รูปแบบกระบวนการมีส่วนร่วมในการพัฒนาวัดให้เป็นแหล่ง ท่องเที่ยวเชิงสมาธิ ของวัดและประชาชนในจังหวัดลำปาง
คำสำคัญ:
พัฒนา, วัด, ท่องเที่ยว, ปฏิบัติธรรมบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อสำรวจสภาพการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสมาธิ 2) เพื่อศึกษากระบวนการมีส่วนร่วมในการพัฒนาวัดให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงสมาธิ และ 3) เพื่อวิเคราะห์และนำเสนอรูปแบบกระบวนการมีส่วนร่วมในการพัฒนาวัดให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงสมาธิ ของวัดและประชาชนในจังหวัดลำปาง โดยใช้การวิจัยเชิงผสานวิธี (Mixed Methods Research) ประกอบด้วยการวิจัยเชิงปริมาณ เก็บข้อมูลจากนักท่องเที่ยวจำนวน 165 คน โดยใช้แบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลด้วยค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และนำเสนอผลทั้งในรูปแบบตารางและการบรรยาย และการวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลจากผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ พระสงฆ์ ประชาชนในท้องถิ่น และนักท่องเที่ยว จำนวน 30 คน ซึ่งคัดเลือกแบบเจาะจง รวมถึงผู้เข้าร่วมสนทนากลุ่มเฉพาะจำนวน 12 คน ประกอบด้วยพระสงฆ์ คฤหัสถ์ และผู้ทรงคุณวุฒิทางพระพุทธศาสนา โดยใช้การสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้าง การสังเกต และการสนทนากลุ่มเป็นเครื่องมือ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา
ผลการวิจัย พบว่า
1) สภาพการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสมาธิของวัดในจังหวัดลำปางอยู่ในระดับมากถึงมากที่สุด โดยด้านสภาพแวดล้อมมีค่าเฉลี่ย ( x̄=4.20) ด้านการให้บริการมีค่าเฉลี่ย (x̄=4.18) ด้านการใช้สื่อและสัญลักษณ์มีค่าเฉลี่ย ( x̄=4.30) และด้านแหล่งเรียนรู้ที่มีสาระประโยชน์มีค่าเฉลี่ย ( x̄=4.30)
2) กระบวนการพัฒนาการมีส่วนร่วมในการพัฒนาวัดให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวเชิงสมาธิ พบว่ามีการส่งเสริมสร้างแรงจูงใจแก่นักท่องเที่ยว มีรูปแบบที่เหมาะสมแก่ผู้มาปฏิบัติธรรม ร่วมกันปรับปรุงสถานที่ใช้รองรับความต้องแก่นักท่องเที่ยว ได้วางแผนการดำเนินงาน: จัดอาคารสถานที่พร้อมสะอาดปลอดภัยรับรองผู้ปฏิบัติธรรม
3) รูปแบบกระบวนการมีส่วนร่วมในการพัฒนาวัดให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงสมาธิ มีพระวิปัสสนาจารย์ แนะนำประชาชนและนิสิต ทำหลักสูตรการฝึกสมาธิ มีส่วนร่วมในการพัฒนาวัดให้เป็นสถานที่ฝึกสมาธิ จัดทำสื่อ ประชาสัมพันธ์ข้อมูลข่าวสาร ร่วมกับประชาชนแบบมีส่วนร่วมต่อไป
เอกสารอ้างอิง
กตัญญู แก้วหานาม และ พิมพ์ลิขิต แก้วหานาม. (2558). รูปแบบการมีส่วนร่วมของประชาชนในการติดตามตรวจสอบการดำเนินงานขององค์กรปกครองท้องถิ่นในจังหวัดกาฬสินธุ์. วารสารรัฐศาสตร์และนิติศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏกาฬสินธุ์, 4(2), 82–98.
จินตนา จันเรือน, สุวิทย์นามบุญเรือง และ พิมพ์พิศา จันทร์มณ. (2565). แรงจูงใจในการมาเยือนวัดสำคัญในจังหวัดลำปางและองค์ประกอบของแหล่งท่องเที่ยววัด ที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการท่องเที่ยววัดในจังหวัดลำปาง ของนักท่องเที่ยวชาวไทย. วารสารการบริหารและสังคมศาสตร์ปริทรรศน์. 5(1). 123-132.
ดวงฤทธิ์ เบ็ญจาธิกุล ชัยรุ่งเรือง. (2564). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาท้องถิ่นอย่างยั่งยืนของกรุงเทพมหานคร. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 6(3), 76–91.
ธนวรรธน์ ตันติพานิชกุล และคณะ. (2564). กลยุทธ์การจัดการนักท่องเที่ยวเพื่อความยั่งยืนของแหล่งท่องเที่ยว. วารสารวิชาการและวิจัย. มหาวิทยาลัยนอร์ทอีสเทิร์น. 11(2), 255-269.
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2552). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติ. กรุงเทพมหานคร: บิสซิเนสอาร์แอนด์ดี
บดินทร์ เตเบจโฆ. (2564). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการบริหารงานขององค์การบริหารส่วนตำบลบาตง อำเภอรือเสาะ จังหวัดนราธิวาส. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต หลักสูตรบริหารการพัฒนาสังคม). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ประวิทย์ เฮงปราธานี. (2562). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาของวัดในจังหวัดขอนแก่น” (ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาพระพุทธศาสนา). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พรเทพ นามกร. (2562). องค์ประกอบการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาท้องถิ่นด้านเศรษฐกิจ ด้านสังคม และด้านสิ่งแวดล้อมในจังหวัดจันทบุรี. (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). มหาวิทยาลัยบูรพา.
พระครูนิปุณพัฒนวงศ์, และคณะ. (2565). กลยุทธ์การพัฒนาการบริหารจัดการวัดในการสร้างชุมชนเข้มแข็งในจังหวัดนครสวรรค์. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 10(7), 2839–2852.
พระใบฎีกาวิเชียร ขันติโก และ ศุภกานต์ วิชานาฏ. (2564). การศึกษารูปแบบการจัดการการปฏิบัติธรรม ณศูนย์ปฏิบัติธรรมวัดเขากฐิน อำเภอบ้านหมี่ จังหวัดลพบุรี. วารสารบาลีศึกษา มจร. พุทธโฆษาปริตร. 7(2), 45-55.
พระภูวนัย ถาพร, และคณะ. (2565). การพัฒนาวัดเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในตำบลคลองน้อย อำเภอเมือง จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 9(8), 431–445.
พระศรีสังคม ชยานุวัตถ (ธนาวงศ์). (2561). การท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา: รูปแบบและเครือข่ายการจัดการการท่องเที่ยววัดในสังคมไทย. (พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนาสังคม). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มนชนก จุฬาสิกขี. (2562). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาในวัดต่างๆ ในเขตธนบุรี. วารสารวิทยาการจัดการ. 21(2), 203-210.
มาโนช พรหมปัญโญ และคณะ. (2556). แนวทางการเตรียมความพร้อมการท่องเที่ยวเชิงพุทธของจังหวัดอุบลราชธานี เพื่อรองรับการเข้าสู่ประชาคมอาเซียน. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 8(2), 36–74
ศุภาพิชญ์ แซ่หยุน. (2563). การบริหารจัดการสภาพแวดล้อมของเทศบาลเมืองพนัสนิคม จังหวัดชลบุรีด้วยกระบวนการการมีส่วนร่วมของประชาชน. (วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศูนย์วิจัยและพัฒนาการท่องเที่ยว. (2566). สถิตินักท่องเที่ยวจังหวัดลำปาง ปี 2566. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สมบัติ นามบุรี. (2562). ทฤษฎีการมีส่วนร่วมในงานรัฐประศาสนศาสตร์. วารสารวิจยวิชาการ, 2(1), 183–197.
สราญพร สุรวิชัย และ สุวารี นามวงศ์. (2563). การพัฒนาจุดหมายปลายทางการท่องเที่ยวเชิงจิตวิญญาณและพฤติกรรมนักท่องเที่ยวในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี. 14(1), 145-164.
สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2566). พันธกิจและการดำเนินงานของกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2566). ทะเบียนสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัด ตามมติมหาเถรสมาคม ข้อมูล ณ วันที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2566. สืบค้น 4 มิถุนายน 2568, จาก https://www.onab.go.th/th/content/category/detail/id/20/iid/58873
สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2567). ทะเบียนวัดไทย. สืบค้น 4 มิถุนายน 2568, จาก https://binfo.onab.go.th/Temple/Dashboard.aspx
United Nations World Tourism Organization. (2023). Tourism opens minds initiative launched on World Tourism Day. Madrid: UNWTO.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
เวอร์ชัน
- 2025-12-02 (2)
- 2025-09-11 (1)
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 มจร การพัฒนาสังคม

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.