CARPET PRODUCT DESIGN AND DEVELOPMENT FROM REMNANT FABRICS TOWARD TRAINING PROCESS FOR SUSTAINABLE CAREERING OF NATIONAL HOUSING AUTHORITY, NONG CHOK, BANGKOK
Main Article Content
Abstract
The design and development of carpet products from remnant fabric is an upgrade of community products by adding value to the products. This research aimed to design and develop carpet products made from remnant fabric and to transfer the production process of these carpet made from remnant fabric. The research utilized a mixed-methods approach.
The sample groups included: 5 Key Informants selected through purposive sampling. 413 Consumers selected through convenience sampling. 5 Assistant trainers selected through purposive sampling. 14 Participants in the Production Process Transfer who volunteered. Data were collected through focus group discussions and workshops. The tools used for data collection were observation forms and questionnaires. Qualitative data were analyzed using content analysis, while quantitative data were analyzed using percentage, mean, and standard deviation. The research results found that 1) carpets and other products From 5 remnant fabric products, consumers had opinions on each of the 5 products at positive level, namely cat house, seat (Asana), carpet, backrest pillow and seat cushion (average score 4.17, 4.11, 4.07, 4.03, 4.02 respectively). It was found that consumers highly agreed with all products in terms of design, price and utility. 2) Transferring the production process of products from remnant fabric to the team of 5 assistant trainers and 14 participants from the National Housing Authority, Nong Chok District, Bangkok, found that they were most satisfied with the transfer process in overall (average score 4.63 and 4.67 respectively)
Article Details
References
กัลยา วาณิชย์บัญชา. (2549). สถิติสำหรับงานวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
การเคหะแห่งชาติ. (2566). ข้อมูลทั่วไป. เรียกใช้เมื่อ 13 ตุลาคม 2566 จาก https://www.nha.co.th/Information/nha-information/
เจษฎาพล กิตติพัฒนวิทย์. (2561). การพัฒนาและออกแบบผลิตภัณฑ์ประเภทเศษผ้ากลุ่มสตรีแม่บ้านต้นโจ้ก (คำซาว) ตำบลสันกำแพง อำเภอสันกำแพง จังหวัดเชียงใหม่. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
ชูศรี วงศ์รัตนะ. (2546). เทคนิคการใช้สถิติเพื่อการวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพมหานคร: เทพนิมิตการพิมพ์.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.
พรชัย เตชะธนเศรษฐ์ และคณะ. (2562). การพัฒนา ผลิตภัณฑ์กระเป๋าผ้าจากเศษผ้า หมู่ต้นยาง ตำบลจันหว้า อำเภอแม่จัน จังหวัดเชียงราย. วารสารบัญชีปริทัศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 4(1), 1-13.
พิชิต ฤทธิ์จรูญ. (2556). หลักการวัดและประเมินผลการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพมหานคร: บริษัท เฮ้าส์ ออฟ เคอร์มิสท์ จำกัด.
พิณฑ์ ไกรแก้ว. (2564). รายงานวิจัยเรื่องการสร้างสรรค์เฟอร์นิเจอร์ด้วยเศษผ้าจากโรงงานอุตสาหกรรม. เรียกใช้เมื่อ 19 พฤศจิกายน 2566 จาก https://elibrary.bpi.ac.th/book-detail/42133
พิราอร อํานวยพรสกล. (2557). ศึกษาการใช้ประโยชน์จากเศษผ้ายืดเหลือทิ้งโรงงานอุตสาหกรรมขนาดย่อม เพื่อสร้างแนวทางการออกแบบใหม่สู่ผู้บริโภค. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปะมหาบัณฑิต สาขาวิชาการออกแบบผลิตภัณฑ์. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
รสมา ภู่สุนทรธรรม. (2558). 80 ปี สัตว์แพทย์ศาสตร์ จุฬาฯ 80 ปี สร้างความสุขไม่สิ้นสุด. กรุงเทพมหานคร: ตีรณสาร.
วรฐ ทรัพย์ศรีสัญจัย และวิรุฬห์ วุฒิฤทธากุล. (2565). การพัฒนาผลิตภัณฑ์แฟชั่นอับไซเคิล กรณีศึกษากลุ่มผลิตภัณฑ์จากเศษผ้า อำเภอวัฒนานคร จังหวัดสระแก้ว. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 23(2), 107-119.
วรสุดา ขวัญสุวรรณ และสาทินี วัฒนกิจ. (2563). รายงานการวิจัยเรื่องการสร้างมูลค่าเพิ่มให้กับวัสดุเหลือทิ้งสู่ผลิตภัณฑ์ออกแบบตกแต่ง และแฟชั่น: ชุมชนต้นแบบเทศบาลเมืองเขารูปช้าง. เรียกใช้เมื่อ 19 พฤศจิกายน 2566 จาก https://riss.rmutsv.ac.th/upload/doc/202103/OWT6kHgCfHlAxOgAL5Vk/OWT6kHgCfHlAxOgAL5Vk.pdf
ศศิกาญจน์ นารถโคษา. (2565). การออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์ตกแต่งที่พักอาศัย จากเศษผ้าย้อมครามที่สะท้อนอัตลักษณ์จังหวัดสกลนคร. วารสารสถาปัตยกรรมการออกแบบและการก่อสร้าง, 4(1), 41-57.
ศุภาวีร์ มงคลชาติ และวิลาสินี ยนต์วิกัย. (2560). ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดที่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการซื้อผลิตภัณฑ์สัตว์เลี้ยงสำหรับแมวของผู้บริโภคที่เลี้ยงแมวในประเทศไทย. วารสารวิจัยและพัฒนาวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 12(3), 67-73.
ศูนย์วิจัยกสิกรไทย. (2567). Fast Fashion ปล่อยคาร์บอนเยอะยิ่งกว่าอุตสาหกรรมการบินและการขนส่งทางเรือรวมกัน. เรียกใช้เมื่อ 7 มิถุนายน 2567 จาก https://www.kasikornresearch.com/th
สำนักส่งเสริมการค้าสินค้าไลฟ์สไตล์ กระทรวงพาณิชย์. (2563). โครงการพัฒนาสินค้าผ้าไทยสู่ตลาดโลกด้วย แนวคิดเศรษฐกิจหมุนเวียน (Circular Economy). เรียกใช้เมื่อ 19 พฤศจิกายน 2566 จาก https://www.thaitextile.org/th/service/detail.2149.1.0.html
Cochran, W. G. (1953). Sampling Techniques. New York: John Wiley & Sons.
Cronbach, L. J. (1970). Essentials of psychological test. (5th ed.). New York: Harper Collins.
Singlor T. (2565). SDG Updates เมื่อโลกต้องการโมเดลเศรษฐกิจใหม่ ไทยจึงมี ‘BCG’ (Bio-Circular-Green Economy) เป็นวาระแห่งชาติปี 2564. เรียกใช้เมื่อ 19 พฤศจิกายน 2023 จาก https://www.sdgmove.com/2021/04/14/bcg-economy-model-trend-th-national-agenda-2021