การประยุกต์ใช้หลักวุฑฒิธรรมในชีวิตประจำวันของนักเรียน โรงเรียนสมานคุณวิทยาทาน อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความฉบับนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาประยุกต์ใช้หลักวุฑฒิธรรมในชีวิตประจำวันของนักเรียน 2) การเปรียบเทียบการนำหลักวุฑฒิธรรมไปประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันของนักเรียน และ 3) ข้อเสนอแนะเกี่ยวกับแนวทางส่งเสริมการนำหลักวุฑฒิธรรมไปประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันของนักเรียน เป็นใช้วิธีวิจัยเชิงปริมาณใช้แบบสอบถามเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบชั้นภูมิอย่างเป็นสัดส่วน ซึ่งเป็นตัวแทนนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 - ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ของโรงเรียนสมานคุณวิทยาทาน จำนวน 265 คน การวิเคราะห์ข้อมูลด้วยค่าสถิติ ร้อยละ ความถี่ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน t - test และ F - test โดยนำเสนอข้อมูลแบบพรรณนาสรุปในภาพรวม ผลการวิจัยพบว่า 1) การนำไปประยุกต์ใช้หลักวุฑฒิธรรมของนักเรียน โดยรวมอยู่ในระดับมาก ( = 3.54) มี 4 ด้าน ได้แก่ 1) ด้านธัมมานุธัมมปฏิบัติ (การนำไปปฏิบัติ) 2) ด้านโยนิโสมนสิการ (การคิดใคร่ครวญ) 3) ด้านสัปปุริสสังเสวะ (การคบคนดี) และ 4) ด้านสัทธัมมัสสวนะ (การฟังธรรม) 2) การเปรียบเทียบการนำหลักวุฑฒิธรรมคือ นักเรียนนำหลักวุฑฒิธรรมไปใช้ในชีวิตประจำวัน มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .001 ส่วนนักเรียนที่มีเกรดเฉลี่ยต่างกัน มีการนำหลักวุฑฒิธรรมไปใช้ในชีวิตประจำวัน แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และนักเรียนที่มีเพศ และอาชีพผู้ปกครองต่างกัน มีการนำหลักวุฑฒิธรรมไปใช้ในชีวิตประจำวัน ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ3) ข้อเสนอแนะเกี่ยวกับแนวทางส่งเสริมการนำหลักวุฑฒิธรรมไปใช้คือ แนวทางส่งเสริมการนำหลักวุฑฒิธรรมไปใช้มากที่สุด ได้แก่ ด้านสัปปุริสสังเสวะ (การคบคนดี) ข้อที่ว่าควรปรึกษาพ่อและแม่เมื่อเกิดปัญหาส่วนตัว
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ. (2545). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พุทธศักราช 2542 (ฉบับที่ 2) และที่แก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช 2545. กรุงเทพมหานคร: บริษัทสยามสปอรต์ ซินดิเค จำกัด.
คณาจารย์สำนักพิมพ์เลี่ยงเชียง. (2546). นักธรรมชั้นตรีบูรณาการวางแผนใหม่. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์เลี่ยงเชียง.
ชนิดา กลัวผิด และคณะ. (2558). การรับรู้และพฤติกรรมของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐมที่มีต่อการนำหลักธรรมมาดำเนินชีวิต. ใน รายงานวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
บุญชม ศรีสะอาด. (2556). วิธีการทางสถิติสำหรับการวิจัย เล่ม 2. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาการพิมพ์.
พรรตนฤน เพชรวิวรรธน์. (2545). การศึกษาการปลูกฝังคุณธรรมให้แก่นักเรียนประถมศึกษาในกรุงเทพมหานคร. ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาประถมศึกษา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิทูร มลิวัลย์. (2528). คู่มือการศึกษาโพธิปักขิยธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: กรมการศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ.
ไพรัช พื้นชมภู และคณะ. (2561). รูปแบบการนำหลักวุฑฒิธรรม 4 ไปใช้ในการส่งเสริมการเรียนรู้ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษา เพื่อความเจริญงอกงามแห่งปัญญา. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 18(2), 153-164.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2557). อรรถกถาพระไตรปิฎกภาษาไทยฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2560. (2560). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 134 ตอนที่ 40 ก (6 เมษายน พ.ศ. 2560).
โรงเรียนสมานคุณวิทยาทาน. (2562). ฝ่ายข้อมูลนักเรียนโรงเรียนสมานคุณวิทยาทาน อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา. เรียกใช้เมื่อ 19 ธันวาคม 2562 จาก http://skvt.ac.th /datashow_11415
ศรีเพ็ญ สิงห์แก้ว. (2561). ศึกษาวิเคราะห์หลักพุทธธรรมเพื่อการส่งเสริมพัฒนาการบุตรของหน่วยสาธิตการสร้างเสริมสุขภาพเด็กเล็ก คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัย เชียงใหม่. วารสารพุทธศาสตร์ศึกษา, 9(1), 67-78.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2545). ระบบการประเมินคุณภาพและมาตรฐานการศึกษาแห่งชาติ. กรุงเทพมหานคร: คุรุสภาพลาดพร้าว.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing. (5th ed.). New York: Harper Collins Publishers.
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3). 607-610.
Likert, R. (1967). The Method of Constructing and Attitude Scale. In Fishbeic, M (Ed.), Attitude Theory and Measurement (pp. 90-95). New York: Wiley & Son.
