THE CAUSAL RELATIONSHIP MODEL OF EFFECTIVENESS OF OPPORTUNITY EXPANSION SCHOOLS IN THE UPPER NORTHEAST

Main Article Content

Sabaiporn Phongsart
Sikan Pienthunyakorn
Sawat Phothivat

Abstract

The purpose were to 1) study effectiveness of opportunity expansion schools in the upper Northeast and causal factors chosen to study 2) examine the consistency of the causal relationship model of Effectiveness of opportunity expansion schools in the upper Northeast developed to empirical data 3) to establish the guidelines for developing factors effectiveness of opportunity expansion schools in the upper Northeast. The three-phase research were, Phase 1 was constructing the causal relationship model from causal factors studied. Phase 2 involved the validation of a causal relationship model with empirical data. Phase 3 to establish guidelines for developing factors effectiveness of opportunity expansion schools in the upper Northeast. Research population were the opportunity expansion schools in the upper Northeast 794 schools. The subjects were drawn from 433 opportunity expansion schools in the upper Northeast total 866 respondents. The were selected from each school using a multi-stage random sampling, analyze the ratio of 20 to 1) The findings were 1.1) The effectiveness of opportunity expansion schools in the upper Northeast was high mean scores ranking. 1.2) Causal factors chosen studied was high mean scores ranking, descending order as follows teacher competencies, leadership of administrators, parental and community cohesion. 2) The effectiveness of opportunity expansion schools in the upper Northeast was consistent with the empirical data : Chi-square of 70.96, degrees of freedom (df) of 66, the relative chi square value x2/df of 0.27. Consequently, p-value of 0.316, RMSEA of 0.01, AGFI of 0.98, CN of 1166.725, CFI of 1.00, RMR of 0.01. and x2of .993 and 3) This research proposed the guidelines for developing factors effectiveness of opportunity expansion schools in the upper Northeast. The four factors that had the direct influence on the of opportunity expansion schools in the upper Northeast shorted in descending order as follows: teacher competencies, leadership of administrators, parental and community cohesion.

Article Details

How to Cite
Phongsart, S., Pienthunyakorn , S. ., & Phothivat, S. . (2023). THE CAUSAL RELATIONSHIP MODEL OF EFFECTIVENESS OF OPPORTUNITY EXPANSION SCHOOLS IN THE UPPER NORTHEAST. Journal of Social Science and Cultural, 7(2), 69–84. Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JSC/article/view/261843
Section
Research Articles

References

กรรณิกา เพชรนุ้ย. (2561). การสังเคราะห์รูปแบบความสัมพันธ์เชิงเส้นขององค์ประกอบที่ส่งผลต่อของโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน ในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้. ใน ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา . มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.

ชำนาญ คำปัญโญสีโนทัย. (2559). ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงของผู้บริหารสถานศึกษาโรงเรียนในฝัน : พหุกรณีศึกษา. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา . มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

ธีระนัน พิรุณสุนทร. (2561). โมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของประสิทธิผลโรงเรียนเทศบาล สังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา . มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2548). ความสัมพันธ์โครงสร้างเชิงเส้น (LISREL) สถิติการวิเคราะห์สำหรับการวิจัยทางสังคมศาสตร์และพฤติกรรมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เนาวรัตน์ ศิริเมธางกูร. (2562). โมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุประสิทธิผลโรงเรียนประถมศึกษาขนาดเล็ก สังกัดคณะกรรมการสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการ บริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

ประจักร์ เข็มใคร. (2559). การพัฒนาตัวบ่งชี้ความไว้วางใจต่อผู้บริหารโรงเรียนประถมศึกษาสังกัดสำนักงานณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐานในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. สาขาการบริหารและการพัฒนา. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

ผู้เชี่ยวชาญด้านการสอนในโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา. (26 ธันวาคม 2565). โมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของประสิทธิผลโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษาในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน. (สไบภรณ์ พงศ์ศาสตร์, ผู้สัมภาษณ์)

พัชรินทร์ โคตรสมบัติ. (2558). การพัฒนาแนวทางการบริหารงานวิชาการของโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษามหาสารคาม. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

พิสิษฐ์ คงผดุง. (2556). รูปแบบความสัมพันธ์โครงสร้างเชิงเส้นของปัจจัยที่ส่งผลต่อประสิทธิผลของโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.

พุทธิภาคย์ รักซ้อน. (2558). ปัจจัยที่ส่งผลต่อคุณภาพการบริหารงานวิชาการของครูใน โรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาชลบุรี เขต 1. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา . มหาวิทยาลัยบูรพา.

ภานุพงษ์ คำภูษา. (2562). รูปแบบความสัมพันธ์เชิงโครงสร้างปัจจัยทางการบริหารที่มีอิทธิพลต่อประสิทธิผลการบริหารงานของโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษาในภาคตะวันออกเฉียงเหนือสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. ใน ดุษฎีนิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

รัชพล จอมไตรคุป. (2563). โมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของปัจจัยคัดสรรที่ส่งผลต่อประสิทธิผลโรงเรียนมัธยมศึกษาในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

Bennis, W. & Nanus, B. (1985). Leaders: The Strategies for Talking Charge. New York: Harper & Row.

Hoy, W. K. (2005). Educational Administration : Theory, Research and Practice. (7th ed). New York: McGraw-Hill.