DEVELOPMENT OF DIGITAL MORAL PAINTINGS MEDIA TO PROMOTE ACCESS AND PRESERVE THE CULTURAL HERITAGE OF OM NOI TEMPLE, SAMUT SAKHON PROVINCE
Main Article Content
Abstract
The research aimed to 1) study and survey viewing the mural paintings inside the chapel of Om Noi temple, Samut Sakhon Province., 2) develop a digital moral paintings media to promote access and preserve the cultural heritage of Om Noi temple, Samut Sakhon Province, and 3) assess the satisfaction of the sample of digital moral painting media of Om Noi temple, Samut Sakhon Province. The research uses mixed methods research combined with both quantitative and qualitative approaches. The samples consisted of 254 Buddhists selected randomly from those who came to make merit at Om Noi temple. The research tools consisted of: 1) qualitative research uses structured interviews, and 2) quantitative research employed a questionnaire to assess user satisfaction. The statistics used to analyze the data were frequency, mean, and standard deviation. The research findings were as follows: 1) There are mural paintings within the chapel of Om Noi temple that tell stories about the Lord Buddha's history. Accessing and viewing the mural paintings is obstructed by the high chapel walls and obstructions inside the chapel. This causes the Buddhists to lack continuity in understanding the Lord Buddha's history and reduces the opportunity to appreciate aesthetic and religious values. 2) Digital mural painting technology has evolved into a multimedia format. The process of media development begins with pre-production planning and preparation. Following that, the production process uses unmanned aerial vehicles (UAV) as the key equipment. The final step is post-production, which involves editing visuals and audio. 3) The evaluation of the samples' satisfaction with the digital mural paintings media yielded an overall mean at a high level of 4.46 with a standard deviation of 0.59.
Article Details
References
เกรียงศักดิ์ โยธาภักดี และกฤษณะ ศรีบุตรตา. (2564). สื่อประชาสัมพันธ์ความจริงเสมือนของแหล่งท่องเที่ยวอันซีนในจังหวัดเลย ด้วยมุมมอง 360 องศา ผ่านเทคโนโลยีอากาศยานไร้คนขับ. วารสารมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ (สาขาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี), 15(26), 1-13.
ชัยยศ วนิชวัฒนานุวัติ. (2560). นวัตกรรม แนวความคิด และวิธีการ การจำลองภาพเสมือนจริงที่มีมุมมองภาพที่สมบูรณ์ของจิตรกรรมฝาผนังในอุโบสถวัดเกาะแก้วสุทธาราม จังหวัดเพชรบุรี. วารสารศิลปกรรมบูรพา, 20(2), 31-60.
ไชยพล กลิ่นจันทร์. (2563). การพัฒนาระบบสารสนเทศเพื่อนำเสนอแอนิเมชั่นภาพวาดจิตรกรรมฝาผนัง เรื่องทศชาติและพระศรีอาริย์ในโบราณสถานเชิงอนุรักษ์ในรูปแบบเทคโนโลยีเสมือนจริง เพื่อสืบทอดประเพณีวัฒนธรรมพื้นถิ่นในตำบลเขาสมอคอน อ.ท่าวุ้ง จ.ลพบุรี. วารสารวิชาการการจัดการเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 7(2), 37-46.
ธนพล จุลกะเศียน. (2565). แอนิเมชันจากจิตรกรรมฝาผนังพระอุโบสถวัดสุวรรณารามราชวรวิหาร. วารสารวิจิตรศิลป์, 13(1), 50-80.
พงศ์วัชเรส ทองอินทร์ และคณะ. (2565). การใช้การสำรวจด้วยภาพถ่ายภาคพื้นดิน ร่วมกับเทคนิคโครงสร้างจากการเคลื่อนที่ในการอนุรักษ์สถาปัตยกรรมวัดไทยสมัยอยุธยา: กรณีศึกษาวัดปราสาท. วิศวกรรมสารฉบับวิจัยและพัฒนา, 33(2), 91-102.
พระสุริยา ไชยประเสริฐ และคณะ. (2566). ผลการใช้กิจกรรมการเรียนรู้ตามหลักไตรสิกขาร่วมกับไมโครเลิร์นนิง เพื่อส่งเสริมการเรียนรู้เรื่องพุทธประวัติ สําหรับนักเรียนธรรมศึกษาชั้นตรี ระดับชั้นมัธยมศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์ มมร, 11(2), 71-86.
พระอธิการโสภณ ปิยธมฺโม (กิ่งแก้ว) และคณะ. (2564). พลังบวร : พลังหลักของชุมชนคุณธรรม. วารสารปัญญาปณิธาน, 6(1), 69-80.
พิจิตรา จอมศรี. (2560). การเผยแพร่ภูมิปัญญาด้านจิตรกรรมฝาผนังบนเกาะรัตนโกสินทร์ด้วยระบบพิพิธภัณฑ์เสมือนจริง. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 10(1), 1028-1041.
วีรยุทธ สวัสดิ์กิจไพโรจน์ และคณะ. (2567). การพัฒนาเว็บแอปพลิเคชันต้นแบบสำหรับบริหารจัดการช่องเก็บอัฐิของวัดอ้อมน้อย จังหวัดสมุทรสาคร. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 8(4), 197-209.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2567). รายละเอียดแผนปฏิบัติราชการระยะ 5 ปี (พ.ศ. 2566-2570) ของกระทรวงวัฒนธรรม. เรียกใช้เมื่อ 20 มีนาคม 2567 จาก https://emenscr.nesdc.go.th/planlevel3/view_five_year.html?id=6421d3634fc7035c328ff98d
สุวิมล ติรกานันท์. (2550). ระเบียบวิธีวิจัยทางสังคมศาสตร์: แนวทางปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อลงกรณ์ ถนิมกาญจน์ และคณะ. (2563). การประยุกต์ใช้อากาศยานไร้คนขับ เพื่อการจัดทําฐานข้อมูลแบบจําลอง 3 มิติ ในงานสถาปัตยกรรม กรณีศึกษา อาคาร 3 และอาคาร 22 กลุ่มวิชาสถาปัตยกรรม มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน นครราชสีมา. วารสารวิชาการพลังงานและสิ่งแวดล้อมอาคาร, 3(1), 53-62.