รูปแบบการแก้ปัญหาความยากจนแบบมุ่งเป้าพื้นที่ตำบลหัวเมือง อำเภอเมืองปาน จังหวัดลำปาง

Main Article Content

ขจรศักดิ์ วงศ์วิราช
ธนพร หมูคำ
เนตรดาว โทธรัตน์
ศิรญา จนาศักดิ์

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษารูปแบบการแก้ปัญหาความยากจนแบบมุ่งเป้าพื้นที่ตำบลหัวเมือง อำเภอเมืองปาน จังหวัดลำปาง โดยเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการใช้รูปแบบการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม กลุ่มเป้าหมาย คือ คนจนในระบบกับการระบุโดยผู้นำชุมชน ภาคีเครือข่ายรวมทั้งสิ้น 79 คน ใช้แบบสัมภาษณ์กึ่งโครงสร้างเป็นเครื่องมือในการวิจัย และใช้เทคนิคการสัมภาษณ์ การเสวนาของผู้เกี่ยวข้อง และการสังเกตการณ์ในการจัดเก็บและรวบรวมข้อมูล วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา โดยผลการวิจัยพบว่า ศักยภาพของพื้นที่ตำบลหัวเมืองเป็นพื้นที่ทางการเกษตรที่เป็นเกษตรพื้นที่สูงเป็นหลัก มีสภาพอากาศเย็น และมีลักษณะทางกายภาพทางด้านความเป็นอยู่ของชุมชนที่มีการรักษาขนบธรรมเนียมดั้งเดิมของวิถีชีวิต ชาติพันธ์ ซึ่งได้มาจากการร่วมกันในการวิเคราะห์ศักยภาพชุมชนแล้วนำไปสู่การนำฐานทรัพยากรทางสังคมมาสร้างมูลค่าเพิ่มและนำไปสู่การเป็นโมเดลแก้จนภายใต้แนวคิด “หัวเมือง เมืองแห่งวิถีเกษตรพื้นที่สูงและท่องเที่ยววิถีชุมชน” ซึ่งประกอบด้วย 3 แกนหลัก คือ แกนที่ 1 การวิเคราะห์และกำหนดผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย แกนที่ 2 คนจนเป้าหมายหลักและศักยภาพทุนของชุมชน และแกนที่ 3 การกำหนดกิจกรรม วิธีการหรือแนวปฏิบัติในการดำเนินการแก้ไขปัญหาความยากจน ซึ่งจากการนำร่องการทำเกษตรไม้ดอกด้วยดอกดาวเรือง การเพาะเลี้ยงจิ้งหรีดทองดำสายน้ำแร่แจ้ซ้อน และการทำกิจกรรมเพื่อการท่องเที่ยวในชุมชน โดยจากผลการใช้โมเดลแก้จนจาก 3 แกนหลักในตำบลหัวเมืองสามารถนำไปสู่การแก้ไขปัญหาความยากจนแบบเบ็ดเสร็จและแม่นยำได้อย่างมั่นคงและยั่งยืนต่อไปได้

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
วงศ์วิราช ข., หมูคำ ธ., โทธรัตน์ เ., & จนาศักดิ์ ศ. (2023). รูปแบบการแก้ปัญหาความยากจนแบบมุ่งเป้าพื้นที่ตำบลหัวเมือง อำเภอเมืองปาน จังหวัดลำปาง. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 7(12), 12–23. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JSC/article/view/269231
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กรมการปกครอง. (2566). สถิติประชากรทางการทะเบียนราษฎร. เรียกใช้เมื่อ 20 มกราคม 2566 จาก https://stat.bora.dopa.go.th/stat/statnew/statMONTH/statmonth/#/view

กฤษฎา สุขพัฒน์. (2564). ผลกระทบจากการระบาด COVID-19 ต่อความยากจนขององค์กรนานาชาติ และข้อเสนอในการขจัดความยากจนของประเทศไทย. วารสารสังคมภิวัฒน์, 12(1), 68-89.

เกศสุดา สิทธิสันติกุล และคณะ. (2565). ความเปลี่ยนแปลงเศรษฐกิจฐานรากสู่แนวทางความยั่งยืนภาคเหนือ. วารสารวิชาการวิทยาลัยบริหารศาสตร์, 5(1), 113-125.

จันทิมา ล่ามแขก และอจิรภาส์ เพียรขุนทด. (2564). การแก้ไขปัญหาความยากจนแบบบูรณาการ: กรณีศึกษา โครงการคู่เสี่ยว เกี่ยวก้อย แก้จน คนขอนแก่น. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 21(2),109-122.

ธนพล สราญจิตร์. (2558). ปัญหาความยากจนในสังคมไทย. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอิสเทิร์นเอเชีย, 5(2), 12-21.

ภัทรภร แพงไทย และภักดี โพธิ์สิงห์. (2562). นโยบายการป้องกันและแก้ไขปัญหาความยากจนของคนชนบท. วารสารรัฐศาสตร์พิจาร, 6(12), 41-64.

มนัส สุวรรณ. (2549). ชนบทกับปัญหาความยากจน: มุมมองเชิงนิเวศวิทยามนุษย์. วารสารราชบัณฑิตยสถาน, 31(4), 1137-1149.

ศูนย์เทคโนโลยีอิเล็กทรอนิกส์และคอมพิวเตอร์แห่งชาติ. (2565). ภาพรวมคนจนในปี 2562 ตำบลหัวเมือง อำเภอเมืองปาน จังหวัดลำปาง. เรียกใช้เมื่อ 14 ตุลาคม 2565 จาก https://www.tpmap.in.th/ 2565/521305

ศูนย์เทคโนโลยีอิเล็กทรอนิกส์และคอมพิวเตอร์แห่งชาติ. (2566). ภาพรวมคนจนประเทศไทย. เรียกใช้เมื่อ 8 มีนาคม 2566 จาก https://www.tpmap.in.th

สมชัย ศรีนอก และชวาล ศิริวัฒน์. (2561). คนจน 4.0: นวัตกรรมสร้างคนจนและแก้ปัญหาความจน. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 5(พิเศษ), 83-95.

สุพิชชา โชติกำจร. (2564). การศึกษาภาวะความยากจนและปัจจัยที่มีผลต่อความยากจนในประเทศไทย. วารสารวิทยาการจัดการปริทัศน์, 23(2), 63-71.

หวัง จวินตัน และกฤชวรรธน์ โล่วัชรินทร์. (2563). การนำนโยบายแก้จนตรงเป้าไปปฏิบัติของสาธารณรัฐประชาชนจีน. วารสารรัฐประศาสนศาสตร์, 18(1), 39-57.