THE PARTICIPATORY LEARNING MANANGEMENT MODEL BASED ON THE BUDDHIST INTEGRAL THEORY AND LEARNING WITH HAPPINESS TO ENHANCE ELEMENTARY STUDENTS’ EMOTIONAL QUOTIENT UNDER NONTHABURI PRIMARY EDUCATIONAL SERVICE AREA OFFICE 1
Main Article Content
Abstract
The purposes of this research article are as follows: 1) to develop the participatory learning management model based on the Buddhist Integral Theory and learning with happiness to enhance elementary students’ emotional quotient under Nonthaburi Primary Educational Service Area Office 1 and 2) to study the results from using the participatory learning management model based on the Buddhist Integral Theory and learning with happiness to enhance elementary students’ emotional quotient under Nonthaburi Primary Educational Service Area Office 1. The researcher proceeded according to the research and development methodology. The samples were 105 Grade 5 students under Nonthaburi Educational Service Area Office 1. The samples were selected with the purposive sampling method. The research instruments were as follows: 1) the developed learning model, and 2) the students’ emotional quotient evaluation form. The data were analyzed by calculating the means and calculating developmental scores of the students’ emotional quotient evaluations. The findings revealed that, 1) It was found that the participatory learning management model based on the Buddhist Integral Theory and learning with happiness consisted of four components: (1) the principles of the learning model; (2) the objectives of the learning model; (3) the five learning procedures including 1. creating learning atmosphere with happiness, 2. learning for mental developments, 3. reflecting thoughts for characteristic developments, 4. developing social skills and 5. evaluating emotions for 360 degrees; and (4) the evaluations of the learning model. 2) The results from using the participatory learning management model according to the students’ self-evaluations, the teachers’ evaluations, and the parents’ evaluations were at the moderate level
Article Details
References
กรมสุขภาพจิต. (2545). คู่มือความฉลาดทางอารมณ์. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
กรมสุขภาพจิต. (2559). เชื่อมั่นเด็กไทย…ไอคิวดี อีคิวเด่น “การสำรวจสถานการณ์ระดับสติปัญญา (IQ) และความฉลาดทางอารมณ์ (EQ) ในเด็กระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 พ.ศ.2559”(อินเทอร์เน็ต). เรียกใช้เมื่อ 31 มีนาคม 2566 จาก https://th.rajanukul. go.th/_admin/file-download/5-5748-1473733031 .pdf
กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กัญยุพา สรรพศรี และคณะ. (2562). การพัฒนาความฉลาดทางอารมณ์ตามหลักไตรสิกขาของนักเรียนโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาศรีสะเกษ เขต 1. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 19(2), 101-112.
กิติยวดี บุญซื่อ และคณะ. (2540). ทฤษฎีการเรียนรู้อย่างมีความสุข ต้นแบบการเรียนรู้ทางด้านหลักทฤษฎีและแนวปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี.
กุสุมา เมฆะวิภาต. (2560). บูรณาการพุทธธรรมเพื่อพัฒนาความฉลาดทางอารมณ์ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตนอปลายในสถานศึกษา เขตกรุงเทพมหานคร. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์, 13(2), 156-169.
เกียรติสุดา ศรีสุข. (2552). ระเบียบวิธีวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). เชียงใหม่: โรงพิมพ์ครองช่าง.
ทิศนา แขมมณี. (2551). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: ด่านสุทธาการพิมพ์.
พิมพ์พันธ์ เดชะคุปต์ และพเยาว์ ยินดีสุข. (2558). การจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2540). สถิติวิทยาการวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาสน์.
วรภัทร์ ภู่เจริญ. (2559). Learn How to Learn ให้ความรักก่อนให้ความรู้. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: อริยชน.
ศศินันท์ ศิริธาดากุลพัฒน์. (2551). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนเพื่อเสริมสร้างทักษะทางสังคมและความฉลาดทางอารมณ์สำหรับนักเรียนช่วงชั้นที่ 2 ที่มีความสามารถพิเศษ. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาพิเศษ. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สมบูรณ์ สุริยวงศ์ และคณะ. (2544). ระเบียบวิธีวิจัยทางการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ศูนย์ส่งเสริมวิชาการ.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2562). ยุทธศาสตร์ชาติระยะ 20 ปี (พ.ศ. 2561-2580). (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานเลขานุการของคณะกรรมการยุทธศาสตร์ชาติ สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
อรทัย มีแสง. (2555). ทฤษฎีบูรณาการเชิงพุทธ. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
อรัญญา กุฎจอมศรี. (2557). การพัฒนาความฉลาดทางอารมณ์ของเด็กปฐมวัยด้วยรูปแบบการจัดการเรียนรู้ SMILE. ใน วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
อิสรา จิตตะโล. (2559). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการเรียนรู้อย่างมีความสุขของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาบุรีรัมย์. วารสารการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 22(1), 386-396.
Gunasekare, T. P. and Dissanayake, D. (2015). EMOTIONAL STABILITY: FROM THE BUDDHISM LENS. Proceedings of Academics World 13th International Conference, Colombo, Sri Lanka. Retrieved December 24, 2015, from http://ssrn.com/abstract=2736019
Joyce, B. et al. (2004). Model of Teaching. (7th ed.). Boston: Allyn and Bacon.
Labby, S. F. C. et al. (2013). Emotional Intelligence Skills and Principal Characteristics. Journal of Education Research, 7(4),257-268.
Mayer, J.D., et al. (2000). Models of Emotional Intelligence in Sternberg, R. J. (ed.), Handbook of Intelligence (396-420). New York: Cambridge University Press.