ภาษาที่สะท้อนวัฒนธรรมจากการสวดพระมาลัยคณะวารี ปัญญาอภิวงศ์ จังหวัดสุราษฎร์ธานี

Main Article Content

สุวิมล เวชวิโรจน์
ณฐ อังศุวิริยะ
จตุพร เพชรบูรณ์

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ภาษาที่สะท้อนวัฒนธรรมจากการสวดพระมาลัย คณะวารี ปัญญาอภิวงศ์ จังหวัดสุราษฎร์ธานี โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บรวบรวมข้อมูลจากเอกสาร แผ่นบันทึกภาพเคลื่อนไหวพระมาลัย การสัมภาษณ์เชิงลึก ข้อมูลภาคสนามในงานพิธีศพ งานตามส่วนราชการ และงานเอกชน ประกอบกับการสังเกตการณ์ภาคสนาม กลุ่มผู้ให้ข้อมูลหลัก คือ คนสวดพระมาลัยในฐานะต้นเสียงหรือแม่เพลง จำนวน               4 คน ใช้วิธีการเลือกผู้ให้ข้อมูลแบบเจาะจง และนำเสนอข้อมูลด้วยวิธีการพรรณนาวิเคราะห์ ผลการวิจัยพบ ภาษาที่สะท้อนวัฒนธรรมได้ 4 ประการ คือ ประการแรก ภาษาที่สะท้อนวัฒนธรรมด้านความเชื่อ ได้แก่ ความเชื่อตามหลักคำสอนทางพระพุทธศาสนา และความเชื่อทางไสยศาสตร์ ประการที่สอง ภาษาที่สะท้อนวัฒนธรรมทางด้านภูมิปัญญาพื้นบ้าน ได้แก่  การหาอยู่หากินตามธรรมชาติ การคมนาคม สถาปัตยกรรมบ้านเรือนไทย เครื่องมือเครื่องใช้ในการหาอยู่หากินตามธรรมชาติ สัญญาณบอกเวลาโดยเฉพาะเสียงย่ำฆ้อง การแต่งกาย เครื่องดนตรี และธรรมเนียมการทำศพของผู้ที่มีบรรดาศักดิ์สูง ประการที่สาม ภาษาที่สะท้อนวัฒนธรรมทางภาษาที่ปรากฏในตัวบทพระมาลัย ได้แก่ สำนวน การใช้คำแทนตัวผู้พูดและคู่สนทนา การพูดแบบไม่ตรงไปตรงมา ภาษาถิ่นใต้ และภาษาบาลี และประการที่สี่ ภาษาที่สะท้อนวัฒนธรรมทางด้านค่านิยม ได้แก่ การรักนวลสงวนตัวของผู้หญิง ค่านิยมในด้านความงามของผู้หญิงโดยเฉพาะสรีระภายนอก สะท้อนให้เห็นว่าการสวดพระมาลัยให้ทั้งคติธรรมคำสอนและความบันเทิงใจแล้ว ภาษายังเป็นเครื่องมือที่สำคัญในการสะท้อนวัฒนธรรมด้านความเชื่อ วิถีชีวิต ภูมิปัญญา และค่านิยมที่ทรงคุณค่าต่อสังคม

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
เวชวิโรจน์ ส., อังศุวิริยะ ณ. ., & เพชรบูรณ์ จ. . (2023). ภาษาที่สะท้อนวัฒนธรรมจากการสวดพระมาลัยคณะวารี ปัญญาอภิวงศ์ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 7(1), 218–238. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JSC/article/view/261349
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กาญจนา แก้วเทพ. (2548). ขับกลั่น คัดกรอง ตรองดู: สื่อพื้นบ้านสื่อสารสุข. กรุงเทพมหานคร: โครงการสื่อพื้นบ้านสื่อสารสุข (สพส.).

จำนงค์ ทองประเสริฐ. (2519). ภาษาของเรา. กรุงเทพมหานคร: แพร่พิทยา.

ชฎาลักษณ์ สรรพานิช. (2524). ศึกษาเรื่องพระมาลัย: การศึกษาเชิงวิเคราะห์. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาจารึกภาษาไทย. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ธวัช ปุณโณทก. (2525). วรรณกรรมท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.

ปรมินท์ จารุวร. (2553). พลวัตของการสวดอ่านวรรณกรรมเรื่องพระมาลัย: การศึกษาเปรียบเทียบการสวดพระมาลัยที่จังหวัดกาญจนบุรีและชลบุรี. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พระอุดมธีรคุณ (ภาวัต) วิสุทเธสโก (แสวงดี) และบัณฑิกา จารุมา. (2563). ภาษาและวัฒนธรรม : ความหมาย ความสำคัญ และความสัมพันธ์ระหว่างกัน. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 7(2), 53-63.

ภัครพล แสงเงิน. (2562). ลักษณะสำคัญของพระมาไลย ฉบับหอสมดุแห่งชาติกรงุปารีส. วารสารมนุษยศาสตร์วิชาการ, 26(2), 285-315.

วัฒนา ณ นคร. (2526). ศึกษาเรื่องลักษณะร่วมของเรื่องพระมาลัยในวรรณกรรมพื้นบ้านและพระมาลัยคำหลวง. ใน วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวรรณคดีเปรียบเทียบ. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์. (2525). วัฒนธรรมพื้นบ้าน: แนวปฏิบัติในภาคใต้. กรุงเทพมหานคร: สถาบันทักษิณคดีศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ สงขลา.

อนันต์ อารีย์พงศ์. (2556). วรรณกรรมพระมาลัย: สารัตถะและการสืบทอด. กรุงเทพมหานคร: นพเก้าการพิมพ์.

อร่ามรัศมิ์ ด้วงชนะ. (2538). การศึกษาประเพณีสวดพระมาลัยของชาวอำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี. ใน วิทยนิพนธ์ศิลปศาสตร์มหาบัณฑิต สาขาวิชาไทยคดีศึกษา. มหาวิทยาลัยทักษิณ.

อุดมพร คัมภิรานนท์. (2551). ศึกษาเรื่องการศึกษาหลักธรรมทางพระพุทธศาสนาที่ปรากฏในเรื่องพระมาลัยคำหลวง. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.