COMMUNICATION STRATEGIES TO PROMOTE CULTURE VIA SOCIAL MEDIA OF THE SPARK U LANNA
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were to study 1) the Spark U Lanna project’s content design for spreading culture through social media; 2) the Spark U Lanna project’s online social media presentation of culture; 3) the Spark U Lanna project’s broadcasting of content through social media; and 4) the Spark U Lanna project’s development of communication tactics to promote culture using social media. This research used the qualitative research method of in - depth interviews. The 15 key informants were chosen through purposive sampling from those directly involved with the Spark U Lanna project’s communications. The first group consisted of representatives of the Chiang Mai provincial culture group, the Spark U Lanna project’s executive committee and consultants, the Nakhon Chiang Mai Municipality, and the 33rd Military Circle at Fort Kawila; and the second group consisted of individuals representing producers of a Lanna historical drama, the content design team, the production team of an online light and sound show, Lanna folk philosophers, and leading Lanna local artists. The results showed that 1) the Spark U Lanna project’s content design consisted of choosing persuasive language to stimulate people’s emotions and ideas to draw viewers in and tie them in to become emotionally invested in the story. 2) The project’s online culture presentation is a continuous format consistent with history and politics. Using a feature - based model to resemble virtual history 3) The Spark U Lanna project’s broadcasting of content through social media is a cultural inheritance in 3D to persuade media users and viewers to engage in a cross - media mix between YouTube and Facebook. 4) Suggestions for the further development of communication strategies in content design and presentation through online media with complex forms and methods in terms of history, lifestyles, unique traditions, and other languages should be written to help enhance understanding. Formulate a communication strategy plan that leads to action in the local social and cultural context.
Article Details
References
เกศสุดา สิทธิสันติกุล และคณะ. (2562). การสื่อสารเพื่อการพัฒนาสิ่งแวดล้อมเมืองเชียงใหม่อย่างมีส่วนร่วมโครงการ Spark U เชียงใหม่ ปฏิบัติการเปลี่ยนเมือง. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย, 11(2), 290-301.
ณัชชา ศิรินธนาธร. (2564). การสื่อสารเพื่อการพัฒนาท้องถิ่น. นครปฐม: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
ณัฐฐ์วัฒน์ สุทธิโยธิน. (2556). การสืบทอดทางวัฒนธรรม (cultural inheritance) ที่ประสบความสำเร็จ. เรียกใช้เมื่อ 20 ธันวาคม 2556 จาก http://nattawats.blogspot.com/2013/04/cultural-inheritance.html
ณัฐนิชา ทองทวี และคณะ. (2560). รูปแบบการนำเสนอข้อมูลผลิตภัณฑ์ของบิวตี้บล็อกเกอร์ยอดนิยม 4 อันดับแรกของไทยบนสื่อสังคมออนไลน์. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 5(2), 1-10.
ธีรเดช ชื่นประภานุสรณ์. (2538). การวิเคราะห์บทบาทและค่านิยมในสื่อพื้นบ้าน "ละครเสภาขุนช้างขุนแผน". ใน วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขานิเทศศาสตร์. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นวรัตน์ ลัคนากุล. (2563). ทัศนคติของผู้บริโภคที่มีต่อการสื่อสารทางการตลาดของธุรกิจผ่านแอปพลิเคชัน TikTok. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พจนาภา นวาวัตน์. (2551). การออกแบบสารในการรณรงค์ลดการบริโภคเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทางสื่อมวลชน ของสำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พัน นิลพันธุ์ ฉัตรไชยยันต์. (2558). การสร้างอัตลักษณ์ออนไลน์ผ่านแอปพลิเคชันเครือข่ายสังคมบนโทรศัพท์มือถือ. วารสารนิเทศศาสตร์ธุรกิจบัณฑิตย์, 1(1), 1-10.
ศิริพร กิจประกอบ. (2558). “กำนันสุเทพ” ในฐานะนักสื่อสารรณรงค์ทางการเมืองจากมุมมองของนักข่าวสายการเมือง นักวิชาการด้านนิเทศศาสตร์ และด้านรัฐศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: ยอดมาลา พับลิชชิ่งจำกัด.
ศูนย์วัฒนธรรมจังหวัดเชียงใหม่และศูนย์ศิลปวัฒนธรรม. (2538). ตำนานพื้นเมืองเชียงใหม่ฉบับ เชียงใหม่ 700 ปี. เชียงใหม่: โรงพิมพ์มิ่งเมือง.
ศูนย์ศึกษาเอกสารโบราณ (ศ.อ.บ.). (2559). ตำนานพื้นเมืองเชียงใหม่ ฉบับนักเรียน นักศึกษาและประชาชน. เชียงใหม่: บริษัท ทรีโอ แอดเวอร์ไทซิ่ง แอนด์ มีเดีย จำกัด.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 (พ.ศ. 2566-2570). กรุงเทพมหานคร: สํานักนายกรัฐมนตรี.
อิริยาพร อุดทา. (2560). กลยุทธ์การสื่อสารสุขภาพออนไลน์ผ่านสื่อเฟชบุ๊กของโรงพยาบาลพญาไทย. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี, 5(2), 146-156.
Balakrishnan, J. & Griffiths, M. D. (2017). Social media addiction: What is the role of content in YouTube? Journal of Behavioral Addictions, 6(3), 364-377.
Bandyopadhyay, R. & Majumder, K. (2012). Organizing traditional knowledge for inclusive development: Role of libraries. BanglaJOL, 2(1), 5-11.
Khan, M. L. (2017). Social media engagement: What motivates user participation and consumption on YouTube? Computers in Human Behavior, 66(1), 236-247.
Mallik, A. & Chaudhury, S. (2011). Preserving the intangible heritage of Indian classical dance. ACM Journal on Computing and Cultural Heritage, 2(1), 1-24.
Nongtong, N. (2008). Kān sư̄ʻasān kāntalāt bǣp wairat khō̜ng trāsin khā dīthǣk. In Master’s thesis Viral marketing communication of Dtac brand. Thepsatri Rajabhat University.
Schiavo, R. (2014). Health Communication: From Theory to Practice (2nd ed.). New York: Jossey-Bass.
Wakefield, R. & Wakefield, K. (2016). Social media network behavior: A study of user passion and affect. Journal of Strategic Information Systems, 25(2), 140-156.