ผึ้งยวน: วิธีการจับผึ้งยวนโดยธรรมชาติเพื่อการส่งเสริมอาชีพในชุมชน กรณีศึกษา: บ้านทอนวังปราง หมู่ที่ 9 ตำบลละอาย อำเภอฉวาง จังหวัดนครศรีธรรมราช

Main Article Content

ธีร์ธวัช ประจักษ์
จิตติมา ดำรงวัฒนะ
อุดมศักดิ์ เดโชชัย
เดโช แขน้ำแก้ว
พระมหาศักดิ์ดา หารเทศ

บทคัดย่อ

             บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) วิธีการจับผึ้งยวน 2) สภาพปัญหาการจับผึ้งยวน และ 3) แนวทางส่งเสริมอาชีพการจับผึ้งยวน โดยใช้กการวิจัยเชิงคุณภาพ เป็นการศึกษาเอกสาร และสัมภาษณ์ กลุ่มตัวอย่างเลือกแบบเจาะจง จากตัวแทนกลุ่มเกษตรกรที่ประกอบอาชีพจับผึ้งยวน และผู้ส่งเสริมเกษตรกรจับผึ้งยวน จำนวนทั้งหมด 15 คน ซึ่งทั้งหมดเป็นผู้มีความรู้ในเรื่องการจับผึ้งยวน และผู้ส่งเสริมการจับผึ้งยวน มีระยะเวลา 5 ปีขึ้นไป โดยวิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหาและสรุปเป็นภาพรวม ผลการวิจัยพบว่า 1) วิธีการจับผึ้งยวน มี 9 ขั้นตอน ได้แก่ 1.1) บูชาครู 1.2) การเลือกสภาพและต้นไม้ในการจับผึ้ง 1.3) การเตรียมวัสดุอุปกรณ์ในการจับผึ้ง 1.4) การว่าคาถาสยบผึ้ง 1.5) การตอกทอยเพื่อไปจับผึ้ง 1.6) การโยงสายครู 1.7) การรมควันเพื่อไล่ผึ้ง 1.8) การตัดหัวน้ำผึ้ง และ 1.9) การบรรจุภัณฑ์น้ำผึ้ง 2) สภาพปัญหาการจับผึ้งยวน มี 7 ด้าน ได้แก่ ด้านภาชนะบรรจุน้ำผึ้งยวนไม่สะอาด ด้านการขาดความรู้ในการเก็บรักษา ด้านสภาพอากาศในการเก็บน้ำผึ้ง ด้านการสืบทอดทายาท ด้านใช้วัสดุที่ไม่เหมาะสมในการจับผึ้ง ด้านการเกิดอุบัติเหตุจากการจับผึ้ง และด้านศัตรูของผึ้ง 3) แนวทางการส่งเสริมอาชีพการจับผึ้งยวน มี 7 ด้าน ได้แก่ ด้านการบรรจุภัณฑ์ ด้านความรู้การเก็บรักษาน้ำผึ้ง ด้านการส่งเสริมภูมิปัญญาการจับผึ้ง (ตีผึ้ง) ด้านการถ่ายทอดความรู้สู่ทายาทรุ่นหลัง ด้านการผลิตและการลือกวัสดุในท้องถิ่น ด้านการส่งเสริมความรู้ในการป้องกันภัยอัตรายที่ใด้รับจากการจับผึ้ง และด้านการกำจัดศัตรูของผึ้ง

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ประจักษ์ ธ. ., ดำรงวัฒนะ จ. ., เดโชชัย อ. ., แขน้ำแก้ว เ. ., & หารเทศ พ. . (2020). ผึ้งยวน: วิธีการจับผึ้งยวนโดยธรรมชาติเพื่อการส่งเสริมอาชีพในชุมชน กรณีศึกษา: บ้านทอนวังปราง หมู่ที่ 9 ตำบลละอาย อำเภอฉวาง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารสังคมศาสตร์และวัฒนธรรม, 4(1), 46–57. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JSC/article/view/240137
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

ชอง เมืองขวา. (2554). ภูมิปัญญาการตีผึ้งยวน. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ทิพย์ทิวา สัมพันธมิตร. (2556). การอนุรักษ์ภูมิปัญญาการจับผึ้งหลวงเพื่อการใช้ประโยชน์อย่างยั่งยืน: กรณีศึกษา ชุมชนบ้านถ้ำพระพุทธรอยต่อระหว่างจังหวัดตรังและจังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารมหาวิทยาลัยทักษิณ, 16(2), 55-66.

บุญชม ศรีสะอาด. (2556). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย . กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาการพิมพ์.

มนัญญา เพียรเจริญ และคณะ. (2554). หมู่บ้านผึ้ง อ.สวนผึ้ง จ.ราชบุรี. ใน ทุนสนับสนุนโครงการวิจัย กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี ปีงบประมาณ 2554. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยพระจอมเกล้าธนบุรี.

เมธิรา ไกรนที. (2562). การศึกษาองค์ความรู้ต้านภูมิปัญญาท้องถิ่นการจับผึ้งในพื้นที่ป่าอําเภอพรหมคีรี จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารปาริชาต มหาวิทยาลัยทักษิณ, 32(1), 291-321.

Adsakul, S. (2012). Introduction to sociology. Bangkok: V.Print (1991).

Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing (5th ed.). New York: Harper Collins Publishers.

Santasombat, Y. (2004). Ethnoecology biological resources and community right. Chiang Mai: Within Design.

Sirasuntorn, P. (2007). Practice community in learning: concepts techniques and processes. Bangkok: V.Print (1991).

Tansupol, A. (2016). Cultural ecology: A key to sustainable development. Journal of Humannities and Social Sciences, 12 (1), 193-221.