SUBSTANCE STUDIES IN THE SANGHA COUNCIL OF RATTANAKOSIN PERIOD ACTS
Main Article Content
Abstract
The Sangha Act is an act that was issued to support, protect, and maintain Buddhism. So, a lot of Buddhist terms are used in this Act. The language in the Act is concise and agreeable with the Sangha canon, which is comfortable for the Buddhist monks to follow. To understand the Act, we have to know the Buddhist language, interpretation, the Sangha canon, and other teachings of Buddhism as well. Consequently, this Sangha Act is unique from other Acts. The purpose of studying the contents of the Sangha Acts in Rattanakosin period is studying the contents appearing in the six of the Sangha Acts, which are used as a tool in order to maintain the role of the Buddhist monks in the early Rattanakosin period until the present day. The study has found out that the six of Sangha Acts consists of 4 characteristics: (1) commands, (2) notifications, (3) permissions, and (4) definitions. Furthermore, the commands have been mentioned mostly, the permissions, the notifications, and the definitions respectively. The contents of the Acts illustrate us know the intention of those who issued them of each period: to promote the administration of the Sangha, to protect Buddhism. In addition to this, it appears that the kings are Buddhists and have supported the Buddhism in Thailand since the ancient to the present day. What is more, for the benefit of studying Buddhism, studying the language using in the Buddhist canon might take place in the future.
Article Details
References
กฤติกา ผลเกิด. (2546). การศึกษาวัจนลีลาของประมวลกฎหมายอาญา. ใน วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
กฤษดาวรรณ หงศ์ลดารมภ์ และธีรนุช โชคสุวณิช. (2551). วัจนปฏิบัติศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธานินทร์ กรัยวิเชียร. (2543). ภาษากฎหมายไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ธานินทร์ กรัยวิเชียร และวิชา มหาคุณ. (2539). การตีความกฎหมาย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ปลื้ม โชติษฐยางกูร. (2550). คำบรรยายกฎหมายคณะสงฆ์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมเจดีย์ (ประกอบ). (2558). พระราชบัญญัติคณะสงฆ์และกฎ ระเบียบ คำสั่ง มติ ประกาศมหาเถรสมาคม ตลอดถึงกฎกระทรวงต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการบริหารกิจการคณะสงฆ์. กรุงเทพมหานคร: ประยูรสาส์นไทย.
พระเมธีธรรมาภรณ์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2539). ระเบียบการปกครองคณะสงฆ์ไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพุทธธรรม.
พัชรินทร์ เปี่ยมสมบูรณ์. (2517). การปฏิรูปกฎหมายของประเทศไทยตั้งแต่ พ.ศ. 2411 ถึง พ.ศ. 2478. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาประวัติศาสตร์. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มลุลี พรโชคชัย. (2538). การศึกษาวัจนลีลาของประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ไทย. ใน วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาศาสตร์. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รัชนีย์ญา กลิ่นน้ำหอม. (2546). การศึกษาวิเคราะห์ภาษาในประมวลกฎหมายอาญา. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไท. (2560ก). ราชกิจจานุเบกษา เล่มที่ 134 ตอนที่ 40 ก หน้า 4 (6 เมษายน 2560).
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย. (2560ข). ราชกิจจานุเบกษา เล่มที่ 124 ตอนที่ 47 ก หน้า 9 (6 เมษายน 2560).
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย. (2560ค). ราชกิจจานุเบกษา เล่มที่ 124 ตอนที่ 47 ก หน้า17 (6 เมษายน 2560).
สุจริตลักษณ์ ดีผดุง. (2552). วัจนปฏิบัติศาสตร์เบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สามลดา.
อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2532). คำจำกัดความศัพท์ในภาษาศาสตร์สังคม. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.