การออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์พรมจากเศษผ้าเหลือใช้ สู่กระบวนการถ่ายทอดเพื่อสร้างอาชีพอย่างยั่งยืนของชุมชนการเคหะแห่งชาติ เขตหนอกจอก กรุงเทพมหานคร

บทคัดย่อ

การออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์พรมจากเศษผ้าเหลือใช้เป็นการยกระดับผลิตภัณฑ์ชุมชนด้วยการเสริมสร้างมูลค่าเพิ่มให้กับผลิตภัณฑ์ โดยการวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์พรมจากเศษผ้าเหลือใช้ และเพื่อถ่ายทอดกระบวนการผลิตผลิตภัณฑ์พรมจากเศษผ้าเหลือใช้ ใช้รูปแบบงานวิจัยแบบผสานวิธี กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ กลุ่มผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 5 คน โดยการเลือกแบบเจาะจง กลุ่มผู้บริโภค จำนวน 413 คน กระบวนการผลิตผลิตภัณฑ์พรมจากเศษผ้าเหลือใช้ จำนวน 14 คน โดยความสมัครใจ ทำการเก็บข้อมูลด้วยการสนทนากลุ่ม และการอบรมเชิงปฏิบัติการ เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บข้อมูล ได้แก่ แบบสังเกตและแบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา และข้อมูลเชิงปริมาณ ด้วยสถิติร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัย พบว่า 1) ได้ผลิตภัณฑ์พรมและผลิตภัณฑ์อื่น ๆ จากเศษผ้าเหลือใช้ จำนวน 5 ผลิตภัณฑ์ โดยผู้บริโภคมีความคิดเห็นในแต่ละผลิตภัณฑ์ ทั้ง 5 ผลิตภัณฑ์ ในภาพรวมอยู่ในระดับเห็นด้วยมาก ได้แก่ ผลิตภัณฑ์บ้านแมว อาสนะ พรม หมอนอิง และเบาะรองนั่ง (คะแนนเฉลี่ย 4.17, 4.11, 4.07, 4.03, 4.02 ตามลำดับ) และพบว่า ผู้บริโภคเห็นด้วยในระดับมากทุกผลิตภัณฑ์ทั้งในด้านการออกแบบ ด้านราคา และด้านประโยชน์ใช้สอย และ 2) การถ่ายทอดกระบวนการผลิตผลิตภัณฑ์จากเศษผ้าเหลือใช้ให้แก่ ทีมผู้ช่วยวิทยากร จำนวน 5 คน และกลุ่มประชาชนการเคหะแห่งชาติ เขตหนองจอก กรุงเทพมหานคร จำนวน 14 คน พบว่า มีความพึงพอใจต่อกระบวนการถ่ายทอด ในภาพรวมอยู่ในระดับพึงพอใจมากที่สุด (คะแนนเฉลี่ย 4.63 และ 4.67 ตามลำดับ)