รูปแบบการพัฒนาความฉลาดทางจริยธรรมของเยาวชนเพื่อลดปัญหาทางสังคม ในจังหวัดนครศรีธรรมราช
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) วิเคราะห์สภาพปัญหาทั่วไป 2) วิเคราะห์แนวคิด ทฤษฎี และ
3) สร้างรูปแบบองค์ความรู้เกี่ยวกับการพัฒนาความฉลาดทางจริยธรรมของเยาวชน เพื่อลดปัญหาทางสังคมในจังหวัดนครศรีธรรมราช เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ สัมภาษณ์เชิงลึก ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 17 รูป/คน เครื่องมือในการวิจัย เป็นแบบสัมภาษณ์และวิเคราะห์ข้อมูลโดยวิธีพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า 1) สภาพปัญหาทั่วไปของเยาวชน พบว่า ปัจจุบันเด็กและเยาวชน มีการทะเลาะเบาะแว้ง ยาเสพติดและชู้สาว ควรแก้ไขอย่างเร่งด่วน เพื่อให้ได้รับความรู้ความเข้าใจสามารถพัฒนาตนเองไม่ให้ไปสู่ปัญหาเหล่านั้น สามารถนำหลักความฉลาดทางจริยธรรมช่วยในการดำรงชีวิต 2) แนวคิด ทฤษฎีเกี่ยวกับการพัฒนาความฉลาดทางจริยธรรม พบว่า บุคคลต้องมีลักษณะพื้นฐานทางจิตใจ 3 ประการ ในปริมาณที่เหมาะกับอายุ จึงจะเป็นผู้ที่มีความพร้อมที่จะพัฒนาจิต 5 ประการ อยู่ในสภาพแวดล้อมที่เหมาะสม นอกจากนั้น บุคคลมีความพร้อมที่จะรับการพัฒนาจิตลักษณะบางประการใน 5 ด้านนี้ จิตลักษณะพื้นฐาน 5 ประการ จึงเป็นสาเหตุของพฤติกรรมคนดี คนเก่ง และ 3) รูปแบบองค์ความรู้เกี่ยวกับการพัฒนาความฉลาดทางจริยธรรมของเยาวชน เรียกว่า KCTA Model ดังนี้ K = Knowledge หมายถึง การให้ความรู้ ความฉลาดทางจริยธรรม C = Concept หมายถึง การสร้างความคิดรวบยอด T = Traning หมายถึง การฝึกอบรม A = Assessment หมายถึง การประเมินความก้าวหน้าในด้านความฉลาดทางจริยธรรม การให้ความรู้จะต้องทำให้ตรงจุด ตรงเป้าหมายผ่านกิจกรรมที่ทำได้จริง ใช้ปัญญาในการวิเคราะห์และปลูกฝังให้มีความคิดที่ดี ให้มีการอบรมหลักธรรมมาใช้ให้เรียนรู้แก้ปัญหาจากเหตุการณ์จริง จะได้ทราบปัญหาที่แท้จริง
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน. (2565). รายงานสถิติคดีประจำปี 2564. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศ.
ชุติมา แสงดารารัตน์. (2560). การวิเคราะห์องค์ประกอบของความฉลาดทางจริยธรรมของผู้เรียนระดับปริญญาตรี สถาบันอุดมศึกษาเอกชนภาคกลาง. สุทธิปริทัศน์, 31(98), 60-72.
ดวงเดือน พันธุมนาวิน. (2543). ทฤษฎีต้นไม้จริยธรรม: การวิจัยและการพัฒนาบุคคล. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: โครงการส่งเสริมเอกสารวิชาการ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
พระมหาอนันต์ องฺกุรสิริ. (2561). คุณธรรมจริยธรรมกับการพัฒนาผู้เรียนในยุคไทยแลนด์ 4.0. วารสารนวัตกรรมการศึกษาและวิจัย, 2(2), 81-90.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2544). ความรู้คู่คุณธรรม: รวมบทความเกี่ยวกับคุณธรรม จริยธรรม และการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิสิฏฐ์ คิดคำส่วน. (2562). แนวคิดเชิงคุณธรรม จริยธรรมจากบุคคลสำคัญ เพื่อเป็นแนวทางปฏิบัติตนของนักศึกษาวิชาคุณธรรม จริยธรรมกับการพัฒนาคุณภาพชีวิต. วารสารบัณฑิตศึกษา, 16(72), 119-130.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2564). การสำรวจพฤติกรรมด้านสุขภาพของประชากร พ.ศ. 2564. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
อริยะ สุพรรณเภษัช. (2545). พัฒนา I. Q. E. Q. M. Q. และสมาธิด้วยพลังคลื่นเสียง. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
อุษณีย์ อีดยี. (2563). ปัญหา และความต้องการในการเสริมสร้างความฉลาดทางจริยธรรม ความฉลาดทางความคิดสร้างสรรค์ และความสามารถในการเผชิญและฟันฝ่าอุปสรรคของนักเรียน โรงเรียนบำรุงวิทยา อำเภอหัวไทร จังหวัดนครศรีธรรมราช. ใน การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติครั้งที่ 11 - 17 กรกฎาคม 2563 (หน้า 578 -589). สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
Bandura, A. (1972). “Modeling theory: Some traditions, trends, and disputes”. In Parke, R. D. (ed.). Recent trends in Social Learning Theory. New York: Academic Press.
Kohlberg, L. (1976). Moral Stages and Moralization: The Cognitive Developmental ApproachIn Lickona (ed) and Moral Development and Behavior: Theory Research and Social Issues. New York: Holt Rinehart & Winston.
Krathwohl, D. R. (1964). Taxonomy of educational objectives Handbook II The affective domain. New York: McKay.
