่งธนบุรีและพัฒนาเครื่องแต่งกายประกอบการเชิดสิงโตในยุคโควิด- 19

มีวัตถุประสงค์  1) การสืบทอดลวดลายหัวสิงโตฝั่งธนบุรี 2) เครื่องแต่งกายประกอบการเชิดสิงโตฝั่งธนบุรีในยุคโควิด-19 ได้รวบรวมข้อมูลที่เกี่ยวข้อง ทบทวนวรรณกรรมแนวคิด และเก็บรวบรวมข้อมูลสังเคราะห์วิเคราะห์ข้อมูล

           ผลการวิจัยพบว่า 1. การสืบทอดลวดลายหัวสิงโตฝั่งธนบุรีของชุมชนตลาดพลู  เขตธนบุรี โดยจะปรากฎการแสดงสิงโตตามหลักฐานในรัชกาลสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชด้วยมีชาวจีนย้ายถิ่นฐานเข้ามาพำนักทำการค้าขายและ ได้นำเอาศิลปะการแสดงสิงโตติดตัวมาด้วย นับแต่นั้นมาการแสดงสิงโตจึงได้สืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน โดยมีอาจารย์วิชัย รอดเกิด ปราชญ์ท้องถิ่นด้านงานหัตถศิลป์ ประณีตศิลป์ ผู้สืบทอดลวดลายหัวสิงโตฝั่งธนบุรีในปัจจุบันมีอยู่ด้วยกันสองรูปแบบหัวสิงโตจักรพรรดิ จะมีลักษณะพิเศษคือ บริเวณอวัยวะบนใบหน้าสิงโตจะมีสัตว์มงคลของจีนปรากฎและ การสืบทอดหัวสิงโตกวนอูจะเป็นหัวสิงโตแบบโบราณอีกรูปแบบหนึ่ง โดยหัวสิงโตกวนอู จะมีลักษณะพิเศษคือ จะมีรูปเทพเจ้าปรากฏอยู่ คือ หรืออาจจะนำเอาสีของตัวละครจากตำนานสามก๊ก มาสร้างสรรค์ลวดลาย  2. การพัฒนาเครื่องแต่งกายประกอบการเชิดสิงโตของคณะสิงโตฝั่งธนบุรี ที่ใช้เป็นต้นแบบในการแสดงสิงโตในยุคโควิด-19 การวิเคราะห์แนวคิดทฤษฎีที่เกี่ยวข้องกับการออกแบบเครื่องแต่งกายประกอบการแสดง ของ "Golden Mean" แนวความคิดในการออกแบบแต่งกายแต่งกายประกอบการเชิดสิงโตของคณะสิงโตฝั่งธนบุรี ที่มุ่งเน้นความสะดวกสบายในการประกอบการแสดงที่เน้นความคล่องตัว ไม่เป็นอุปสรรคในการแสดง มีความทันสมัย การออกแบบตามแนวคิดและทฤษฎี มีความโดดเด่นสะดุดตาอยู่ในเกณฑ์ มีขนาดเหมาะสมอยู่ในเกณฑ์ดีเหมาะสมกับการประกอบการแสดงอย่างเห็นได้ชัดเจน สามารถใช้เป็นต้นแบบในการแสดงสิงโตในยุคโควิด-๑๙ ให้แก่คณะสิงโตในฝั่งธนบุรีได้

            

 

 

References

คมกริช การินทร์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ปีที่ 10

ฉบับที่ 1 มกราคม-มิถุนายน 2562.การพัฒนารูปแบบการแสดงของวงกลองยาวในจังหวัดมหาสารคาม

ดนุพล ยั่งยืนและอโนทัย ชลชาติภิญโญ. (2560).ผลการศึกษา

พัฒนาการออกแบบเครื่องแต่งกายสตรีร่วมสมัยโดยการใช้อัต

ลักษณ์ของชุดไทยพระราชนิยม.ภาควิชาวิทยาการสิ่ง

ทอ.คณะอุตสาหกรรมเกษตร มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

เตชสิทธิ์ รัศมีวงศ์พร.แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวทาง

วัฒนธรรมไทย-จีนในย่านฝั่งธนบุรี เพื่อการท่องเที่ยวเชิง

สร้างสรรค์: มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา,

ธีรยุทธ์ มูลละออง. (2554). โครงการศึกษาและพัฒนาเครื่องแต่ง

กายไทยทรงดำสู่ธุรกิจชุมชน :กรณีศึกษา จังหวัดสุพรรณบุรี.

ปริญญานิพนธ์ ศป.ม. (นวัตกรรมการออกแบบ).

กรุงเทพฯ:บัณฑิตมหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัย

ศรีนครินทรวิโรฒ.

อดุลย์ รัตนมั่นเกษม. อารยธรรมจีน. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร

: สำนักพิมพ์เมืองโบราณ, 2552.

(https://www.nso.go.th/nsoweb/storage/survey_detail/2023/20230505162942_68671.pdf)

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2024-12-30

How to Cite

เพชรเกลี้ยง ร. ., หงส์นิมิตชัย อ. ., & วัฒนพานิช ป. . (2024). การสืบทอดลวดลายหัวสิงโตฝั่งธนบุรีและพัฒนาเครื่องแต่งกาย ประกอบการเชิดสิงโตในยุคโควิด- 19. มจร การพัฒนาสังคม, 9(3), 61–75. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JMSD/article/view/272276