CULTURAL TOURISM RESOURCE MANAGEMENT OF THE MON COMMUNITY TO PROMOTE TOURISM IN PATHUM THANI PROVINCE

Main Article Content

Benyasiri Ngamsaad

Abstract

The objectives of this research article were to 1) to study the management of cultural tourism resources of the Mon community to promote tourism in Pathumthani Province; 2) to study the factors affecting the management of cultural tourism resources of the Mon community to promote tourism in Pathum Thani Province. It was a mixed research method, consisting of quantitative research and qualitative research, qualitative research, by interviewing 20 key informants and quantitative methods by distributing questionnaires, from 400 samples were selected. The research found that; The ability to organize a tourism program, budget was allocated and tourism management authority was transferred to the local authority. People were impressed with the organization of tourism programs. In terms of accessibility, transport and drainage systems were improved. There was training for people and young people to be good owners of houses that could create traction to see tourists. Having room availability restaurants and public restrooms. In terms of tourism activities, there were activities related to the villagers' way of life and there were activities that allow tourists to have the opportunity to participate in activities. In terms of the service of the attractions, tourists commented that the villagers were friendly and the youth that the tour guide performed was impressed. Factors of cultural tourism of the Mon community affecting the management of cultural tourism resources of the Mon community to promote tourism, overall, including Tourism planning and development decisions (X1), Tourism is sustainable tourism management and development (X4) and community people should receive (X6) with regression coefficients of 0.629, 0.712 and 0.642 respectively, and the prediction coefficient (R2) was 0.781 or able to lead the overall drug prevention behavior of 78.1% of the students.

Article Details

How to Cite
Ngamsaad, B. (2023). CULTURAL TOURISM RESOURCE MANAGEMENT OF THE MON COMMUNITY TO PROMOTE TOURISM IN PATHUM THANI PROVINCE. Journal of Social Science and Cultural, 7(9), 340–349. Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JSC/article/view/267728
Section
Research Articles

References

กนกพร ทรงเจียระพานิช. (2552). นโยบายและการวางแผนกลยุทธ์การประชาสัมพันธ์เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว ตามโครงการ "เที่ยวไทยครึกครื้น เศรษฐกิจไทยคึกคัก" ของการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

กุลธิดา สามะพุทธิ. (2540). การท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม : ทางเลือกใหม่ของการเดินทาง. สารคดี, 13(153), 36-38.

ชนัญ วงษ์วิภาค. (2545). ประโยชน์ของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. ใน เอกสารการสอนชุดวิชาประสบการณ์ วิชาชีพการจัดการการท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ฐิตาภา บำรุงศิลป์. (2559). รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่อการอนุรักษ์วัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ในจังหวัดศรีสะเกษ. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยพะเยา.

เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2550). การท่องเที่ยวโดยใช้ชุมชนเป็นฐาน. กรุงเทพมหานคร: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.

พจนา บุญคุ้ม. (2550). การพัฒนารูปแบบการสื่อสารทางการตลาดในแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมกลุ่มจังหวัดภาคกลางตอนล่าง 2 ของประเทศไทย. ใน ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

พิชญาณี เชิงคีรี ไชยยะ. (2564). วิถีชีวิตและอัตลักษณ์ชุมชน อำเภอคลองหลวง จังหวัดปทุมธานี. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์ (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 11(3), 75-85.

สยามรัฐ. (2562). ปทุมธานี สายน้ำแห่งรัตนโกสินทร์. เรียกใช้เมื่อ 25 สิงหาคม 2566 จาก https://siamrath. co.th/n/111746

สุภาพรรณ พาบุ และคณะ. (2559). การพัฒนารูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนต้นแบบเพื่อยกระดับคุณภาพชีวิตของชุมในจังหวัดสุรินทร์ ด้วยกระบวนการจัดการความรู้. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน วิทยาเขตสุรินทร์.

Best, J. W. (1993). Research in education. (4th ed.). Eaglewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.