DEVELOPMENT OF BUDDHIST SPIRITUAL LEADERSHIP INDICATORS OF BUDDHIST UNIVERSITY ADMINISTRATORS IN THAILAND
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article aimed to study the components and indicators of spiritual leadership based on Buddhist principles, examine the consistency of the structural equation model of spiritual leadership indicators based on Buddhist principles of administrators of Buddhist universities in Thailand with empirical data, and explore the approaches for developing spiritual leadership according to Buddhist principles. The research employed a mixed-method approach. The key informants included eight individuals comprising monks, professors, and academics holding academic positions. The sample group consisted of 550 professors and staff from Mahamakut Buddhist University and Mahachulalongkornrajavidyalaya University, selected through stratified random sampling. The research instruments included 1) Semi-structured interviews,
2) Questionnaires, and 3) In-depth interviews. Data were analyzed using a statistical software package, along with content analysis and descriptive analysis. The research findings revealed that the components and indicators of spiritual leadership based on Buddhist principles consisted of five main components, 19 sub-components, and 86 indicators. The results of the consistency test of the structural equation model of spiritual leadership indicators based on Buddhist principles of the administrators of Buddhist universities in Thailand aligned with the empirical data, with Chi-Square = 80.31, P-value = 0.06968, df = 63, Relative Chi-Square = 1.274, Goodness-of-Fit Index = 0.984, Adjusted Goodness-of-Fit Index = 0.952, and Root Mean Square Error of Approximation = 0.023. Regarding the development of spiritual leadership based on Buddhist principles, administrators should receive training on organizational goals and management, have clear plans and evaluation criteria, provide guidance and listen to feedback, be truthful in words and actions, manage emotions, and offer assistance when problems arise.
Article Details
References
กรมการศาสนา. (2525). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับหลวง. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
โกมาตร จึงเสถียรทรัพย์ และปารณัฐ สุขสุทธิ์. (2550). ศักยภาพอาสาสมัครสาธารณสุข: บทบาทและบริบทที่เปลี่ยนแปลงในสังคมไทย. วารสารวิจัยระบบสาธารณสุข, 1(3-4), 268-279.
พระครูสุวิชาธรรมนาถ. (2561). การพัฒนาพระสงฆ์สู่ผู้นำแห่งจิตวิญญาณ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยศรีสะเกษ, 12(1), 1-11.
พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2549). พุทธวิธีบริหาร. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระราชบัญญัติมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย พ.ศ. 2540. (2540). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 114 ตอนที่ 51 ก หน้า 24 (1 ตุลาคม 2540).
พระราชบัญญัติมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย พ.ศ. 2540. (2540). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 114 ตอนที่ 51 ก หน้า 4 (1 ตุลาคม 2540).
พสุ เดชะรินทร์. (2566). หน้าร้อน ความโกรธ ผู้นำ. เรียกใช้เมื่อ 11 มีนาคม 2566 จาก https://www.bangkokbiznews.com/blogs/columnist/102411.
รุ่งนภา สารพิน. (2566). องค์กรต้องปรับตัวเพื่อความอยู่รอด. เรียกใช้เมื่อ 20 กรกฎาคม 2566 จาก https://www.thaipost.net/columnist-people/411755/.
วิโรจน์ สารรัตนะ. (2557). แนวคิด ทฤษฎี และประเด็นเพือการบริหารทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: ซีเอ็ดบุ๊คเซ็นเตอร์.
วิโรจน์ สารรัตนะ และคณะ. (2561). ภาวะผู้นำสำหรับศตวรรษที่ 21. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 20(1), 261-271.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2561). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 40). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ผลิธัมม์.
สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส. (2518). นวโกวาท หลักสูตรนักธรรมชั้นตรี. (พิมพ์ครั้งที่ 68). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
Ashmos, D. P. & Duchon, D. (2000). Spirituality at work: A conceptualization and measure. Journal of Management Inquiry, 9(2), 134-145.
Aydin, B. & Ceylan, A. (2009). The effect of spiritual leadership on organizational learning capacity. African Journal of Business Management, 3(5), 184-190.
Comrey, A. L. & Lee, H. B. (1992). A First Course in Factor Analysis. (2nd ed.). Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum.
Cronbach, L. J. (1984). Essential of Psychology Testing. (4th ed.). New York: Hamper and Row.
Fry, L. W. (2003). Toward a theory of spiritual leadership. The Leadership Quarterly, 14(6), 693-727.
Highett, N. T. (1989). School Effectiveness and Ineffective Parent’s Principal’ and Superintendents’ Perspectives. In Unpublished doctoral dissertation. University of Alberta.
Huse, E. F. (1978). The Modern Manager. Saint Paul, Minnesota: West Publishing.
James, S. (2015). Employers: How To Deal With Conflict In The Place. Retrieved July 20, 2022, from https://www.business2community.com/human-resources/employers-deal-conflict-workplace-01200803.
Katz, R. L. (1974). Skills of an Effective Administrator. Boston: Harvard Business Review.
Klenke, K. (2003). Gender influences in decision-making processes in top management teams. Management Decision, 41(10), 1024-1034.
McFarland, D. E. (1979). Management Foundations and Practices. (5th ed). New York: Macmillan.
Milliman, J. & Ferguson, J. (2008). Creating Effective Core Organizational Values: A Spiritual Leadership Approach. International Journal of Public Administration, 31(4), 439-459.
Sergiovanni, T. J. (2004). Collaborative Cultures and Communities of Practice. Principal Leadership, 5(1), 48-52.
Smith, B. S. (2007). The Role of Leadership Style in Creating a Great School. SELU Research Review Journal, 1(1), 65-78.
Twigg, N. W. & Parayitam, S. (2006). Spirit at work: spiritual typologies as theory builders. Journal of Organization Culture, Communication and Conflict, 10(2), 117-133.
Yukl, G. A. (1989). Leadership in Organization. (2nd ed.). Englewood Cliffs, New Jersey: Prentice-Hall.